Onderweg naar Kyra heb ik een liedje in mijn hoofd. “Wat is ze mooi. En wat staat de tijd haar goed. Ik knipper m'n ogen en zie hoe haar hart nu voorgoed van een ander is, maar waar ze ook mag zijn, in mijn ogen blijft ze altijd klein” Ik weet niet waarom, maar dit liedje raakt mij. Ook al heb ik zelf geen kinderen. Ooit wel hoop ik. Ik denk aan mijn moeder, die ook een kind van haar vader is. Haar vader zal haar overmorgen weggeven op haar bruiloft. Haar tweede bruiloft. Ik geloof dat de magie tussen een ouder en een kind nooit verdwijnt, hoe oud ze ook zijn, ze zijn altijd een deel van jou. In gedachten zet ik mijn fiets op slot en bel bij Kyra aan. Ik bedenk dat zij een moeilijke relatie met haar vader heeft en ik eigenlijk niet meer ben begonnen over haar voornemen met hem te gaan praten. Er is ook zoveel gebeurt de laatste tijd. Ik besluit om met Kyra over haar vader te praten en dan zie ik wel hoe het gesprek loopt en wat ze wilt. Terwijl ik zo in gedachten ben, gaat de deur open. Kyra ontvangt mij met open armen. Ze glimlacht terwijl ze mijn hand pakt en mij naar de keuken begeleidt.

Ik probeer niet aan het voorval te denken en  me te focussen op vanavond. Het vrijgezellenfeest. Ik ben weggelopen bij Ro. Ik heb me niet meer omgedraaid ondanks dat hij me riep en achter mij aan bleef lopen totdat de ober hem staande hield omdat hij zijn kop cappuccino, welke hij blijkbaar net op had toen ik arriveerde, nog niet had afgerekend. Toen droop hij af. Ik keek niet op of om en liep stug door. Eenmaal thuis gingen mijn gedachten alle kanten op. Het liefst belde ik Sjors, maar ik wilde hem ook niet ongerust maken en ik weet dat hij woedend zou zijn. Hij stond altijd achter mij en de vriendschap die ik met Ronald ontwikkeld had, maar als hij dit zou horen zou het anders kunnen zijn..

Ik weet hoe het is om in een diep dal te zitten. Een dal zonder een ladder. De enige uitweg is klimmen via de onvaste stenen aan de wand. Een klim die ik alleen moet doen. Soms val ik weer even terug, glij ik uit of was een steen te onstabiel om mijn gewicht te houden. Het kost veel tijd, kracht en doorzettingsvermogen, maar uiteindelijk ben ik uit het dal geklommen, gekropen, met tranen over mijn wangen heb ik mezelf omhooggetrokken. Ik ken het dal. Ik weet hoe het voelt. Ik weet ook hoe het voelde toen ik eruit kwam. Ik wil nooit meer terug naar het dal, maar besef dat het dal mij gevormd heeft en daardoor een deel van mij geworden is.

Het is een warme zomerdag. Zo warm dat de mussen van het dak vallen. Bewegen is al teveel. Het lijkt of je je constant in een sauna bevindt. De lucht is drukkend en klam. Ik ontwaak in mijn ouderlijk huis. Alleen. Mijn vader, stiefmoeder en zusjes zijn naar Friesland. Ze zijn daar aan het kijken om mogelijk een tweede huis te kopen. De familie van mijn stiefmoeder is Fries en ze mist altijd nog de kalmte die daar heerst. Hartje Utrecht heeft ook zijn charme, maar het drukke stadsleven is in geheel contrast met de rust en natuur waar Friesland om bekend staat.

De komende weken gaan in een sneltrein vaart voorbij. Alles gaat langs mij heen. Het lijkt of ik droom. Nick heeft kanker. In zijn prostaat en in 90% van zijn botten. Hij is niet te redden zeggen de artsen. Ze geven hem geen 6 maanden meer. Een voorspelling die ze eigenlijk niet mogen doen, leer ik later. Want mensen kunnen zich nogal vastpinnen op 6 maanden. Maar géén 6 maanden meer zegt niet hoeveel maanden wél. Mijn moeder is sterk. Ik denk dat ik haar nog nooit zo sterk heb gezien. Nick en mijn moeder hebben besloten te trouwen. Over een kleine 3 weken vindt de plechtigheid plaats. Ik help waar ik kan. Het voelt goed om ergens mee bezig te zijn. Om mijn aandacht op iets moois te zichten en mijn gedachten te verzetten. Nick is sterk. Ik zie nu nog meer dan daarvoor, in wat een goed duo mijn moeder en Nick zijn. Wat gun ik hun de liefde en wat doet het zeer dat ze geen “lang en gelukkig” met elkaar zullen hebben. Mijn moeder zal trouwen in een wijnrode jurk. Ik zag er direct de ironie van in. Mijn moeder is goed in regelen. Het siert haar. Ik heb bewondering gekregen voor haar kracht. Ik ben closer geworden met haar door Nick. Ook dat steekt. Hij is de lijm die ons te samen brengt. Hoe moet dat zonder hem? Sjors spreek ik dagelijks en ik zie hem zo vaak ik kan. Ook dat heeft Nick teweeggebracht. Ook wij zijn dichter naar elkaar toegegroeid. Alle moeilijkheden lijken ineens niet zo zwaar meer nu we weten dat Nick er straks niet meer zou zijn. Want liefde is toch echt het allerbelangrijkste wat er is. Alles eromheen zijn maar bijzaken. Soms vergeet ik zelfs even dat Nick ziek is. Hij is nog steeds zijn stralende zelf. Hij vliegt nog steeds van hot naar her om anderen te helpen. Hij lacht en heeft blosjes op zijn wangen. Op een dag na werk toen ik onverwacht bij Nick en mijn moeder aanbelde zag ik het ineens. Nick voelde zich ziek. Zijn haar begon uit te vallen. Hij zat telkens op het toilet. Het deed pijn. Maar behalve dat moment toen, heb ik weinig gemerkt van hoe ziek hij wel niet is. Ik zie mijn moeder piekeren. Ze is veel afgevallen. Ze regelt van alles met verzekeringen en heeft ervoor gezorgd dat als het straks nodig is ze Nick thuis kan verzorgen. Mantelzorg noemt men dat. Ik wil niet teveel stilstaan bij mijn eigen verdriet. Ik hou van Nick. Hij is als een vader voor mij geworden. Ik wil er voor hem zijn, voor mijn moeder en Sjors. Nick zijn dochters spreek ik ook veel meer dan voorheen. Ze wonen nog in bij Nick. Hoewel ze meer van huis zijn dan dat ik ze thuis zie. Beide hebben een vast vriendje waar ze het merendeel van de tijd doorbrengen. Boris, de broer van Sjors heb ik niet gezien noch gesproken. Hij is al een lange tijd aan het reizen dus het is lastig contact met hem te krijgen. Volgens mij zat hij momenteel in Japan.

Bij Kyra aangekomen maak ik mijn fiets aan het hek aan de overkant van de straat vast en steek over. Ik bel tot drie keer toe aan, maar hoor geen beweging. Ik tuur door het keukenraam met mijn hand als een boogje tegen het zonlicht in. Ik zie Kyra. Ze zit op de grond. Haar handen voor haar ogen. Ik tik op het raam. Ze kijkt op en veegt met haar hand over haar ogen. Niet veel later opent ze de deur. Het lopen gaat nog moeizaam, maar ze loopt en dat is al meer dan ik ooit had durven hopen. Haar ogen zijn dik en rood. “Wat is er Kier?”. Ze zegt niks maar gebaard mij binnen te komen. Ik loop achter haar aan de woonkamer in en neem plaats op de brede grijze fauteuil. Ik zie Kyra haar aanwezigheid in het huis. De kleurrijke kussentjes op de bank. De planten in de hoek van de kamer en de houten robuuste plank aan de wand boven de eettafel, vol met souvenirtjes uit allerlei landen. Kyra gaat op de hoekbank zitten met een fotolijstje in haar handen geklemd. Ik ga op de bank naast haar zitten en bekijk de foto. Het is een oude foto van een stel met een baby. Ik kijk eens goed en zie in de jonge vrouw, de moeder van Kyra. Dan moet de baby Kyra zijn en die man, haar vader. Ik kijk op en wijs naar de man op de foto. “Is dat je vader?” “Ja”, snikt ze. Hij was hier vandaag. Hij biechtte alles op. Dat hij had gedronken. De macht over het stuur verloor en mij omver reed. “Lies, het was mijn vader, mijn vader heeft mij dit aangedaan”. Ze gebaarde naar haar lichaam. Ik weet even niks uit te brengen. "Hij gedroeg zich vreemd. Hij was boos op alles en iedereen maar tegelijkertijd zag ik dat hij zich schuldig voelde. Hij riep sorry en stormde de deur uit. Ik weet niet wat ik moet doen”. Snikkend zakt ze ineen. Ik sla mijn arm om haar en troost haar, niet wetende welke woorden haar pijn nu zouden kunnen verzachten. Ik wil zeggen dat ik het begrijp, maar begrijp ik het ook echt? “Kier, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik vind het zo erg voor je. Was het een ongeluk?” Ik kijk haar aan. Een traan biggelt over haar wang en spat op de plavuizen uiteen. Ik kijk ernaar. “Dat weet ik niet. Ik denk het”. Ze staart in het luchtledige. “Kier, weet je moeder dit”? Ze kijkt me strak aan. “Nee, en dat mag ze ook niet weten. Ze kan dit niet aan. Ze heeft net haar leven weer op de rit. Ze dacht mij kwijt te zijn. Ik heb haar nog nooit zo moedeloos gezien. Ik ga haar dit nu niet zeggen”. Ik knik maar ben het er niet mee eens. “Kier, we kunnen ook proberen eerst met je vader te praten? Als je wilt ga ik met je mee. Misschien kan je met je moeder praten als je meer antwoorden hebt”? Ze knikt en pakt mijn hand. “Dank je Lies. Ik ben blij dat je er bent”. Ze lacht en ik lach terug. “Ik zal wel even thee voor ons zetten” zeg ik en sta op. In loop naar de smalle keuken aan de achterkant van het huis. Ik zet de waterkoker aan en open het rechter keuken kastje. Daar zie ik een stuk of 6 bontgekleurde mokken met grote bloemen staan. Ik pak er twee. Ik open het kastje ernaast en geef een gil de woonkamer in. “Kier, zal ik de koektrommel meepakken?”. “Is goed. Michiel heeft ‘m net gevuld!”

Ik zit aan tafel. Maar het is net of ik er niet ben. We praten over koetjes en kalfjes, alles gaat langs mij heen. Ik knik wanneer ik denk te moeten knikken en eet in stilte mijn broodje op. Ik neem een slok koffie en sluit voor even mijn ogen. Ik wil hier niet zijn… Ik zie Sjors mij ongerust aankijken zodra ik opkijk. Ik kijk weg. Mijn moeder kletst en lacht en knuffelt Nick. Zoals altijd is er wat haar betreft niks aan de hand. Alsof ze in een ander werkelijkheid leeft. Alsof ze niet ziet wat er echt is. Alsof het haar niet kan schelen dat dit mij pijn doet. Dat zij mij pijn doet. Ze zit daar in haar bubbel, denkende dat zij het goed doet. Nog nooit heeft ze haar excuus aangeboden. Niet voor het feit dat ze mijn zusje altijd voortrok omdat ik haar aan haar ex man deed denken, niet om het feit dat ze een glas naar mij toe heeft gegooid en mijn zusje en ik over straat dwaalde in het holst van de nacht in paniek en vol onbegrip. ( Blogverwijzing: https://www.mamaplaats.nl/blog/kind/van-kwaad-tot-erger) Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer herinneringen naar boven komen en hoe kwader ik word. Ik moet hier weg.

De volgende ochtend wordt ik wakker met barstende koppijn. Het duurt even eer ik besef waar ik ben en wat er is gebeurt. Naast me ligt Sjors. Ik hoor aan zijn ademhaling dat hij in diepe slaap is verzonken. Ik kijk naar hem. Zijn perfecte donkere krullen. Zijn zachte volle lippen en zijn prachtige lichaam. Ik weerhoud me om met mijn vinger een lijn langs zijn buikspieren te trekken. Ik staar naar het plafond en probeer om de rest van de avond voor de geest te halen.

In de laatste weken is er veel veranderd. Eigenlijk alles. Sinds de stekker eruit is getrokken bij Marieke is alles bergafwaarts gegaan. Marieke is er niet meer. De artsen konden niks meer voor haar doen. Ik zou willen dat ik die dag terug kon draaien. Niet dat dat een zekerheid geeft dat Marieke er dan nu wel zou zijn geweest. Haar lever was al zodanig aangetast dat deze niet meer te redden was en de hersenbloeding…. Wie weet hoe het anders gelopen zou zijn? Ik zie die dag voor me alsof het gisteren was. De wereld om me heen is toen begonnen met in te storten en het lijkt of er geen houden aan is. Telkens brokkelt er weer een stukje af. Het liefst sluit ik me af voor deze wereld. Het liefst lig onder mijn dekens en kijk ik de hele dag mijn favoriete tv serie Friends waar ik alle dvd’s van heb. Ongestoord janken om het geluk en verdriet van deze mensen. Die, ook al is het gespeeld wel echte emoties laten zien. Het liefst sluit ik mijn ogen voor alles. Ik weet dat deze struisvogel politiek mij niet gaat redden. Ik weet ook dat ik sterker ben dan dit. Ik heb voor hetere vuren gestaan en geloof in mijn kracht. Ik geloof erin, dat hoe duister alles nu ook lijkt, ik ook hierin weer het licht zal vinden.