Wanneer je kind ineens doodziek is deel 2

De rit van het Diakonessen ziekenhuis naar het WKZ is kort maar voelt heel lang. Ik bel onderweg mijn moeder want die heeft Lilly-Lotte uit school gehaald en heeft nog geen idee. Ik blijf kalm en vertel rustig wat er aan de hand is en dat ik bel zodra ik meer weet. Want het enige wat ik nu weet is wat de arts 3 keer tegen mijn zei. Het is hersenvliesontsteking, dit is een zeer ernstig ziektebeeld. Ook mijn vader bel ik nog dan zijn we d'r

Het enige wat ik weet is dat we naar de Intensive Care afdeling moeten. Ik voel me overweldigend als ik de draaideur door ben en het WKZ van binnen zie. We lopen naar de informatiebalie en ik wil de vriendelijke dame vragen waar de intensive care afdeling is. Maar het lukt niet ik breek. Ineens komt daar het verstikkende gevoel de angst en onzekerheid waar is mijn kind heeft ze de reis überhaupt we gered. Gelukkig begrijpt ze na een snikkende poging wat ik bedoel en wijst ze ons de weg. Die ik ook gelijk weer vergeet.

Ik herpak mezelf weer in de lift de onzekerheid blijft maar stukje bij beetje voel ik me weer wat sterker worden. We lopen de afdeling op en worden naar de wachtkamer gewezen. Al snel komt er een zuster naar ons toe. Ze ligt in de sluis en zijn bezig met haar. De rit is goed gegaan. Zodra ze klaar zijn komen wij u halen. 

Na een half uur zie ik de ambulancebroeder aankomen lopen met de brancard waarop onze Ella-Eline binnen is gebracht. Hij steekt zijn hoofd om de hoek, lacht vriendelijk en verteld dat ze het goed heeft gedaan onderweg. Jullie dochter is een vechtertje veel sterkte.

Niet veel later komt de zuster ons ophalen eindelijk mogen we weer bij je. Daar lig je dan ons kleine hummeltje in dat grote bed. De neuroloog en kinderarts komen erbij. Er moeten wat test gedaan worden. Het vloeistof wat uit je lichaam is gehaald staat op kweek om te kijken met welke variant van meningitis we te maken hebben. Ze gaan allemaal kleine naaldjes in je hoofd prikken om zo te monitoren of je nog epileptische insulten hebt. Oké er is een plan. Dat is fijn, maar er brand nog wel een vraag op mijn lippen. Is ze buiten levensgevaar? Voor nu wel zegt de arts. Het ziet er naar uit dat je er op tijd bij was. Bij hersenvliesontsteking is het cruciaal dat de antibiotica zo snel mogelijk gestart wordt. Ik krijg het compliment dat we goed en snel gehandeld hebben maar als ik zo naar je kijk in dat grote bed voelt dat niet zo. 

Ze gaan je klaar maken voor de onderzoeken en aansluiten op de apparatuur. Je bent zo ver weg je merkt er niks van. Ik ga ondertussen even bellen. Als ik terug kom heb je net weer een aanval gehad. Gelukkig was papa bij je maar hij was heftig. Besloten wordt om je een onderhoudsmedicijn te geven zodat hopelijk de aanvallen weg blijven. Ook ga je voordat de naaldjes in je hoofd worden geprikt onder de scan om te kijken of er eventuele schade is.

En dan nu de praktische zaken. Want we hebben nog 2 kinderen waarvoor gezorgd moet worden. Al snel komt de verdeling dat ik in het ziekenhuis blijf en Thimo de kinderen op gaat halen om het ze te vertellen en daarna bij Opa en Oma te brengen zodat ze daar samen kunnen blijven en hij daarna weer terug naar ons kan komen. Ondank Covid-19 mogen wij op de IC afdeling nog wel heen en weer dat is fijn.

Daar zit ik dan naast mijn baby die aangesloten ligt aan allemaal apparaten en zuurstof en het enige wat ik kan doen is zitten en hopen dat het goed komt. Ik praat tegen je vertel hoe trots ik op je ben. Maar vraag je ook om te vechten en alsjeblieft niet dood te gaan.

Ondertussen wordt voor mij de stretcher neergezet. Vannacht slaap ik dicht bij je kleine strijder