Een beetje beduusd kijk ik naar de tijd op mijn telefoon. Het is kwart voor zeven in de ochtend. Ik hoor geklets in de kamer naast de onze. Ons kleinste ventje is blij wakker geworden. En misschien nog wel belangrijker... Hij is vannacht niet meer wakker geweest. Ik weet nog niet wat ik ervan moet denken. Het is fijn dat hij meer slaap heeft gehad. En ook ik ben uitgeruster. Maar was het dan echt Mees die in de nacht zijn kleine broertje bezocht de afgelopen weken? En heb ik dan echt tegen Mees gesproken afgelopen nacht?

Krijsen! Ik kan het geen huilen meer noemen. Het is niet de eerste keer vannacht en dit gebeurt al een aantal weken. Ons kleinste ventje wordt 's nachts een aantal keer krijsend wakker. Interessant is dat mijn wederhelft eigenlijk nooit iets hoort. Maar dit terzijde, want ik hoor het dus wel. En dat is maar goed ook, want ons kleinste ventje heeft ons nodig. Om hem weer rustig te krijgen is veel liefde en rust nodig. En dat meerdere keren per nacht en al behoorlijk wat nachten achter elkaar.

De techniek laat me weer even totaal in de steek. Zul je altijd zien als ik even tijd voor mezelf heb. Ik had echt even zin om een start te maken met een serie of om even een programma terug te kijken. Het had nu zo mooi gekund! Ons meisje en ons kleinste mannetje zijn namelijk samen aan het spelen. Fantastisch toch? Ik hoor ze samen gieren en kletsen. Wat fijn dat samen spelen eindelijk een beetje lukt!

'1,2,3,4,5,6. Zes mama. Ik zie zes stoelen.' En voor ik het weet is ons meisje het volgende alweer aan het tellen. Ze is er zo druk mee en ze telt eigenlijk alles. Zo ook nu onder het eten. En tellen in samenwerking met haar grootste talent, onderhandelen, levert ook nog wel grappige situaties op. Zeker als het eten geen pasta betreft wordt er onderhandeld over het aantal happen die minimaal nog genomen moeten worden. Ons meisje zet zelf graag in op vier, want ze is vier jaar. Hier gaan we dan vaak in mee. Maar meestal komt ze er tijdens deze vier happen achter dat het toch wel lekker is en eet ze na deze vier happen haar bord gewoon leeg.

Terwijl ik lekker op de bank zit, kijk ik naar Mees zijn kast. Ik kijk tegen de zijkant aan. Ik zie de sterrenballon en uiteraard de vlinderboom met de medailles van de Mont Ventoux. Maar het is vooral fijn om het kaarsje te zien branden. Nu, ruim twee jaar later, brandt het kaarsje nog steeds als we thuis zijn. Het geeft me een fijn gevoel en het is voor ons allen eigenlijk heel normaal dat het kaarsje brandt.

'Mama zet de tv stop! Nu!' 

Kletsen kunnen mijn meisje en ik wel. Het kan over van alles en nog wat gaan, maar soms gaat het over serieuzere zaken. Deze serieuze gesprekjes zijn kort, maar wel heel doelgericht. Zo ook nu weer. We zijn aan het wandelen en ons meisje vindt het geweldig om op het randje te gaan lopen. Maarja... als er een auto net iets te dicht langs de stoep rijdt kan het enorm mis gaan. Dus vind ik dat ik, als haar moeder, moet ingrijpen. Daar zijn moeders immers voor. Dus waarschuw ik mijn meisje. Ik vertel haar dat er een auto tegen haar aan kan botsen als ze zo op het randje loopt. Zoals een echte peuter hoort te doen krijg ik een vraag terug. Ze wil graag weten wat er dan gebeurt. Mijn hersens draaien overuren, want hoe verwoord ik dit? Dan vertel ik haar dat je plat wordt als er een auto over je heen rijdt. Van dit antwoord heb ik eigenlijk meteen weer spijt, maar ja het is er al uit. Dan krijg ik deze reactie: 'Dan ben ik net zo dood als Mees, mama.' Ze zegt het met een bloedserieus gezicht. Daar schrik ik toch een beetje van. Een ander kind zou dit niet zeggen, maar dit bijzondere meisje doet dat wel.

Vanochtend heb ik ons regenboogje voor het konijnenhok neergezet. Het konijn hupst een beetje heen en weer en dat is heel interessant. En ik kan even rustig verder met inpakken voor de vakantie. Achter me hoor ik vrolijke geluidjes en af en toe zelfs een schaterlach. Wat heerlijk! Echt weer even zo'n genietmomentje.

Met uiterste voorzichtigheid probeer ik met een mesje de clipjes los te peuteren. Hier is enig doorzettingsvermogen voor nodig, maar het lukt. Met wat gefriemel haal ik het achterkantje eruit en kan ik de foto pakken. Een foto van ons huwelijk. Dat is inmiddels zes jaar geleden.