Liva’s longempyeem, en de misser van de arts. Hoe is het nu een half jaar later?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. Terwijl het mij normaal altijd zo goed helpt, therapeutisch zelfs, zag ik nu door de bomen het bos niet meer. Heet het een schrijvers dip? Geen idee. Ik zat/zit niet zo lekker in mijn vel en besloot vanavond weer eens achter mijn laptop te kruipen en jullie te updaten over Liva, onze dochter die wij in december bijna kwijt waren door een misser van de huisarts.

Mocht je de verhalen gemist hebben, kun je die op mijn profiel teruglezen (twee delen). Mocht je ze wel gelezen hebben, hier een kleine inleiding om je geheugen op te frissen. Liva werd plotseling heel erg ziek rond Sinterklaas 2019. Na meerdere huisartsbezoeken, meerdere keren weggestuurd te zijn, is Liva met spoed opgenomen. Ze had een gecompliceerd longempyeem, met een pusabces wat uiteindelijk operatief verwijderd moest worden. Hierdoor is haar long beschadigd en werd ze kunstmatig beademd op de kinder intensive care. Uiteindelijk duurde haar opname een maand en mochten we daarna heerlijk naar huis om samen aan te sterken.

Er waren zoveel fouten gemaakt. Niet alleen door de huisarts maar ook door de praktijk, de assistente aan de telefoon, de huisarts in opleiding. Meerdere fouten bovenop elkaar die ervoor gezorgd hebben dat wij toch besloten om een klacht in te dienen. We wisten dat dit een erg lang proces zou gaan zijn, maar dat maakte ons niet uit. Mijn enige doel was dat dit geen enkel ander kind meer zou overkomen. Ik zeg kind, maar uiteraard hoort dit ook geen volwassene te overkomen. Meerdere mensen gaven aan dat je hier geen schadevergoeding voor kan krijgen, want hey, we wonen niet in Amerika. Maar ook dit is ons doel totaal niet. 


Ongeveer een week nadat Liva thuis was zijn wij het gesprek voor het eerst aangegaan met ons eigen huisarts, en de verantwoordelijke huisarts. Daarna mocht er geen contact meer plaats vinden. Nadat de klacht ingediend was werden bij benaderd door een onafhankelijk expertisebureau. Deze ging de zaak bekijken, beoordelen en beslissen waar er mogelijk fouten zijn gemaakt. Dat eerste gesprek bestond voornamelijk uit veel onbegrip, woede, wat als het nóg slechter had afgelopen? Wat als ze eerder naar mij hadden geluisterd, dan had dit allemaal niet zo uit de hand gelopen? Vooral het ‘wat als’ scenario heeft zich wel 10.000 keer afgespeeld in mijn hoofd. Ik was op, moe van de zorgen, bang dat ze weer ziek werd.

We zijn nu een half jaar verder en laat ik jullie eerst vertellen hoe het met Liva gaat. Namelijk goed! We hebben ondanks corona genoten van een fijne vakantie met de caravan. We hebben haar weer zien stralen. Na de vakantie besloten we samen met de kinderlongarts te stoppen met de antibiotica die ze nog steeds kreeg, helaas bleek dit wel iets te vroeg. Ze werd weer ziek en na een paar onderzoekjes besloten we samen met de arts om gauw weer te beginnen. Haar lijfje is nog niet klaar voor de volgende stap. Het hele proces kan een jaar tot twee jaar duren, dus zo gek is dat niet. Inmiddels zijn we rustig aan het wennen met naar school gaan en geniet ze weer van de kleine dingen, ondanks haar angst voor alles wat met artsen, bloeddruk, prikjes en echo’s te maken heeft.



Eind juli werden wij opeens benaderd door de verantwoordelijke huisarts. Ons verhaal was in tussen opgepikt door de Linda en dat had ze gelezen. Ze wilde heel graag nogmaals een gesprek aangaan, want het mocht weer. Aangezien de beoordeling van het expertisebureau rond was en het rapport afgerond was. Wij zijn in ons gelijk gesteld. Er staat zwart op wit dat er teveel fouten zijn gemaakt. Komende week hebben wij een gesprek met een letselschade advocaat, en gaan we kijken wat dit gaat brengen. 

In een paar maanden tijd had bij mij (ondanks het oprakelen voor het Linda stuk) de woede plaats gemaakt voor begrip. Begrip voor de medemens die nou eenmaal fouten maakt. Dat het mijn dochter trof is natuurlijk zuur, en ik praat dat ook zeker niet goed. Maar fouten zijn menselijk. Ik wil niet meer boos zijn. Ik wil dat Liva beter wordt, en de arts hiervan geleerd heeft. Die twee dingen zijn voor mij het aller belangrijkste. Ik besloot het gesprek aan te gaan. Mijn man niet. Hij kan het niet. Hij staat er niet hetzelfde in als mij, en dat mag. Waarschijnlijk meerdere van jullie ook niet. Maar dit is hoe ik ben. Geen haatdragend persoon. Ik wil door, ik wil dit achter mij laten. Ik werk aan mezelf, volg EMDR, praat met een psycholoog. Dan heb ik toch helemaal niks aan die woede? Ik kan me inleven. Vroeg mezelf af, wat als ik nu deze huisarts was? Hoe zou ik mij dan voelen? 



De afspraak stond. Ik zag als een berg op tegen deze ontmoeting. Ik wist niet hoe ik zou gaan reageren als ik dat werkelijk tegenover haar zat. Kwam die woede toch weer terug? Of werd het een groot tranendal? Om een lang verhaal kort te maken. Het werd het laatste. De huisarts was zichtbaar aangedaan, nog steeds na zo’n tijd. We zaten samen onze tranen weg te deppen en ze heeft mij meerdere keren gezegd hoe erg ze hiervan geleerd heeft. Dat ze nooit meer op huisbezoek gaat zonder achtergrond informatie. Dat ze elke dag aan Liva heeft gedacht, en aan ons, maar niet eerder contact mocht opnemen. En voor mij toch wel het belangrijkste; welgemeende excuses. En ondanks dat dit Liva’s long niet beter maakt, besef ik me dat dit haar ook pijn gedaan moet hebben.



Ik rond het gesprek af, het is klaar. Ik wil het afsluiten voor nu en bij het weglopen houd iets mij tegen. We kijken elkaar aan, met half natte ogen (ookal proberen we ons allebei sterk te houden) en ik doe het. Ik geef haar geheel niet-coronaproof een knuffel en vertel haar dat ik haar kan vergeven. Ik zei het. Zei ik het echt? Ja, ik zei het. En ik meen het. Mijn frustratie/teleurstelling ligt nu bij de praktijk, niet meer bij haar. En het voelt goed. 



Ik hoop dat ze dit leest, en het haar ook goed doet, zodat we allebei verder kunnen.