First, Forgive Yourself

Onderweg naar Kyra heb ik een liedje in mijn hoofd. “Wat is ze mooi. En wat staat de tijd haar goed. Ik knipper m'n ogen en zie hoe haar hart nu voorgoed van een ander is, maar waar ze ook mag zijn, in mijn ogen blijft ze altijd klein” Ik weet niet waarom, maar dit liedje raakt mij. Ook al heb ik zelf geen kinderen. Ooit wel hoop ik. Ik denk aan mijn moeder, die ook een kind van haar vader is. Haar vader zal haar overmorgen weggeven op haar bruiloft. Haar tweede bruiloft. Ik geloof dat de magie tussen een ouder en een kind nooit verdwijnt, hoe oud ze ook zijn, ze zijn altijd een deel van jou. In gedachten zet ik mijn fiets op slot en bel bij Kyra aan. Ik bedenk dat zij een moeilijke relatie met haar vader heeft en ik eigenlijk niet meer ben begonnen over haar voornemen met hem te gaan praten. Er is ook zoveel gebeurt de laatste tijd. Ik besluit om met Kyra over haar vader te praten en dan zie ik wel hoe het gesprek loopt en wat ze wilt. Terwijl ik zo in gedachten ben, gaat de deur open. Kyra ontvangt mij met open armen. Ze glimlacht terwijl ze mijn hand pakt en mij naar de keuken begeleidt.

In het huis van Kyra en Michiel lopen we eigenlijk altijd direct naar de keuken achter in het huis. Ondanks dat het een smalle keuken is, geeft het een warm gevoel. Het is er knus en gezellig. Er is een houten bar met 2 hoge krukken, een inklaptafeltje waar een gele vaas met kleurrijke gerbera’s op staat en aan de muur hangen allerlei schilderijtjes met daarin afbeeldingen van wat lijkt op affiches van theatervoorstellingen. Ik neem plaats terwijl Kyra broodjes in de oven schuift en de waterkoker aanzet voor de thee. Gek genoeg voel ik me altijd thuis in haar huis, ondanks dat ze er nog niet zo lang woont. Ik denk dat het juist komt omdat Kyra hier woont. Het huis is gevuld met warmte en liefde. Ik besluit met de deur in huis te vallen. “Kyr, ik zat te denken zojuist op de fiets. De laatste keer dat ik hier was, hadden we het over je vader. Heb je hem nog gesproken?” Ik zie dat Kyra schikt, maar ze herpakt zich. “Ja, ik wilde jou niet lastigvallen. Jij hebt het al zwaar genoeg. Ik ben met Michiel naar mijn vader toegegaan. We hebben uren zitten praten en huilen. Ik heb hem vergeven voor wat er is gebeurd, maar hij vergeeft het zichzelf niet. Het contact is moeizaam”. Ze slikt en kijkt weg. Ik sla mijn armen om haar heen en zeg hoe trots ik op haar ben. Terwijl we genieten van de warme broodjes en Kamillethee besluit ik haar ook te vertellen over het voorval met Ro. Op dat moment krijg ik een bericht, van Ro.

Van: Ro

Tijdstip: 14:41

Het spijt me wat er vandaag gebeurd is. Kunnen we praten?

Ik zucht. “Wat moet ik doen Kyr”? Ik kijk op mijn horloge. Het loopt al tegen drieën en we hebben om 17:00 afgesproken mijn moeder thuis op te wachten en mee te nemen voor haar vrijgezellenfeest. “Ga” zegt ze. “Praat met hem. Je weet dat als je het niet doet, je er de hele avond mee gaat zitten ondanks dat je dat probeert niet te doen. Ik weet hoe jij werkt" zegt ze terwijl ze met haar wijsvinger tegen mijn slaap tikt. Ik lach en pak haar hand. “Kyr, ik bel hem wel en dan hoor ik wel wat hij te zeggen heeft. Ik zie je straks bij Nick thuis om mijn moeder te verrassen toch?” Ze knikt, we knuffelen weer en ik verlaat haar huis. Ik fiets over de brug, pak mijn mobiel uit mijn zak en bel Ro. “Hi Lies, dank je dat je mij terugbelt. Ik schaam me zo. Ik heb dit niet zo gewild. Ik zal altijd van je houden. Ik wil onze band niet kwijt.” “Ro, rustig aan. Ik ben niet boos. Ik probeer het alleen te begrijpen. Ik wil onze vriendschap ook niet kwijt, maar ik heb het gevoel dat je anders naar mij kijkt dan hoe ik naar jou kijk. Misschien moeten we het daar eens over hebben. Dit kan niet zo tussen ons in blijven staan als we willen dat deze vriendschap werkt.” Ik hoor Ro zuchten terwijl hij weer zijn excuses aanbiedt. “Weet je, we laten het nu even rusten. Ik ga zo naar het vrijgezellenfeest van mijn moeder. Ik bel je morgenmiddag en dan praten we verder, goed? “Ja, dat is goed” zegt Ro enigszins teleurgesteld. “Weet dat ik niet boos ben en ook wil dat we dit achter ons kunnen laten. We gaan erover praten en we komen eruit. We hebben voor hetere vuren gestaan niet waar?" De laatste zin zeg ik al gniffelend. Ik hoor hoe hij aan de andere kant van de telefoon ontdooit. We hangen op, volgens mij allebei, enigszins gerustgesteld. Ik parkeer mijn fiets voor de gevel van mijn ouderlijk huis en besef wat een bewogen dag dit is geweest. Nu ga ik me klaarmaken voor het vrijgezellenfeest van mijn moeder en genieten van alles wat de avond brengen zal....