De tijd staat niet meer stil

Met uiterste voorzichtigheid probeer ik met een mesje de clipjes los te peuteren. Hier is enig doorzettingsvermogen voor nodig, maar het lukt. Met wat gefriemel haal ik het achterkantje eruit en kan ik de foto pakken. Een foto van ons huwelijk. Dat is inmiddels zes jaar geleden. 

En zo pak ik ook andere fotolijstjes. De oude foto's gaan eruit en er gaan vandaag nieuwe foto's in. Het is een gepeuter en niet het makkelijkste klusje. Zowel fysiek als mentaal is het niet makkelijk.

Sinds de geboorte en het overlijden van Mees heb ik in huis geen foto meer veranderd. De tijd lijkt bij ons thuis stil te staan sinds Mees een sterretje is geworden. In de tussentijd heb ik wel foto's afgedrukt, maar ik kon het niet opbrengen om de foto's te wisselen. Één keer is er een foto bijgekomen, maar dat kostte me toen veel moeite. Het wisselen van foto's was echter geen optie. Dan zou ik doorgaan, terwijl de tijd voor mij op dat ene moment stil kwam te staan. 

Foto's van na deze tijd kloppen niet. Mees mist op al deze foto's. Het kijken naar foto's van na deze periode maakt me verdrietig. We zijn daar namelijk niet meer compleet. Dus laat ik de tijd liever stilstaan in ons huis. Daarom heb ik in de afgelopen anderhalf jaar nooit een foto vervangen. De foto's die in ons huis hangen en staan daar kan ik rustig naar kijken. Daar was ik nog gelukkig en daar was alles nog zoals het hoorde te zijn. Daar waren we compleet. 

Maar sinds de geboorte van ons regenboogje merk ik dat ik er opnieuw over nadenk. Zou er dan nooit een foto van hem in onze kamer komen? Regelmatig heb ik foto's afgedrukt en regelmatig stond ik op het punt om foto's te vervangen. Toch deed ik het uiteindelijk niet. 

Tot nu. Al die tijd heb ik er goed over nagedacht. Mijn leven, zoals het was, komt niet meer terug. Er is een nieuw leven. Een nieuw leven met zonder Mees. En dat mag in de foto's best terugkomen. Foto's met een sterretje of met Mees zijn schaduw zijn foto's die ik nu wel in een lijstje kan doen. Verder kijk ik naar foto's die ik van alle kinderen heb. Van allemaal is een eerste foto op hun zij. Die staan samen. Een foto van mijn wederhelft en mijzelf met onze baby, die is er ook van alledrie. Die kunnen dus ook samen staan. 

Toch is er één hersenbreker. Er is één lijst waar ik regelmatig foto's in wisselde. Foto's waarin te zien is hoe ons meisje groeide. Deze foto's zal ik nooit krijgen van Mees... Maar van ons regenboogje zullen deze foto's er wel komen. Wat moet ik met deze lijst? Ik besluit gewoon te beginnen. Ik slik terwijl ik met het mesje zit te prutsen. Dit doet toch zichtbaar pijn. De foto's die erin gaan hebben niets meer met Mees te maken, maar met twee kinderen die groeien en ouder worden. Terwijl ik bezig ben draait mijn maag zich om. Ik besluit het toch iets anders te doen. Er komt toch een zo compleet mogelijke gezinsfoto in met Mees als ster. Daarnaast komt er een foto van ons regenboogje in met een verwijzing naar Mees. Dit voelt beter. 

Bij het terughangen zit er steeds een foto niet goed. Ik moet er dus steeds weer aanzitten om het goed te krijgen. Alsof ik op deze manier langzaam wen aan deze lijst met foto's. Als de lijst uiteindelijk hangt merk ik dat ik het toch een beetje lastig vind. Maar ergens ben ik ook trots. Ik heb het toch maar gedaan. En wie weet zal ik nu regelmatiger aan de achterkant van lijstjes prutsen. Maar eerst maar eens aan de wisselingen van deze dag wennen.