Jouw perfecte glimlach

Het is zover. De dag waarop deze glimlach zal verdwijnen. Althans hij zal anders worden. Niet meer je lip los van elkaar kunnen bewegen, niet meer lachen met een deel van je lip. Je lach is nu het aller schattigst wat er is en dat zal ongetwijfeld straks ook zo zijn maar je gezichtje zal anders zijn. Ook perfect maar anders. Niet zoals je geboren bent.

Ergens weet ik dat het beter zal zijn voor jou maar als dit niet zo was, zou ik dit gezichtje voor altijd willen. Dit laatste is iets wat ik in de zwangerschap nooit had verwacht. Ik dacht dat ik niet zou kunnen wachten tot je 3 maanden zou zijn en dan onder het mes zou gaan. Ik bang zou zijn voor wat andere mensen van je zouden vinden. En nu, nu ben ik de trotste moeder die er is, en laat ik heel veel traantjes om het feit dat ze straks een ‘normale’ lip zal hebben.

Ik weet nog goed dat een vriendinnetje mij een verhaal vertelde van een moeder die net bevallen was van een kindje met een schisis. Ze vertelde dat die moeder haar kindje het allermooiste vond, en dat ze niet wilde dat haar kindje geopereerd zou worden omdat het perfect was zoals het was. Ik wilde het niet geloven. Ik zei huilend ik kan me dat gewoon niet voorstellen. Hoe kun je dat nou zeggen? Maar ze had gelijk. Ik moest alleen nog even zelf moeder worden..

Liefs,