3 jaar geleden
" Uw hartslag is hoger dan die van de baby"
Ingeleid met 38 weken deel 1
In de vorige blogs vertelde ik over mijn zwangerschap. In deze blog wil ik het hebben over mijn bevalling. Ik ben ingeleid met 38 weken. De blog zal in twee delen komen omdat hij anders wel erg lang wordt.
Het was hemelvaart, 21 mei 2020. De dag van het plaatsen van het ballonnetje. Binnen nu en uiterlijk 3 dagen zou onze dochter geboren worden. We gingen er wel een beetje vanuit dat ze op 22 mei geboren zou worden, deze datum hadden we immers zelf uitgekozen omdat we dit een mooie datum vonden.
Goed, nog even terug naar de ochtend voor het ziekenhuis. Ik kon verrassend goed slapen en maakte een nacht van 8 uur, non stop. Alsof mijn lichaam me nog even een laatste nacht goede slaap toe wenste. We stonden op tijd op want ik had het in mijn bol om nog even het hele huis schoon te maken. Dit had ik die dagen ervoor ook al gedaan maar het moest en zou nog een keer van boven tot onder schoon gemaakt worden. De vloeren dweilen, de badkamer en de wc’s moesten schoon en ik wilde toch ook nog even voor de duizendste keer door de vlucht tas. Had ik echt alles wel mee? Na deze work-out moest en zou ik nog een McFlurry eten en dus besloten we iets eerder van huis te vertrekken. Om 12 uur stonden we bij de McDrive en genoot ik van een McFlurry en een kleine friet, met frietsaus of course.
We checkte om 13:00 uur in bij het geboortehuis van het LUMC. Ze gingen een ballonnetje plaatsen om de bevalling op te wekken. Doordat Sofie erg klein geschat werd mochten we na het plaatsen van het ballonnetje niet meer naar huis en hadden we dus alles al mee. Heel gek, dat moment dat je je voordeur dicht trekt met een lege maxi-cozy in je handen wetende dat je de volgende keer als je die deur openmaakt je een baby in je handen hebt.
Ik heb me vrijwel niet voorbereid op de bevalling en ik had dan ook geen bevalplan geschreven. Dit heb ik bewust gedaan. Ik was niet bang en ik had sterk het gevoel dat ik het prima aan kon zonder voorbereiding of cursus. Wat ik overigens wel al jaren deed was beval video’s of verhalen kijken en/of lezen. I know, mensen verklaarde me vaak voor gek maar ik deed het omdat ik het gewoon interessant vond. Goed nu weer verder naar mijn bevallingsverhaal.
Allereerst werden we naar de triage afdeling gebracht voor een CTG, een echo en het plaatsten van het ballonnetje. Dit ging vrij vlot en we werden binnen een uur naar onze beval suite gebracht. Mijn hartslag was behoorlijk hoog, zelfs hoger dan die van de baby dus ik werd in de bevalsuite weer even aan de monitor gelegd. Durfde toen nog niet te zeggen dat ik in de uren ervoor het hele huis had schoongemaakt en daarboven op ook nog friet en een McFlurry had gegeten. Ik hoopte dat mijn hartslag snel zou zakken. Mike maakte de kamer een beetje huiselijk, zette mijn spullen in de badkamer en pakte de koffer uit. Ik mocht tenslotte niet uit bed omdat mijn hartslag nog steeds erg hoog was. We hadden een box en laptop mee. Ik wilde graag muziek draaien tijdens de bevalling en had een laptop mee genomen zodat we eventueel ook nog een serie konden kijken als we dat wilde. Al snel merkte ik dat ik de rust niet had voor een serie en besloten we het maar bij muziek te houden.
Ik kreeg een hartfilmpje want er waren inmiddels al 3 uur verstreken in het ziekenhuis en mijn hartslag was nog steeds 150-160 terwijl ik al die tijd in bed lag. Er kwam een overleg met de cardioloog en ik werd goed in de gaten gehouden via de monitor. Er was niet direct reden voor zorgen maar mijn hartslag moest wel weer normaal zijn na de bevalling, dit was dus nog even aankijken. Ik kon het goed loslaten want ik voelde me verder wel gewoon goed. Had wel sterke menstruatie krampen en voorweeën maar ze waren redelijk weg te puffen.
Buiten onze gezinnen wist nog niemand dat ik op het punt stond te gaan bevallen. Ik belde mijn beste vriendinnetjes op met FaceTime en vertelde hun dat het was begonnen. We speelde nog een aantal potjes kaarten (die ik overigens allemaal won), en gingen nog even, onder de strikte voorwaarde dat ik in de rolstoel bleef zitten, buiten van het weer genieten. Het was tenslotte 30 graden buiten. De dag ging verrassend snel voorbij en we besloten vroeg te gaan slapen. De volgende ochtend om 6:30 zouden ze (mits het ballonnetje zijn werk had gedaan) mijn vliezen gaan breken.