Een klein stapje vooruit..

Samen met de artsen bespreek ik wat we nu gaan doen. Ze hebben je extra medicijnen tegen epilepsie gegeven, bovenop degene die je al had. Door deze extra medicijnen stopte de aanvallen dus werd besloten om deze extra medicijnen nog 5 dagen te blijven geven, en dan langzaam af te bouwen.

Wat voor nu belangrijk is, is hoe je wakker gaat worden en wat er de komende 24 uur gebeurt.Ik ben verdoofd, elke vorm van emotie is weg als ik de kamer uitloop. De vechtlust wordt met elke stap die ik naar jouw kamer zet groter.

Als ik terugkom op je kamer gaan ze je net van de beademing afhalen, je was je aan het verzetten en liet goed zien dat je het graag weer zelf wilde doen. Goed teken!

Eindelijk wat minder snoertjes en eindelijk kon ik weer even bij je liggen. Ik leg mijn hand op je kleine lijf en ik voel dat je daar rustig van wordt, ik ook. Papa komt ‘s middags dat is fijn. We praten, eten even wat en dan is het weer tijd om de nacht in te gaan.

De lijn die ze hebben ingebracht in je nek is fijn. Geen gerommel meer met een infuus in je hand die niet goed zat. Je hebt veel pijn dus de pijnbestrijding wordt wat verhoogd maar verder doe je het goed je bent stabiel en dat geeft hoop als we de nacht in gaan.

Je bent de nacht goed doorgekomen en 24 uur aanvalsvrij. Ook open je voor het eerst weer echt even je ogen. Zo fijn om dat te zien. Het betekent ook dat de vervelende naaldjes uit je hoofd mogen.

Ik heb weer overleg met het team van artsen en ze vertellen dat je ‘goed genoeg’ bent om van de Intensive Care af te gaan naar de Panda afdeling. Ik snap het wel maar vind het enorm spannend. Gelukkig begrijpen ze dat maar al te goed. Elke nieuwe stap zal vanaf nu spannend zijn! Met spanning en vertrouwen pakken we onze spullen in en mag je eind van de dag naar de Panda afdeling. Wel geef ik aan bij de artsen dat ik je graag in een groot bed hou. Je bent snel overprikkeld, elke aanraking is er een te veel en in het grote bed kan ik naast je liggen.

Je krijgt een stille kamer die we zo donker mogelijk houden. Daglicht kan je bijna niet verdragen en ook fluisteren wij op je kamer. De bekende hersenvliesontsteking klachten zoals nekpijn en luierpijn komen nu pas naar voren. Je gilt moord en brand als we je luier verschonen. Optillen gaat niet dus ik lig uren naast je met mijn hand op je buik. Zachtjes fluister ik in je oor hoe trots we op je zijn, hoe goed je het doet totdat je weer in slaap valt en zo wisselen papa en ik elkaar af. Het is het enige dat we voor je kunnen doen.

Elke drie uur is er een controle om te kijken of je het nog goed doet. En dat je doet het goed. Zo fijn om eindelijk een stijgende lijn te zien, kleine strijder.