Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Maar als die fouten betekenen dat je baby die al doodziek is nog zieker wordt, dan maakt je dat als ouder ontzettend boos en verdrietig.

Na een goede nacht zonder aanvallen vertrekken we ‘s ochtends vroeg naar de echo. De artsen gaan kijken hoe de druk in je hoofd is. Omdat je fontanel op deze leeftijd nog open is, kan dit onderzoek via deze opening. Als er teveel vocht in zit moet dit operatief verwijdert worden.

Onze eerste dochter was een verrassing. Met 13 weken kwam ik erachter dat ik zwanger was. Een echt cadeautje en life changing want ik stond nog elk weekend achter de bar te werken. Toen na 2,5 jaar de eerste gedachte kwam voor een tweede kindje bleek ik al zwanger te zijn.

Samen met de artsen bespreek ik wat we nu gaan doen. Ze hebben je extra medicijnen tegen epilepsie gegeven, bovenop degene die je al had. Door deze extra medicijnen stopte de aanvallen dus werd besloten om deze extra medicijnen nog 5 dagen te blijven geven, en dan langzaam af te bouwen.

Bepakt en bezakt met zuurstof en medicijnen komen we aan bij de scan. Net voordat ze je op de scan willen leggen krijg je een epileptische aanval. 3 minuten krijg je de tijd om er zelf uit te komen maar het lukt niet dus wordt de neusspray gebruikt. Die werkt gelukkig. Dankzij een beschermend pak mag ik gewoon bij je blijven tijdens de scan.

De nacht was kort en onrustig om 5 uur wordt je weer onrustig en worden de extra pijnstillers weer toegediend. De koorts loopt op. En dan daalt ineens je saturatie. De belletjes gaan af. De zuster geeft je wat pijnprikkels onder je voet daar reageer je op maar je valt ook weer weg. Ze geeft je wat zuurstof dat helpt en na een paar minuten klimt de saturatie weer omhoog en kom je weer bij. Ze noemen het een incident. Ze blijven komen om de 20/30 minuten met zuurstof kom je er aardig doorheen maar alle alarmbellen gaan bij me af. Ik bel Thimo dat die hierheen moet komen. Gelukkig is hij er snel.

De nachtzuster komt binnen ik kijk op de klok 5:30 toch nog 2 uurtjes geslapen.Je hebt het goed gedaan vannacht. Je bent stabiel en ze konden telkens de zuurstof iets naar beneden draaien. I

De rit van het Diakonessen ziekenhuis naar het WKZ is kort maar voelt heel lang. Ik bel onderweg mijn moeder want die heeft Lilly-Lotte uit school gehaald en heeft nog geen idee. Ik blijf kalm en vertel rustig wat er aan de hand is en dat ik bel zodra ik meer weet. Want het enige wat ik nu weet is wat de arts 3 keer tegen mijn zei. Het is hersenvliesontsteking, dit is een zeer ernstig ziektebeeld. Ook mijn vader bel ik nog dan zijn we d'r

Ik kom aan bij de eerste hulp. De huisarts heeft mijn doorgestuurd omdat je niet goed reageert en de koorts zo hoog blijft. Vannacht toen de huisartsenpost er was, was je nog alert. Nu ligt er een hoopje niks in de Maxi-Cosi te wachten totdat we aan de beurt zijn. Door Covid-19 is de route wat anders voordat we de bouwkeet binnen mogen wordt mijn temperatuur gemeten en krijg ik een mondkapje. Omdat jij koorts hebt ben je ook Covid-19 verdacht. Ik moet wachten, ik wordt wat ongeduldig want sinds dat ik wegreed bij de huisarts krijg ik je steeds moeilijker wakker. De mevrouw achter de balie maakt een opmerking over mijn vrolijke Maxi-Cosi hoes. Ik dank haar en vraag haar gelijk hoelang het nog duurt omdat ik Ella-Eline steeds minder goed wakker krijg. Ze staat op en vraagt mij je uit de Maxi-Cosi te tillen. Ze kijkt je aan en roept dan Kom mee ze pakt mijn tas en Maxi-Cosi en al rennend door de gang belt ze naar haar collega’s.