De volgende ochtend

Een beetje beduusd kijk ik naar de tijd op mijn telefoon. Het is kwart voor zeven in de ochtend. Ik hoor geklets in de kamer naast de onze. Ons kleinste ventje is blij wakker geworden. En misschien nog wel belangrijker... Hij is vannacht niet meer wakker geweest. Ik weet nog niet wat ik ervan moet denken. Het is fijn dat hij meer slaap heeft gehad. En ook ik ben uitgeruster. Maar was het dan echt Mees die in de nacht zijn kleine broertje bezocht de afgelopen weken? En heb ik dan echt tegen Mees gesproken afgelopen nacht?

Tegen Mees kletste ik wel vaker. Vlak na zijn geboorte en overlijden deed ik dit vooral. Ik was bijvoorbeeld aan het stofzuigen en ineens stroomden de tranen over mijn wangen. In deze eerste periode gebeurde dit me wel vaker. Maar deze keer begon ik tegen Mees te kletsen. Ik vertelde dat het tranen van liefde waren en dat ik hem enorm miste. Zo bleef ik kletsen en vertelde ik bijvoorbeeld dat ik het lastig vond om naar de bakker te gaan zonder zwangere buik. Het gevoel dat iedereen naar me zou kijken en van alles zou denken vond ik vreselijk. En zo ging ik door met stofzuigen en ondertussen bleef ik kletsen.

Maar sinds Mees thuis is klets ik ook vaak tegen hem als ik bij zijn kast sta. Als ik alles wekelijks schoonmaak bijvoorbeeld. Ik vertel dan precies wat ik doe. Dat ik zijn hart even aan het afstoffen ben en hem even optil om eronder ook bij te kunnen. Maar ik vertel dan ook wel eens hoe mijn dag was. Maar ook altijd als ik zijn kaarsje aan of uit doe groet ik Mees. Zijn grote zus nam dit snel over en ook zijn kleine broertje is begonnen met zwaaien en wijzen. 

Maar samen met ons meisje groet ik ook iedere vlinder die we tegenkomen of nemen we Mees mee op onze fietstochtjes. Het kletsen tegen Mees is niet vreemd. Al kwam het vannacht wel erg dichtbij. Het idee dat Mees aan de rand van het bed van ons kleinste ventje stond of misschien wel in zijn bed zat, voelde raar. Vooral omdat ik hem groette, maar daarna ook echt iets aan hem vroeg. Het was anders dan met de stofzuiger, tegen zijn hart of tegen de vlinder waar ik gewoon aan het vertellen was. Misschien heb ik Mees wel recht aangekeken toen ik het aan hem vroeg om zijn broertje zijn nachtrust te gunnen. Hoe lief het ook is dat hij zijn broertje bezoekt.

Want er is iets gebeurd vannacht. Ons kleinste ventje is niet meer krijsend wakker geworden. Hij heeft verder gewoon doorgeslapen en zit nu blij in zijn bedje. Dit is in weken niet gebeurd. Ik ben niet zo van het spirituele, maar in dit geval weet ik het ineens niet meer zo. Ergens ben ik vooral blij, maar ik ben toch ook een beetje in de war. Ik kijk om me heen. Ik zoek toch weer die aanwijzing van Mees zijn aanwezigheid. En ook nu zie ik niets. Was het dan toeval dat ons kleinste ventje na het momentje van vannacht door heeft geslapen? Dan besluit ik dat het vannacht echt een mooi momentje was. Ik was even heel dichtbij Mees. Dichterbij dan ik ooit had verwacht. En dat maakt me blij. De beduusdheid is nu ook voorbij en ik stap uit bed. Tijd om de fles klaar te maken en ons kleinste ventje te knuffelen.