Zijn wij raar?

Terwijl ik lekker op de bank zit, kijk ik naar Mees zijn kast. Ik kijk tegen de zijkant aan. Ik zie de sterrenballon en uiteraard de vlinderboom met de medailles van de Mont Ventoux. Maar het is vooral fijn om het kaarsje te zien branden. Nu, ruim twee jaar later, brandt het kaarsje nog steeds als we thuis zijn. Het geeft me een fijn gevoel en het is voor ons allen eigenlijk heel normaal dat het kaarsje brandt.

Dit doet me denken aan iemand die mij hielp in de periode na Mees zijn overlijden. Ook tijdens de zwangerschap van Mees kwam ik bij hem om een goede binding met Mees te krijgen. Door de lastige zwangerschap lukte dit niet goed. Hij heeft me er toen enorm bij geholpen. 

Tijdens één van de laaste afspraken hadden we een gesprek over verlies en rouwen. Ik vertelde over het kaarsje dat altijd brandde als ik thuis was. Toen vertelde hij dat hij ook mensen kende die een kindje hadden verloren. Ook daar brandde altijd een kaarsje. Hij gaf aan dat het een mooi symbool is. Maar hij sprak ook zijn verbazing uit over het feit dat bij die mensen het kaarsje na twee jaar nog altijd brandde. Ik voelde een soort onbegrip bij hem. Dit moment zette me toen aan het denken. Hoe lang zou bij ons het kaarsje nog blijven branden? 

Nou... Ruim twee jaar later brandt het kaarsje dus nog steeds. Ik kijk er trots naar en ik vind het fijn dat hij brandt. 

Er is wel iets veranderd gedurende deze paar jaar. Waar ik eerder het heel vervelend vond als het kaarsje uit was gegaan en ik het niet had gezien, kan ik er nu goed tegen als dit gebeurt. Soms is het waxinelichtje al niet eens warm meer als ik het vervang, maar dat vind ik tegenwoordig niet meer erg. Zodra ik zie dat het kaarsje uit is kan ik, zonder schuldgevoel, het kaarsje rustig vervangen. Dit ervaar ik ook bij mijn wederhelft en ook ons meisje is minder op het kaarsje gefocust. 

En je zult het altijd zien. Op het moment van schrijven gaat het kaarsje uit. Tja... als ik het zie gebeuren vervang ik het kaarsje wel meteen! Is dit raar? Vinden mensen het gek dat wij na ruim twee jaar nog steeds een kaarsje aansteken bij Mees? Misschien vinden mensen onze manier van omgaan met Mees en het kaarsje wel bijzonder. Maar voor ons voelt dit goed en dan is het dus goed! Vol trots kijk ik naar het brandende kaarsje. Speciaal voor ons mannetje en dat is in mijn ogen helemaal niet raar!