Ben ik een slechte moeder? *Loedermoeder alarm*

We gaan terug naar 3 jaar geleden. Ik was zwanger van ons tweede kindje en na een dochter mochten we een zoon krijgen! Na even omschakelen was ik helemaal aan het idee gewend en was het tijd om aan de babykamer te beginnen. Wat een feest! Dit is toch echt wel zo’n momentje waar iedere mommy to be naar uit kijkt. Uren zitten pinteresten, kleurenwaaiers bekeken, alle bouwmarkten af geweest voor kleursamples was het dan eindelijk zo ver. De rollers stonden in de startblokken en ik was er helemaal klaar voor. En hoe trots was ik! Het eindresultaat was zo tof geworden. Nog voordat Maes geboren was deelde ik een foto op Instagram die helemaal viraal ging in Amerika vooral. Nooit gedacht haha, maar wel echt super leuk. Veel mensen vonden zijn kamertje helemaal geweldig, en ik zelf natuurlijk ook.

Maes was inmiddels geboren en nog steeds kregen we elke dag complimenten over de leuke kleuren samen en de manier van verven. Toen hij ongeveer 5 maanden was wilde ik heel graag een foto van hem bij de commode. Soort van overview van dit leuke hoekje, met mijn mooie kind erbij die een big smile geeft. Ik vroeg papa om er vlakbij te komen staan, voor het geval dat. Je weet wel, kindjes kunnen eraf rollen enzo. Maar hey, zeg nou eerlijk. Zo’n foto is natuurlijk nét even minder leuk als papa er met zijn goddelijke lijf in een joggingbroek op staat. Hij stond dus net buiten beeld, en dat was fout. Heeeeeel fout.

De foto werd gerepost door een groter bedrijf en langzaam maar zeker druppelde de moeder maffia binnen. Duizenden reacties, honderden DM’s met hoe gek ik wel niet was. Ik was onverantwoord, een slechte moeder, niet goed voor mijn kinderen. Ook was ik geen kinderen waard, dat er teveel vrouwen ongewenst kinderloos ben en dat zij dolgraag wél goed voor mijn kind wilde zorgen. Mijn privebox stroomde over en mijn Instagram was ontploft! Ik merkte dat ik mijzelf begon te verdedigen, maar dit had totaal geen zin. Het deed mij echt best wel pijn. In een opwelling begon ik toch aan mijzelf te twijfelen. Ben ik dan echt zo slecht? Ben ik door zo’n foto te maken nou echt werkelijk een loedermoeder? Hoezo denken mensen serieus dat je je 5 maanden oude baby daar in zijn uppie laat liggen? Ik snap dat als je niemand ernaast ziet staan dat je snel conclusies trekt, maar even serieus? Waarom iemand helemaal de grond in trappen. Iemand bewust pijn doen en een slechte moeder noemen. Ik wist dat ik op dat moment geen slechte moeder was want papa stond erbij, maar toch bleek niemand iets dat uit te maken. Mij de afgrond in trappen was veel leuker! Een vriendin noemde mij voor de grap een loedermoeder en plots was daar mijn nieuwe bijnaam geboren haha. Ik begon er de lol van in te zien en opeens kwamen de ene na de andere opmerking.

Het plankje kon wel naar beneden vallen, of ik kon struikelen over het puntje van het kleed. Pas maar op dat het laddertje niet omvalt, of dat hij verzuipt in die grote badcape. Had ik wel genoeg luiers? Het mandje leek niet helemaal vol. Waar waren de doekjes? Waren die wel anti allergie/sensitive en zonder parfum? Oh en die decoratie flessen, dat kan écht niet. Hoezo zou je je kind uitlokken tot alcoholisme! Gelukkig waren daar ook de lieve volgers die het voor mij opnamen en mij gerust stelde dat zij ook heus wel zo’n foto ooit hadden gemaakt. Dat ik heus niet de enige ben die dit wél een leuke foto vond. Inmiddels ben ik er allang overheen hoor, en maakt het me echt niet meer uit wat anderen van mij en mijn loedermoeder acties vinden. Eigenlijk is mijn intentie van deze blog om de moedermaffia eens wakker te schudden. Hou gewoon is op met andere moeders pijn doen. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Iedereen heeft de beste bedoelingen voor met zijn of haar kind en niemand (uitzonderingen daargelaten) zou willen dat haar kind opzettelijk pijn krijgt.

Altijd maar dat eeuwige negatieve commentaar op iets dat je wellicht anders zou doen, en misschien ook niet maar er niet voor uit durft te komen. Je weet dat je een moeder pijn doet als je iets zegt in deze richting. Het is een gevoelig onderwerp. En natuurlijk zullen er mama’s tussen zitten die het helemaal niet serieus nemen en mega zelfverzekerd zijn. Maar ik was dat niet. Met een depressie en vol aan de antidepressiva is het echt niet leuk om te horen. Laat geen enkele mama twijfelen aan haar kunnen, want elke mama doet wat ze kan om haar kind de beste toekomst te geven wat in haar bereik ligt. De eeuwige kunstvoeding/borstvoeding strijd, laat het gaan! Ieder kind wordt groot, hoe dan ook. Wel of niet co-sleepen? Whatever! Het is niet jouw nachtrust die gebroken is als je besluit je kind niet in bed te nemen. Let it goooo!

Dit was mijn speech. Het gaat weer helemaal goed met mij hoor. Ik wéét dat ik een leuke, lieve, soms niet altijd even geduldige moeder ben. Maar ik hou meer dan de wereld van mijn kids, en dat is het aller aller belangrijkste.

X van deze loedermoeder ;)