De reddende engel

Door het ritme van de muziek word ik meegevoerd. De hand ligt stevig in de mijne. Het is de hand van Nick. Hij draait zich om en neemt mij mee. We lopen richting de toiletten. Op de gang is het rustig. We staan stil en hij kijkt me aan. “Waar ben je mee bezig meisje?” Hij kijkt bezorgd. Ik besef mij des temeer dat hij mij meenam om uit de situatie te ontsnappen. Natuurlijk wil hij wil hij niet dat Sjors dit ziet, dat begrijp ik, maar daarnaast is hij ook bezorgd om mij. Dat zien ik in zijn blauwe ogen. Ik begin te snikken.

De tranen die opkomen, veeg ik ruw weg. Nick trekt me tegen zich aan en zegt: "Het komt wel goed." Maar het komt niet goed. Deze man is bezorgd om mij, terwijl hij door een hel gaat. Hij is nu in de wolken, maar de hemelpoort zal spoedig voor hem opengaan en daarmee zal hij nooit meer terug naar de wolken kunnen. Ik huil en voel me zo ellendig.

Ik besef dat het alles bij elkaar is. Het feit dat Nick er straks niet meer zal zijn. Iets wat ik nauwelijks kan beseffen, het feit dat ik ineens andere dingen lijk op te merken, Kyra haar ongeluk, Marieke haar dood, Renate, Liselotte, de eeuwige strijd tussen mij en mijn zusje, mijn moeder, Sjors en ook Ronald. Alle ellende komt in één klap samen en ik huil. En degene die mij troost is de man die ik eerst niet eens mocht. Wat kan het leven raar lopen.

We blijven even zo staan. Nick laat mij begaan en blijft mij troosten. Ik heb zo veel bewondering voor deze man. Hij zal er altijd voor je zijn, wat er ook speelt. Zijn hart staat altijd open. “Nick”, zeg ik na enigszins gekalmeerd te zijn, “Ik weet niet hoe ik het allemaal op moet lossen.” “Maar lieve meid, jij hoeft toch niet alles zelf op te lossen? Sommige dingen kan je niet oplossen en moet je proberen los te laten of vrede mee te hebben. “Ik weet dat je je zorgen om mij maakt, dat mag. Ik kijk ook niet echt uit naar wat er uiteindelijk komen gaan, maar dat is helaas wel het leven en ik wil de tijd die ik nog heb gebruiken om herinneringen te maken en om te genieten van het nu.”

Soms vraag ik het mij af of hij zelf beseft wat voor kracht zijn woorden geven. Hoe ik van een hulpeloos hoopje ineens weer begin te stralen. “Je hebt helemaal gelijk. Ik ga er het beste van maken en wil zo lang mogelijk genieten van alles wat ertoe doet.” Nick zegt verder niks over het voorval wat hij wel gezien moet hebben. Zo is hij ook. Hij oordeelt niet. Ik geef Nick een knuffel en bedank hem. We lopen samen weer de dansvloer op. Ik kijk naar de tafel waar Ronald zat. Hij zit er niet meer. 

Dan speur ik de ruimte af op zoek naar Sjors. Ik zie hem bij mijn moeder staan. Ze lachen. Ik kom dichterbij en mijn gezicht betrekt. Mijn moeder is dronken. Dat is duidelijk te zien. Ze valt om en Sjors kan nog net voorkomen dat ze languit op de vloer beland. Dan zie ik Ronald staan. Aan de bar. Hij komt met een glas water aangezet en geeft dit aan mij. “Voor je moeder”. Hij kijkt mij niet aan en loopt weer weg. Sjors lacht als een boer met kiespijn. Ik zie dat hij mijn moeder helpen wil. Ik pak mijn moeder onder de arm en zie ook Nick naast mijn moeder verschijnen. Samen begeleiden we haar naar een tafeltje. Sjors kijkt mij aan. 

“Wat wil je dat ik doe Lies? Zullen we haar thuisbrengen?” “Ik weet het even niet. Dit is haar vrijgezellenfeest. Iedereen is er. Wat moeten de mensen wel niet denken.” De woorden stromen uit mijn mond. Nick onderbreekt mij en zegt “Maak je geen zorgen. Ik breng haar veilig thuis. Blijven jullie maar hier bij de gasten”. Wederom de reddende engel.

“We kunnen nog een uur gebruik maken van de gehuurde limousine, nemen jullie die maar” Zeg ik Nick. “Wij blijven hier.” Ik kijk naar Sjors. Hij knikt. Nadat we mijn moeder en Nick veilig en wel in de limousine zien wegrijden, leun ik tegen Sjors aan. Ik sla mijn armen om hem heen en even blijven we zo staan. Dan zie ik ineens Ronald staan. Ik schrik en laat Sjors los. Sjors draait zich om en kijkt verbaasd naar Ronald. Ik kan de woorden niet meer vinden en sta als bevroren tussen twee hete vuren in. Kan deze avond nog slechter aflopen?