Bevallingsverhaal van Maes (deel 1)

Hoe vreselijk de zwangerschap ook was, hoe blij ben ik dat de bevalling op deze manier is begonnen. Later meer over mijn zwangerschappen. De hele zwangerschap heb ik al lopen grappen dat ons tweede kindje op 2 maart geboren zou worden. Dat is onze officiële dag van samen zijn en mijn oma is die dag jarig. Leek me op zich wel een leuk verjaardagskado. 2 maart waren we dus op visite bij mijn oma, en hebben we een heerlijk dagje genoten. S’avonds bij het eten nog een bak Chinees naar binnen geschoven en op naar de volgende dag, dacht ik. Die avond werd ik eigenlijk opeens niet zo lekker, en ik gaf natuurlijk meteen de Chinees de schuld. Gadverdamme, eet dat dan ook gewoon niet.

De volgende ochtend werd ik wakker van een harde buik. Ik dacht dat dit nog steeds was omdat mijn buik van slag was van het eten en had er verder geen gedachten bij. Ik was immers ook nog maar 35+6 weken zwanger. Omdat het toch wel een lichamelijke aanslag voor mij was, kwam mijn moeder mij regelmatig helpen met Liva. Zo dus ook die dag. Ze was er rond 8 of 9 uur, en ik zat lekker beneden met Liva. Geen gekke dingen verder, wel steeds nare harde buiken en een beetje zweterig, maar dat laatste had ik al die tijd al weeeeken last van. Mijn moeder was gearriveerd en ik besloot even een lekkere warme douche te nemen. Dit hielp goed tegen de harde buiken. Dus ik heb daarna nog lekker gescrubd, benen geschoren, maskertje in mijn haar én eenmaal uit de douche lukte het me zelfs om met die toeter tussen mijn benen mijn teennagels te lakken. Ik voelde me weer eventjes mens. Jammer genoeg kwamen de harde buiken toch weer snel terug. En ze werden regelmatiger. Het zal toch niet?

Vanwege mijn extreme zwangerschapssuiker (hier schrijf ik later nog over) werden ik en de kleine heel vaak gecontroleerd. Ik kon de verpleegsters bij naam en ze wisten al wie ik was als ik belde. Die dag had ik toevallig ook weer een controle staan, deze was alleen aan het einde van de dag zo rond 16.00. Zolang durfde ik toch niet te wachten met die harde buiken en ik belde dus om 9.30 of ik misschien eerder mocht komen want ik voelde me raar. Dat was goed en ik mocht meteen langskomen. Ik kwam aanwaggelen op de verlosafdeling (want het was weekend en ik was medisch door de suiker) en de verpleegkunde kijkt me aan en zegt ; ‘ik denk dat jij vandaag gaat bevallen’. Toen ik vervolgens antwoordde met ; ‘ik denk dat jij een grapje maakt’, kon zie alleen maar lachen. ‘Loop maar mee, ik leg je aan de CTG.

Ik lag nog geen 10 minuten aan dat apparaat en ze kwam alweer terug, terwijl dit normaal altijd pas na 30-60 minuten is. ‘Grappig ben ik he’? Zei ze. Ik had de bergjes op de monitor wel gespot, maar toch stiekem een soort van weggewuifd. Ik te vroeg bevallen? We hadden gewoon een afspraak staan om mijn bevalling in te leiden. ‘Ik ga je nu meteen inwendig onderzoeken, want ik denk dat jouw simpele harde buiken weeën zijn. En ja hoor, daar lig je dan met nog geen 36 weken en blijkbaar bijna 4 centimeter ontsluiting. Bijna 4CM ?! Ik kon haar echt niet serieus nemen en zei met mijn leukste humor (ahum) dat dat niet kon en dat ze opnieuw naar school moest (nog steeds sorry hiervoor haha). De gynaecoloog kwam aangesneld en inderdaad, ook hij bevestigde dat in ontsluiting had en aan het bevallen was. Vlak nadat bij mij de gedachte een beetje was geland dat ik vandaag mijn zoon ging ontmoeten, kreeg ik wel even een vervelende mededeling. Het ziekenhuis (Spaarnegasthuis Hoofddorp, jullie zijn toppers) waar ik dus al maanden mijn controles had, waar ik iedereen kon en waar Liva ook geboren was had geen plek. Geen plek om te bevallen, alles lag vol. Wat een giga domper is dat dan zeg. Ook alle omliggende ziekenhuizen lagen vol, en ik mocht kiezen of ik in Leiden wilde bevallen of in Amsterdam-Noord (het volgens mijn moeder slechte BovenIJ ziekenhuis waar ikzelf 28 jaar geleden ben geboren). Ook lekker motiverend die melding van mijn moeder, maar Leiden zag ik sowieso niet zitten.

Mijn man was inmiddels weg van zijn werk, is spullen gaan pakken thuis en heeft Liva bij mijn schoonouders gebracht. Tegelijkertijd werd in in een ambulance gehezen en gingen we met gierende banden (voor het geval dat ik zou bevallen in de ambulance) naar het andere ziekenhuis. Eenmaal daar gekomen viel er zo’n last van mijn schouders. Alles was vernieuwd, ik werd met open armen ontvangen en er werd gelijk voor mij gezorgd. Echt onwijs fijn, zelfs mijn moeder nam haar woorden terug. De verloskamer was prachtig en inmiddels zat ik op 5 centimeter ontsluiting en had ik nog steeds nergens last van (op de harde buiken na dan). Ik heb nog heerlijk een pistolet gezond zitten eten totdat daar echt zo’n omslag momentje kwam. De pijn werd heftiger en heftiger en zelfs met het infuus om die weeën op te wekken ging het niet echt vooruit. Ik bleef hangen op 6 centimeter ontsluiting.

Toen kwam er een moment dat ze vroegen of ik pijnstilling wilde hebben, daar heb ik toen meteen voor gekozen. Dat morfine pompje was zo’n onwijze verlichting. De scherpe randjes gingen eraf en ik kon een klein beetje ontspannen. Mijn man en moeder sleurden mij door de weeën heen, om en om kneep ik hun handen fijn. Ook mijn zusje was bij de bevalling om mooie foto’s voor ons te maken. Doordat ik eindelijk een beetje kon ontspannen tussen de weeën door ging het als een sneltrein. Binnen no time zat ik van 6 centimeter op 9,5. We waren inmiddels zo’n 6 uurtjes verder vanaf het moment dat we in het andere ziekenhuis aankwamen. 


Binnen 10 minuten was daar onze mooie Maes, een klein mannetje van 46 cm en 3775 gram. Door mijn suiker moesten we sowieso 1 á 2 nachtjes blijven, omdat de kans heel groot was dat hij aan een glucose infuus moest. Maar gelukkig was dit helemaal niet nodig, onze kleine bolle Maes was (en is) een bikkel! Alles verliep op rolletjes, we zouden gewoon lekker naar huis mogen en genieten van ons gezinnetje van 4. Totdat vlak voordat we ontslagen werden daar opeens onze nachtmerrie begon. Maes lag lekker op mij te slapen, en ik voelde dat hij stopte met ademen. Ik pakte hem op, en zijn mondje was helemaal blauw. Een beeld dat ik nooit meer van mijn netvlies af krijg. 4 maart, de dag die ging van droombevalling naar een nachtmerrie. 

Deel 2 lees je binnenkort,

X Lizzy