Ik was er bijna niet meer geweest

Wat is ze heerlijk. Ik kan niet stoppen met kijken, knuffelen en kusjes geven. We hebben een heerlijke eerste week. We hebben zo veel liefde voor haar dat het lijkt alsof we continu high zijn. Ik denk dat dit echt komt doordat we alleen maar positief nieuws te horen krijgen. Als Sofie 3 dagen oud is moeten we terug naar het ziekenhuis voor een echo van haar buik. Dit kon in het weekend niet gedaan worden, wat precies de reden hiervan was weet ik niet meer zo goed, volgens mij was het te druk. Afin, onze eerste keer naar buiten was dus een ritje naar het ziekenhuis. Best gek maar gelukkig wonen we dicht bij het ziekenhuis en waren we dus ook zo weer thuis. Sofie was nog zo klein dat ze amper in de autostoel paste, ze zakte er helemaal in weg. Aangekomen in het ziekenhuis (gelukkig mochten we, ondanks COVID-19, samen) konden ze duidelijk op de echo zien dat ze een werkende galblaas heeft en kregen we eindelijk rust. Ook dit laatste stukje onzekerheid was nu weg genomen.

Na 18 weken stress doet dat een mens goed. Nu konden we echt genieten. Sofie deed het bijzonder goed, ze dronk goed en sliep goed. We moesten haar van de kraamhulp elke 3 uur voeden maar hier gaven we eigenlijk niet echt gehoor aan, haar natuurlijke ritme was elke 4 uur en in de nacht 5 uur. Dus wij gingen mee op haar verzoek.

Na 4 dagen kreeg ik koorts (ik had al 2 dagen verhoging), en al snel voelde ik me intens slecht, ik bleek hele hoge koorts te hebben. De kraamhulp had dit niet opgemerkt en wuifde de verhoging weg onder het mom van stuwing, achteraf levensgevaarlijk en niet adequaat gehandeld. De middag voordat mijn koorts zo enorm hoog werd hadden wij besloten dat we de kraamzorg niet meer nodig hadden. Het was goed zo, wij hoefde geen hulp. Ze deed namelijk vrijwel niets en wij deden alles zelf; Alles omtrent Sofie (ze heeft Sofie geen een keer vast gehad) ontbijt maken, koffiezetten, de was etc. Ontzettend jammer want ik had me wel verheugd op lekkere ontbijtjes op bed met mijn kersverse gezin. Nu deden we dat ook hoor, maar stond Mike ze beneden klaar te maken terwijl ik een babywasje in de wasmachine deed. Ohja had ik al verteld dat onze kraamhulp wel heerlijke koffie voor zich zelf zette voordat ze haar ‘werk’ dag begon? 

Het was inmiddels avond en ik lag in bed, met pyjama, badjas, dikke dekens en ik had koude rillingen. Ik wist dat dit niet goed was en vroeg Mike om me te helpen om mijn temperatuur te meten; 41.1. SHIT, dit is veel te hoog. Mike belde direct de verloskundige, die stond binnen notime op de stoep, deed wat testjes en belde met het ziekenhuis. Ze dacht dat er een ontsteking in mijn baarmoeder zat. Binnen een half uur lag ik weer op de triage afdeling van het geboortehuis, samen met Sofie. Gelukkig mocht Mike ook mee. Er werd een echo gemaakt en er bleek iets in mijn baarmoeder te zitten. Er was lichte paniek bij de artsen, ze vertelde dat we er net op tijd bij waren. Kraamvrouwenkoorts kan namelijk dodelijk zijn. Ik werd opgenomen en zou zo snel mogelijk geopereerd gaan worden als de antibiotica niet gelijk zou aanslaan. We kregen een mooie, ruime grote kamer, eigenlijk vergelijkbaar met de bevalsuites maar dan in een andere gang. De gang waar moeders met hun kind liggen. Er was zelfs plek voor Mike. We besloten dat het beter zou zijn als Mike een goede nachtrust thuis zou pakken in overleg met de verpleegkundige. Zij zouden mij helpen in de nacht met Sofie. Ik zou tenslotte de volgende ochtend vroeg geopereerd gaan worden. Vanuit eerdere operaties weet ik dat ik niet lekker op narcose reageer en dat ik er heel ziek van kan worden. Zo was er in ieder geval iemand fit genoeg om voor Sofie te zorgen de komende dagen.

Ik kreeg gelijk antibiotica en werd goed in de gaten gehouden. Ze kwamen elk uur mijn temperatuur meten. Ik viel als een blok in slaap, het was inmiddels ook al 12 uur s nachts. Mijn koorts werd langzaam minder en toen ik de volgende dag werd geopereerd was de koorts gezakt naar 38.5. Er bleek een grote bloedprop in mijn baarmoeder te zitten.

Mijn berichtje aan moeders die net bevallen zijn of die gaan bevallen. Krijg je koorts? Trek aan de bel! Wuif het niet weg als stuwing maar bel de VK, en/of ga naar het ziekenhuis.  

Na 3 dagen mochten we uit het ziekenhuis. Mijn koorts was volledig weg en ook de bloedprop in mijn baarmoeder was verwijderd. Ondanks deze flinke tegenslag haalde het ons absoluut niet van de roze wolk. Ik vind het geweldig om moeder te zijn en kon niet wachten om weer naar huis te gaan, terug naar onze hele fijne roze baby bubbel.

De eerste drie weken vlogen voorbij. Mike had, na de 5 dagen die vaders toen nog kregen, vakantie opgenomen en we deden dan ook alles samen. Samen de luiers verschonen, samen de flesjes maken en geven, en samen in bad. Ik vond het dan ook verschrikkelijk dat hij weer moest gaan werken. Niet omdat ik het dan alleen moest gaan doen, want ik voelde aan alles dat dat wel goed zou komen maar gewoon omdat ik het zo knus en gezellig vond.

Liefs,