"Jullie zullen moeten wachten tot ze geboren is"

Het eerste deel van mijn zwangerschap lees je in mijn blogpost ‘Van een roze wolk naar een donderwolk’, mijn allereerste blogpost hier voor mamaplaats. In de vorige blogpost heb ik verteld dat ons kindje geboren zal worden met een schisis en wat dit met ons deed. Mocht je deze nog niet gelezen hebben dan zou ik het supertof vinden als je dat alsnog doet.

Na de ergste shock van de 20 weken echo gingen wij lekker een weekje naar Fuerteventura. Ik was nog steeds erg misselijk maar had wel al wat goede momenten gehad. Ik hoopte dan ook dat dit op vakantie zou doorzetten. De zon en de rust deden me blijkbaar erg goed. Na dag 3 werd ik wakker zonder overgeven. De geuren van het ontbijt buffet kon ik verdragen en zelfs de geur van koffie deed me niet instant overgeven. Vanaf dat moment ontwikkelde ik ook een sterke craving voor ijs en dan vooral McFlurry M&M met karamel. De vakantie deed ons goed, we hadden veel gepraat over onze angsten en kwamen vol goede moed en vertrouwen terug om de laatste 15 weken aan te kunnen.

Een paar dagen nadat we terugkwamen van onze vakantie moesten we voor verder onderzoek naar het Erasmus Medisch Centrum (EMC)/ Sofia kinderziekenhuis in Rotterdam. We kregen daar weer een uitgebreide GUO waar nogmaals werd bevestigd dat ze geboren zal worden met een schisis. Op de verschillende echo’s die we kregen konden ze niet goed zien hoe erg de schisis was en of haar gehemelte open of dicht zou zijn. Wat ze wel met zekerheid konden zien was dat het om een enkelvoudige schisis, met waarschijnlijk een kleine lipspleet, zou gaan. Ze vertelden ons dat we moesten wachten tot de geboorte om er echt zeker van te zijn. Verder werd geconstateerd dat ze wel erg aan de kleine kant was en dat de galblaas een wat afwijkende vorm heeft. Wat dat precies inhoud konden ze ons ook niet vertellen. Ook hierbij kregen we te horen dat we pas na de geboorte meer duidelijkheid konden krijgen.

Twee weken later ging Nederland in lockdown vanwege COVID-19 en moest ik alleen naar alle afspraken. Vanwege de achterliggende groei werden we weer terugverwezen naar het LUMC en werd ik vanaf dat moment medisch. Ik kreeg elke twee weken een groei echo en het meisje in mijn buik werd goed in de gaten gehouden.

In week 31 moesten we ons weer melden in het EMC. We kregen weer een GUO en er werd weer specifiek naar haar galblaas gekeken. Ze wilde zien of de galblaas inmiddels wel de goede vorm had aangenomen of dat er toch iets anders aan de hand was. We kregen te horen dat ze het nog steeds een bijzondere vorm vonden en dat ze dus niet met zekerheid konden zeggen of het een galblaas is. We kregen weer het gevreesde zinnetje: ‘’jullie zullen moeten wachten tot ze geboren is’’. Er kan na de geboorte een echo van haar buikje worden gemaakt om te kijken wat er precies aan de hand is. Verder kregen we weer de vraag of we dit keer wel een vruchtwaterpunctie wilden doen om erachter te komen of er meer aan de hand was met het meisje in mijn buik. Wederom was ons antwoord nee. Ik merkte dat ik erg verdrietig en onzeker werd van deze vraag. Hadden ze iets gezien wat ze niet met ons durfden te delen omdat ze eerst zekerheid wilden? Hadden we het toch moeten doen bij 20 weken? Moeten we het dan nu alsnog doen? Na een flinke huilbui in de parkeergarage en een goed gesprek met Mike, m’n vriendinnen en onze familie bleven we bij ons standpunt dat we geen vruchtwaterpunctie wilde. Ik wilde het al niet bij 20 weken waarom zou ik het dan nu wel willen. Alleen maar om het feit dat ze bij bijna elk bezoek aan het ziekenhuis wel begonnen over vruchtwaterpuncties? Of het feit dat ze steeds zeiden dat we rekening moesten houden dat er mogelijk meer aan de hand zou kunnen zijn met ons meisje? Het maakte me onzeker, gestrest en verdrietig. Het zorgde ervoor dat ik ging twijfelen aan mijn eigen gevoel. Helaas kon ik niet anders dan nog ruim 10 weken wachten op meer zekerheid.

Met de groeiecho van 34 weken bleek de groei wel erg achter te lopen, ze schatten haar op 1800 gr en ze hadden het over inleiden bij 36 weken als ze niet beter ging groeien. 2 weken later bleek uit de echo dat ze toch wat meer gegroeid was en dat ze nu bij 38 weken wilden gaan inleiden, ze schatten haar in week 38 op 2400gr. Er werd ons gevraagd of we een datum in gedachten hadden. We hebben dan ook in zekere zin de geboorte dag van onze dochter gekozen.

De laatste weken waren behoorlijk stressvol maar gingen ondanks COVID-19 best snel voorbij. Ik kwam mijn dagen door met series kijken op de bank, en rondjes lopen om het huis want heel veel verder dan dat kon ik niet lopen, en mocht je ook niet vanwege de maatregelen rondom COVID-19. Ik lakte mijn eigen teennagels (wel wat ongelukkig, maar het lukt me wel en dat maakte me enorm trots) en pakte de laatste dingen in voor de ‘vlucht’ koffer. Mike werkte vanuit huis en stiekem vond ik dit wel erg gezellig. Zo konden we samen lunchen, een kleine wandeling maken en hadden we nog wat extra tijd samen voordat de baby er zou zijn.

In mijn volgende blog zal ik mijn bevallingsverhaal met jullie delen. Hoe ik dit heb ervaren? Je leest het volgende week.

Liefs,