Met grote passen loopt Sjors richting Ronald. Ik voel dat dit mis gaat en huppel achter hem aan. Ik probeer hem te remmen. Hij loopt vastberaden door. “Sjors, praat met me” zeg ik en trek aan zijn arm. Hij kijkt me aan, maar loopt net zo snel weer verder. Hij staat abrupt stil, pal voor Ronald. “Naar buiten” zegt Sjors en kijkt Ronald fel aan. Het meisje naast Ronald kijkt verward naar Ronald. Ronald kijkt haar aan en zegt “Ik ben zo weer terug”. Ik zie het gebeuren en ik laat het ook gebeuren. Het is net een film. Ik kijk ernaar maar kan niks doen. Ronald loopt voorop terwijl Sjors achter hem aan beent. Ik moet iets doen. Ik heb in elk geval het gevoel dat ik iets moet doen. Ik wil naar de deur lopen maar zij staat ineens naast me. “Hi” zegt ze. Ik probeer me haar naam te herinneren. “Babette” zegt ze vervolgens. Alsof ze mijn gedachte lezen kan. Ik glimlach. Ik ben niet in de stemming om met haar te praten maar ze blijft naast me staan. “Uh ik ga even naar buiten, kijken of het goed gaat” zeg ik en begin te lopen. “Ik ga mee” zegt Babette. Nog voor ik iets kan zeggen passeert ze mij en leidt ons naar buiten. Daar staan ze. Ronald en Sjors, rechts voor de ingang. “Blijf met je poten van mijn meisje af” hoor ik Sjors woedend zeggen. Ronald probeert hem te bedaren. Ik zie dat hij rustig blijft, maar ik zie ook dat Sjors daar alleen maar bozer door wordt. “Ik had haar niet willen kussen. Het gebeurde ineens”. Shit. Ik zal wel door de grond willen zakken. Babette kijkt me aan. Verward en verdrietig. Ik zie verbazing in Sjors zijn ogen terwijl hij naar mij kijkt. Ik besluit erheen te lopen voordat dit echt gaat escaleren. “Waar heb je het over? Waar heeft hij het over” zegt Sjors zodra hij mij ziet naderen. Ik probeer uit te leggen dat het niet zo was bedoeld. “Ronald gaf mij een zoen. Ik had moeten reageren door hem weg te duwen, maar dat heb ik niet gedaan” Ik kijk hem schuldbewust aan. “Waarom heb je dat niet gedaan?” Sjors kijkt mij aan. Ik zie de pijn in zijn ogen. “Ik, ik, Ik weet het niet. Ik was overdonderd denk ik”. Ik durf hem bijna niet aan te kijken. Ik bedenk me dat Sjors boos was op Ronald toen hij hem naar buiten sommeerde, maar nu lijkt het alsof hij niks wist van de kus. “Waarom loop je boos op Ronald af als je niet wist dat hij mij gekust had”? “En jij hem blijkbaar” reageert Sjors nors. “Ik hoorde net van Peter. Hij was vandaag op het plein en zag jullie". Ik weet even niet wat ik moet zeggen. “Maar wat zag hij dan?” vraag ik. “Hij zag ons samen Lies” zegt Ro. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Babette is inmiddels naast mij gaan staan en staat er verloren bij. “We waren een drankje aan het drinken, dat is toch niet zo erg?” “Nee", zegt Sjors boos. “Dat niet, maar wel wat erna kwam. Dat hij hier”, hij wijst naar Ronald, “tegen je aan aan het rijden was”. “Zo is het niet gegaan!” Ik wil mezelf verdedigen. Ik wil zeggen dat hij het fout heeft. “Ik hou gewoon van Lisa. Ze is mijn maatje en ja er zijn gevoelens, maar die zal ik onderdrukken” zegt Ronald plots. Ik ben verrast door zijn eerlijkheid. “En dat is nu precies het probleem” zegt Sjors, terwijl hij mij aankijkt. "Hoe weet ik dat het bij jouw gevoelens blijft Ronald?” Sjors loopt weg met zijn handen in zijn zakken. Ik kijk naar Ronald en Babette en draai me vervolgens om. Ik ren naar Sjors en pak hem vast. Hij huilt. Ik weet even niet wat ik moet doen. Ik wil eerlijk blijven naar mezelf en naar Sjors. Ik hou van hem. Ik wil hem niet kwijt, maar ik wil de vriendschap van Ronald ook niet kwijt. Ik besef me nu dat beide niet naast elkaar kunnen bestaan en dat ik een keuze maken moet.

Ronald loopt naar ons toe met een quasinonchalant houding. Mijn gedachten gaan alle kanten op. “Hij zal Sjors nu niks vertellen, toch”?  Ik heb zelf nog geeneens de tijd gehad om Sjors überhaupt iets te vertellen over de kus. Soort van kus. Was het echt een kus? Ik ben in de war. Mijn moeder nam alle tijd en aandacht in beslag. Ronald komt dichterbij en legt zijn arm op mijn schouder. Ik sta nog steeds dicht tegen Sjors aan. “Sterkte met je moeder” zegt Ronald terwijl hij naar mij glimlacht. Vervolgens knikt hij naar Sjors en loopt weg. Ik kijk Sjors aan. Ik zie zijn blik veranderen, maar hij zegt niks.

Door het ritme van de muziek word ik meegevoerd. De hand ligt stevig in de mijne. Het is de hand van Nick. Hij draait zich om en neemt mij mee. We lopen richting de toiletten. Op de gang is het rustig. We staan stil en hij kijkt me aan. “Waar ben je mee bezig meisje?” Hij kijkt bezorgd. Ik besef mij des temeer dat hij mij meenam om uit de situatie te ontsnappen. Natuurlijk wil hij wil hij niet dat Sjors dit ziet, dat begrijp ik, maar daarnaast is hij ook bezorgd om mij. Dat zien ik in zijn blauwe ogen. Ik begin te snikken.

Ik meng mij in het gezelschap en volg de salsa les. Ik heb plezier, dat zeker, maar de avond voelt beladen. Na de Salsa les gaan we naar het restaurant toe.

Ik kom thuis in een leeg huis. Er was een tijd dat ik dit vreselijk had gevonden en altijd mensen om heen wilde hebben. Maar nu niet. Ik vind het heerlijk om even het rijk voor mezelf te hebben. Ik draai een rondje in de hal en vlieg de trap op. Eenmaal in mijn zolderkamer aangekomen doe ik de cd van NSYNC in de cd-speler en draai het volume omhoog. Ik kijk ondertussen in de spiegel terwijl ik mij al swingend aankleed. Niks of niemand gaat deze dag verpesten. Ik steek de stekker van mijn stijltang in het stopcontact en kijk naar mijn witte jurkje met balletjes erop. De jurk hangt al klaar voor de grote dag. Voor vanavond heb ik een ander outfitje klaarliggen. Een nauw gesloten rok tot over de knie met een split erin en een shirt met een V-hals. De gehele outfit is rood. Dat hebben we zo afgesproken. Alle aanwezigen van vanavond gaan in het rood. De kleur van de liefde. De kleur van de bruidsjurk van mijn moeder.

Onderweg naar Kyra heb ik een liedje in mijn hoofd. “Wat is ze mooi. En wat staat de tijd haar goed. Ik knipper m'n ogen en zie hoe haar hart nu voorgoed van een ander is, maar waar ze ook mag zijn, in mijn ogen blijft ze altijd klein” Ik weet niet waarom, maar dit liedje raakt mij. Ook al heb ik zelf geen kinderen. Ooit wel hoop ik. Ik denk aan mijn moeder, die ook een kind van haar vader is. Haar vader zal haar overmorgen weggeven op haar bruiloft. Haar tweede bruiloft. Ik geloof dat de magie tussen een ouder en een kind nooit verdwijnt, hoe oud ze ook zijn, ze zijn altijd een deel van jou. In gedachten zet ik mijn fiets op slot en bel bij Kyra aan. Ik bedenk dat zij een moeilijke relatie met haar vader heeft en ik eigenlijk niet meer ben begonnen over haar voornemen met hem te gaan praten. Er is ook zoveel gebeurt de laatste tijd. Ik besluit om met Kyra over haar vader te praten en dan zie ik wel hoe het gesprek loopt en wat ze wilt. Terwijl ik zo in gedachten ben, gaat de deur open. Kyra ontvangt mij met open armen. Ze glimlacht terwijl ze mijn hand pakt en mij naar de keuken begeleidt.

Ik probeer niet aan het voorval te denken en  me te focussen op vanavond. Het vrijgezellenfeest. Ik ben weggelopen bij Ro. Ik heb me niet meer omgedraaid ondanks dat hij me riep en achter mij aan bleef lopen totdat de ober hem staande hield omdat hij zijn kop cappuccino, welke hij blijkbaar net op had toen ik arriveerde, nog niet had afgerekend. Toen droop hij af. Ik keek niet op of om en liep stug door. Eenmaal thuis gingen mijn gedachten alle kanten op. Het liefst belde ik Sjors, maar ik wilde hem ook niet ongerust maken en ik weet dat hij woedend zou zijn. Hij stond altijd achter mij en de vriendschap die ik met Ronald ontwikkeld had, maar als hij dit zou horen zou het anders kunnen zijn..

Ik weet hoe het is om in een diep dal te zitten. Een dal zonder een ladder. De enige uitweg is klimmen via de onvaste stenen aan de wand. Een klim die ik alleen moet doen. Soms val ik weer even terug, glij ik uit of was een steen te onstabiel om mijn gewicht te houden. Het kost veel tijd, kracht en doorzettingsvermogen, maar uiteindelijk ben ik uit het dal geklommen, gekropen, met tranen over mijn wangen heb ik mezelf omhooggetrokken. Ik ken het dal. Ik weet hoe het voelt. Ik weet ook hoe het voelde toen ik eruit kwam. Ik wil nooit meer terug naar het dal, maar besef dat het dal mij gevormd heeft en daardoor een deel van mij geworden is.

Het is een warme zomerdag. Zo warm dat de mussen van het dak vallen. Bewegen is al teveel. Het lijkt of je je constant in een sauna bevindt. De lucht is drukkend en klam. Ik ontwaak in mijn ouderlijk huis. Alleen. Mijn vader, stiefmoeder en zusjes zijn naar Friesland. Ze zijn daar aan het kijken om mogelijk een tweede huis te kopen. De familie van mijn stiefmoeder is Fries en ze mist altijd nog de kalmte die daar heerst. Hartje Utrecht heeft ook zijn charme, maar het drukke stadsleven is in geheel contrast met de rust en natuur waar Friesland om bekend staat.