Mark my words...

De donkere wolken zijn verscholen en maken plaats voor het licht

Ik kom thuis in een leeg huis. Er was een tijd dat ik dit vreselijk had gevonden en altijd mensen om heen wilde hebben. Maar nu niet. Ik vind het heerlijk om even het rijk voor mezelf te hebben. Ik draai een rondje in de hal en vlieg de trap op. Eenmaal in mijn zolderkamer aangekomen doe ik de cd van NSYNC in de cd-speler en draai het volume omhoog. Ik kijk ondertussen in de spiegel terwijl ik mij al swingend aankleed. Niks of niemand gaat deze dag verpesten. Ik steek de stekker van mijn stijltang in het stopcontact en kijk naar mijn witte jurkje met balletjes erop. De jurk hangt al klaar voor de grote dag. Voor vanavond heb ik een ander outfitje klaarliggen. Een nauw gesloten rok tot over de knie met een split erin en een shirt met een V-hals. De gehele outfit is rood. Dat hebben we zo afgesproken. Alle aanwezigen van vanavond gaan in het rood. De kleur van de liefde. De kleur van de bruidsjurk van mijn moeder.

Wanneer ik mijn favoriete parfum rijkelijk op mijn hals en polsen spuit hoor ik de voordeur opengaan. “Hi” hoor ik Lianne roepen. Ik ren de trap af. “Lianne, waar kom jij vandaan”? Ik zie haar staan. Ze ziet er prachtig uit in het minuscuul rode jurkje met spaghettibandjes, maar ach ja. Ze kan het hebben.

Ze lacht “Jij dacht zeker dat ik niet op tijd klaar zou zijn”? Ze gniffelt. “Inderdaad!” zeg ik op een plagerige toon. We knuffelen. Het voelt vertrouwd. Alsof al die narigheid ons niet is overkomen, alsof wij zelf het niet keer op keer verpest hebben. Het blijf vreemd die zussenband. Altijd weer denk ik terug aan fijne momenten van hoe het was en hoe het dus ook kan zijn. Dan voel ik zoveel liefde voor mijn kleine zusje en weet ik, ook hier komen we weer uit. Tot nu toe is dat ook zo gebleken. De donkeren wolken hebben we naar achteren geschoven. Ik zie ‘m nog wel verscholen in haar ogen. De treurigheid, de pijn. Maar ik zie ook dat de blijdschap het op dit moment wint en dat ook zij, net als ik, van deze avond een memorabel avond wil maken.

Arm in arm lopen we de deur uit. Ik gris snel mijn tasje mee met rode lovertjes, die ik voor de gelegenheid al klaar had gezet in de hal. Eindelijk komt het een keer van pas. Dit tasje heb ik al jaren, ooit een keer bij een tweedehandszaakje gekocht en zo mooi afstak tussen al die aardetinten tasjes, maar eigenlijk was het een impulsaankoop geweest. Het hengsel was te kort om lekker op mijn schouder te dragen en de lovertjes bleven aan merendeel van mijn truien haken, maar bij deze outfit past dit tasje perfect.

Daar in de verte komt ze aan. Mijn moeder, onze moeder. Arm in arm met haar beste vriendinnen en een zooitje vriendinnen/ collega’s die erachteraan hobbelt. Ik zie Kyra naast mijn moeder lopen. Ze zwaait. Mijn moeder lacht. We lopen haar tegemoet. Lianne haalt de sjerp uit haar tas met “BRIDE TO BE” en doet deze bij onze moeder om haar hals. Het zilverkleurige kroontje heeft ze al op. We knuffelen en even heerst er vrede. We lopen op straat, naar de hoek. De limousine taxi staat al klaar. We stappen in en vertrekken naar de eerste bestemming. Salsa dansen. Ik app Sjors.

Aan: Sjors

Tijdstip: 17:00

We zitten in de taxi hoor lief. Waar zijn jullie nu?

Heel veel plezier en tot later

XXX

Bij aankomst van de dansschool, stappen we één voor één al lachend uit. Ik geef mijn moeder een hand en help haar de taxi uit. Ik zie dat ze wankelt. Ik voel de donkere wolken naderen en er vormt zich een knoop in mijn maag. “Het zal toch niet zo zijn…” Ze lacht en giert. Ik probeer er niet over in te zitten, maar vanbinnen brandt het. Dat vlammetje dat gedoofd leek te zijn, laait weer op. Weer die godvergeten drank. Die drank zal ooit nog eens alles kapot maken, let maar op…