Het gesprek aangaan

Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Maar als die fouten betekenen dat je baby die al doodziek is nog zieker wordt, dan maakt je dat als ouder ontzettend boos en verdrietig.

Een van de eerste dingen die ik vertelde tegen mijn psycholoog was dat ik graag het gesprek met de artsen van het ziekenhuis aan wilde gaan. Het werd een van mijn behandeldoelen en nu een jaar later was het zover. Ik voelde mij sterk genoeg om het gesprek ook daadwerkelijk te gaan voeren zonder dat ik alleen maar een potje zou zitten huilen.

Dus daar gingen we, naar het ziekenhuis waar we al een jaar niet meer geweest waren. Waar alle drie onze dochters geboren zijn maar waar ik eigenlijk nooit meer een stap binnen wil zetten.

De kans dat ik er ooit weer naar binnen zou moet is altijd groot geweest. Al zou het zijn voor een bezoekuur, dus ook al voel ik aan alles dat ik helemaal niet naar binnen wil, toch ga ik.

De zenuwen gieren door mijn lijf en alle herinneringen komen terug. Hoe ik overstuur buiten stond te bellen met Thimo, hoe ik heb staan gillen ‘ze mag niet doodgaan’. Dankzij de EMDR therapie zijn het gedachten waar ik naar “kan kijken”. Ik merk ze op, maar ze slokken mij niet meer op.

We volgen de klachtenfunctionaris naar de vergaderruimte. Als we even moeten wachten hoor ik de stem van kinderarts achter mij, ik herken haar stem uit duizenden. “Komt ze aan” zeg ik tegen Thimo, zonder dat ik mij omdraai.

Als we aan tafel gaan zitten begint de klachtenfunctionaris haar verhaal en daarna geeft ze het woord aan mij. Mooi, want ik heb een lijstje gemaakt en mijn lijstje is lang. Maar eerst vertel ik ze wat het met mij heeft gedaan, hoe het voelt voor ouders van een doodziek kind als ze zo aan hun lot worden overgelaten en niemand hebben die met ze communiceert.

De reden dat ik hier zit is niet om met mijn vinger te wijzen. Ik wil antwoord op mijn vraag waar het fout is gegaan en waarom. Maar vooral wil ik ervoor zorgen dat elke ouder die in onze positie komt zich nooit, maar dan ook nooit zo machteloos hoeft te voelen tijdens een opname. Die 48 uur in het ziekenhuis heb ik mij zo machteloos gevoeld.

Onze dochter was echt heel erg ziek en als ze op zondagavond de moeite hadden genomen om haar te zien, dan waren ze maandagochtend niet voor de verrassing komen te staan dat Ella-Eline ineens zo achteruit was gegaan.

Dan hadden de artsen maandagochtend niet de hele tijd achter de feiten aan te hoeven lopen, was er minder paniek geweest en had Ella-Eline misschien helemaal geen overdosis toegediend gekregen.

Het is natuurlijk allemaal achteraf, maar de kinderarts is het met mij eens. Als er begeleiding was geweest vanaf die zaterdagmiddag dan hadden ze het in de kiem kunnen smoren. Gelukkig zitten we hier wetende dat onze dochter gewoon nu bij oma aan het spelen is. Het had ook veel erger kunnen aflopen.

Ik moet leven met het feit dat ik mij heb over laten halen om mijn dochter weer over te laten plaatsen naar een ander ziekenhuis. Geen een ouder zou dit moeten meemaken. Zeg “nee” de volgende keer als je een telefoontje krijgt over zo’n zieke baby. Ook al kan het medisch gezien, ook al is het financieel aantrekkelijk. Uit menselijk oogpunt, uit veiligheid voor baby en ouders.. Doe het niet.

Ze lijkt oprecht een beetje geëmotioneerd door mijn verhaal. Ze verteld dat er naar aanleiding van de opnamen van Ella-Eline een aantal wijzigingen zijn doorgevoerd. Ze zegt dat ze ook dit gesprek en mijn andere adviezen zal meenemen in het teamoverleg.

Wat ze daadwerkelijk doen met mijn verhaal weet ik niet. Ik hoop dat ze de dingen echt anders gaan doen. Voor mij is het goed zo, ik heb mijn zegje gedaan, ik heb mijn hart gelucht. Dit gedeelte kan ik nu ook weer afsluiten. Het is tijd om naar huis te gaan en de kindjes te knuffelen.