Het is alweer even geleden dat ik hier iets over gepost heb. Het valt me gewoon best wel zwaar allemaal. Maar nu we weer in de spiraal omhoog zitten ipv naar beneden voelt het weer goed om er wat over kwijt te kunnen. Het is namelijk precies een jaar geleden dat Liva ziek werd. Misschien herinner je je mijn vorige blogs nog. Ik werd niet serieus genomen door de huisarts en daardoor waren wij bijna onze dochter kwijt. Uiteindelijk bleek ze een dubbele longontsteking, pusabces, pleuritis en nog veel meer complicaties te hebben. Mocht je het willen lezen kan je op de blogs in mijn profiel klikken.


Al jaren heb ik te maken met PCOS. Hierdoor kan ik hormonaal echt wel lekker in de war zijn. Ook zwanger worden wilde niet zomaar lukken. Door middel van hormonen slikken is het uiteindelijk gelukt, maar dit was niet vanzelfsprekend. Net als voor vele anderen. Toen onze zoon geboren was, besloot ik weer aan de pil te gaan. Wat elke keer weer een zoektocht is, want wat is nou de goede? Ik vind het een drama. Het liefst slik ik helemaal niks. Maar op een ongeplande zwangerschap zit ik ook niet te wachten. Niet dat dat makkelijk lukt bij ons, maar, you’ll never know. 

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. Terwijl het mij normaal altijd zo goed helpt, therapeutisch zelfs, zag ik nu door de bomen het bos niet meer. Heet het een schrijvers dip? Geen idee. Ik zat/zit niet zo lekker in mijn vel en besloot vanavond weer eens achter mijn laptop te kruipen en jullie te updaten over Liva, onze dochter die wij in december bijna kwijt waren door een misser van de huisarts.

Gaan we weer.. Dit is niet oké. Weer naar de eerste hulp waar we dus voor de tweede keer hetzelfde riedeltje doorgingen als de vorige keer.. Dit keer was ik zo slim om alvast een plaszakje op te doen bij Maes. Mocht hij gaan plassen dan hadden we in ieder geval vast zijn urine. Ook al waren het vaak maar 3 druppels, dat muntje viel later pas.
Hij was altijd al een slechte plasser, maar niet zorgwekkend.

Inmiddels zijn we 2,5 jaar verder en moet ik eerlijk toegeven dat ik twee weken over deze blog gedaan. Dat ik nog steeds EMDR therapie krijg hiervoor en een flinke depressieve periode achter de rug heb zegt misschien ook al een hoop. Achteraf ben ik natuurlijk onwijs dankbaar voor hoe het is afgelopen, want dit had een nog veel zwartere bladzijde kunnen worden.

Hoe vreselijk de zwangerschap ook was, hoe blij ben ik dat de bevalling op deze manier is begonnen. Later meer over mijn zwangerschappen. De hele zwangerschap heb ik al lopen grappen dat ons tweede kindje op 2 maart geboren zou worden. Dat is onze officiële dag van samen zijn en mijn oma is die dag jarig. Leek me op zich wel een leuk verjaardagskado. 2 maart waren we dus op visite bij mijn oma, en hebben we een heerlijk dagje genoten. S’avonds bij het eten nog een bak Chinees naar binnen geschoven en op naar de volgende dag, dacht ik. Die avond werd ik eigenlijk opeens niet zo lekker, en ik gaf natuurlijk meteen de Chinees de schuld. Gadverdamme, eet dat dan ook gewoon niet.

Vlak voor de corona uitbraak was het dan eindelijk zover. Liva had haar eerst wenochtendje op school. Omdat ze zo ziek is geweest besloten wij dit heel rustig op te bouwen. Zo ging ze 2-3 keer in de week max. 4 uurtjes naar school. Ze had het erg naar haar zin maar was toch ook wel snel moe. Het was wel even goed zo. Toen ik een advertentie tegenkwam van de producten van Prioderm werd ik even met mijn neus op de feiten gedrukt. Oh ja, luizen... Dat is ook zo. Want zeg nou eerlijk? Wie heeft er nooit luizen gehad? Volgens mij is het best normaal dat dat gebeurt. En natuurlijk is het geen pretje, maar tegenwoordig hoeft het echt niet meer zo’n drama te zijn. We waren nog geen weekje onderweg en ik kreeg dé mail der mailtjes in mijn mailbox:

Wie had dat ooit gedacht?! Ik op een bakfiets! Als je dit 5 jaar geleden tegen mij had gezegd had ik je hoogstwaarschijnlijk uitgelachen. Het make-up verslaafde tutje, op zo’n joekel van een ding? Nee hoor. Mij niet gezien. Totdat mijn schoonmoeder eens zei; is dat niet iets voor jou? Hmm ik wist het niet zo goed, ziet er toch bést wel een beetje gekkig uit dacht ik. Ging toch zeker echt niet voor schut rijden met zo’n gevaarte. Maar, ik woon in een dorp en alles is net te ver om te lopen met de kinderen en om nou elke keer te auto te pakken vind ik ook niet echt een duurzame oplossing. Uiteindelijk toch besloten om eens wat proefritjes te gaan maken. Is een bakfiets dan misschien toch wat voor mij? En hoeveel wielen dan? 2 wielen of 3? Zoveel vragen en twijfels. Want eerlijk is eerlijk. Fietsen op een bakfiets is echt iets wat je moet leren. Ik was in het begin zo bang om te vallen (zelfs met een driewieler lukt dat). Maar dat is helemaal niet nodig, als je maar feeling hebt. Een bepaalde ‘bakfietsfeeling’ noem ik het maar. Daar kom je een heel end mee. Soort van balanceren.

We gaan terug naar 3 jaar geleden. Ik was zwanger van ons tweede kindje en na een dochter mochten we een zoon krijgen! Na even omschakelen was ik helemaal aan het idee gewend en was het tijd om aan de babykamer te beginnen. Wat een feest! Dit is toch echt wel zo’n momentje waar iedere mommy to be naar uit kijkt. Uren zitten pinteresten, kleurenwaaiers bekeken, alle bouwmarkten af geweest voor kleursamples was het dan eindelijk zo ver. De rollers stonden in de startblokken en ik was er helemaal klaar voor. En hoe trots was ik! Het eindresultaat was zo tof geworden. Nog voordat Maes geboren was deelde ik een foto op Instagram die helemaal viraal ging in Amerika vooral. Nooit gedacht haha, maar wel echt super leuk. Veel mensen vonden zijn kamertje helemaal geweldig, en ik zelf natuurlijk ook.