Het stemmetje in mij zei nee, maar ik deed het toch

De nachtzuster komt binnen ik kijk op de klok 5:30 toch nog 2 uurtjes geslapen.Je hebt het goed gedaan vannacht. Je bent stabiel en ze konden telkens de zuurstof iets naar beneden draaien. I

Terwijl de zuster je medicatie vervangt open je voor het eerst je ogen. Hallo mijn kleine meid het is kort maar krachtig en geeft hoop. Papa komt nadat hij bij je zussen is geweest hij heeft al tekeningen meegekregen voor je.

De uitslag van de scan was goed er is geen schade en ook is er geen epileptische activiteit meer gesignaleerd. Het is bizar wat er allemaal gebeurd is de afgelopen 24 uur. Maar voor alsnog zijn de vooruitzichten positief.

De kinderarts die dienst heeft komt langs. Ze is goed genoeg om naar een andere afdeling te gaan. Maar omdat ze oorspronkelijk uit een ander ziekenhuis komt hebben we de afspraak dat we contact met dat ziekenhuis opnemen om te vragen of ze haar terug willen. Ik heb ze gebeld en ze geven aan dat zij de zorg voor haar aankunnen en ze mag dus terug naar het Diakonessenhuis.

Nee alles schreeuwt in mij NEE. Maar met de woorden. Als ik het niet vertrouw zou ik het niet doen en de arts daar ken ik en is echt goed ga ik tegen mijn gevoel in akkoord. We blijven nauw betrokken meld hij nog.

Die middag is het zover we vertrekken weer met ambulance naar het Diakonessenhuis. Je krijgt er wederom niet veel van mee. Dit keer mag ik wel mee in de ambulance tegen het eind van de middag zijn we geïnstalleerd in onze nieuwe kamer.

De Covid-19 regels op de kinderafdeling zijn heftig. Zo mag papa 1x per dag komen als die weg gaat mag die niet meer terugkomen die dag. Ook mag ik maar 1x per dag de afdeling af voor maximaal een uurtje.

Het gaat anders hier, meerdere keren bel ik omdat het tijd is voor je medicijnen. Ook weten ze niet hoeveel medicijnen ze toe moeten dienen voor bepaalde medicijnen. Gelukkig hoor ik dit en weet ik dat er een uitleg is meegekomen vanuit het WKZ waarin staat beschreven hoeveel medicijnen er moeten worden gegeven. Het maakt me onrustig en alert maar tot nu toe heb jij er gelukkig verder geen last van.

De nacht gaat goed. ‘s ochtends zijn de controles goed maar dan s ’middags wordt je onrustig. Je huilt veel en kan niet lekker liggen. Ik pak je uit bed en hou je tegen me aan, voor even ben je rustig maar ook dit is niet de oplossing. Je pijnstillers gaan omhoog, maar ook dit is een tijdelijke oplossing. Het huilen gaat over in gillen uren af en aan overstuur huilen en gillen. Ik weet het niet meer de zuster neemt het van me over zodat ik even naar buiten kan om rustig te worden en frisse lucht te halen

Ik bel Thimo en vertel wat er aan de hand is.. en terwijl ik begin met vertellen voel ik weer dat verstikkende gevoel.. Ze mag niet doodgaan zeg mag niet doodgaan hoor ik mezelf schreeuwen door de telefoon.. de onzekerheid, machteloosheid, angst voor heel even slokt het me helemaal op. Thimo maakt me rustig. Ik ga weer terug naar binnen en zodra ik de afdeling oploop hoor ik je gillen.

Ik geef aan dat ik wil dat je nagekeken wordt door een dokter en dat er een zwaardere pijnstilling bij moet komen. Je bent zo moe maar uiteindelijk om 22:00 uur komt er een dokter die je nakijkt en zwaardere pijnstilling voorschrijft. Het helpt een half uurtje na het toedienen val je eindelijk in slaap.. Ik hou je hand vast de hele nacht.. hou vol kleine strijder, hou vol is wat ik je zachtjes in je oor fluister