1,2,3,4,5

'1,2,3,4,5,6. Zes mama. Ik zie zes stoelen.' En voor ik het weet is ons meisje het volgende alweer aan het tellen. Ze is er zo druk mee en ze telt eigenlijk alles. Zo ook nu onder het eten. En tellen in samenwerking met haar grootste talent, onderhandelen, levert ook nog wel grappige situaties op. Zeker als het eten geen pasta betreft wordt er onderhandeld over het aantal happen die minimaal nog genomen moeten worden. Ons meisje zet zelf graag in op vier, want ze is vier jaar. Hier gaan we dan vaak in mee. Maar meestal komt ze er tijdens deze vier happen achter dat het toch wel lekker is en eet ze na deze vier happen haar bord gewoon leeg.

Zo ook vandaag met de nasi. Ze heeft inmiddels vier happen genomen en eet enthousiast verder. En ondertussen heeft ze ook nog tijd om van alles te tellen. Twee pannen, vier toetjes, twee lampen, één papa, één mama, één winkeltje en acht lepels. Ze zit echt in een heerlijke flow wat tellen betreft.

 En dan komt er weer zo'n momentje die je niet kunt voorspellen. Ze begint ons aan tafel te tellen. Ze wijst haar papa aan en zegt één. Ze wijst haar kleinste broertje aan en zegt twee. Dan wijst ze mij aan en zegt drie en ze wijst zichzelf aan en zegt vier. Ik denk vervolgens dat ze klaar is, maar ze gaat door met tellen. Wat er dan gebeurt had ik nog niet eerder gezien. Ze wijst naar boven, zegt Mees zijn naam en zegt vijf. Zag ik dat nou goed?

Het heeft me altijd goed gedaan als ons meisje Mees ergens bij betrok. Iedere keer weer ontroert het me, maar ik weet ook dat het door onze opvoeding komt. Wij betrekken Mees ook gewoon overal bij. Hij krijgt ieder jaar bijvoorbeeld ook wat van Sinterklaas en ook namens Mees zijn er cadeautjes op verjaardagen. 

Toen ik net zwanger was van ons kleinste mannetje kreeg ik een foto van onze gastouder met daarop vijf stapelringen die naast elkaar op de bank lagen. Er zat een berichtje bij dat ons meisje had uitgelegd hoe het binnen ons gezin zat. Voor iedereen was er een ring en dus ook voor de baby die zou komen, maar dus ook voor Mees. Dat vond ik zo lief. Het voelde zo goed dat ons meisje ook buiten ons huis uitdraagt dat Mees er is. Dit hoopte ik altijd en af en toe kreeg ik ook wel die signalen, maar door deze foto werd het zichtbaar gemaakt. Heel waardevol. Mooi dat deze foto er is!

Dit keer heb ik het niet vastgelegd, maar wel gehoord en ik dacht het dus gezien te hebben dat ons meisje voor Mees naar boven wees. Om zeker te weten wat ons meisje net deed vraag ik haar om ons allen nog een keer te tellen. En dan doet ze het gewoon weer. Bij vijf wijst ze omhoog en telt ze Mees als vijfde bij ons gezin. Mijn wederhelft heeft het ook gezien en gehoord. Samen zijn we weer even trots. Jazeker tel maar na! Wij zijn met zijn vijven!