De stilte verdragen

Het is een warme zomerdag. Zo warm dat de mussen van het dak vallen. Bewegen is al teveel. Het lijkt of je je constant in een sauna bevindt. De lucht is drukkend en klam. Ik ontwaak in mijn ouderlijk huis. Alleen. Mijn vader, stiefmoeder en zusjes zijn naar Friesland. Ze zijn daar aan het kijken om mogelijk een tweede huis te kopen. De familie van mijn stiefmoeder is Fries en ze mist altijd nog de kalmte die daar heerst. Hartje Utrecht heeft ook zijn charme, maar het drukke stadsleven is in geheel contrast met de rust en natuur waar Friesland om bekend staat.

Sjors is vandaag bij zijn vader. Vandaag vindt het vrijgezellenfeest plaats. Overmorgen is de grote dag. Nick geeft niet zo om een vrijgezellenfeest. Hij gaat met Sjors en wat vrienden de stad in. Gewoon lekker uit eten en lachen met elkaar tot in de late uurtjes. Mijn moeder is een ander verhaal. Samen met mijn zusje en stiefzusjes hebben we een avond vol spektakel gepland. Ze wordt opgehaald door een limousine. Die brengt ons naar de stad, daar gaan we salsadansen en na afloop belanden we in een bar met live muziek, alwaar we opdrachten hebben bedacht die ze daar ter plekke moet uitvoeren. Ik kijk ernaar uit. Een dagje onbezorgd genieten. Voor het zover is moet ik eerst mijn jurk ophalen voor de grote dag. Ik heb deze bij een boetiekje gekocht. Hij is prachtig. Gebroken wit met een bolletjeswerking. Hij doet een beetje aan als een Grieks gewaad, maar dan in een modern jasje en mooier nog, hij was in de uitverkoop!

Ik stap uit bed met mijn hoofd in de wolken. Ik voel me gelukkig, blij en opgelaten. Was het elke dag maar zo. Ik ben een enorme piekeraar en kan dan ook nachten lang liggen woelen en denken aan situaties die ik niet veranderen kan. Totaal zinloos, maar mijn hoofd staat gewoon nooit stil. Ik spring overeind en besluit te genieten van deze dag. Een andere dag geef ik gehoor aan donkere gedachten, vandaag niet. Vandaag wordt prachtig! Ik spring onder de douche, was mijn haren en neem lekker de tijd voor een haarmasker. Ik scheer alles en stap na een serenade van “Vandaag is rood” van Marco Borsato uit volle borst te hebben gezongen, tevreden uit de douche. Ik borstel mijn haren en smeer mijn lijf in met bodybutter. Ik trek een luchtig zomerjurkje met rode bloemen aan en laat mijn haar aan de lucht drogen. Wanneer ik helemaal klaar ben, tut ik me lichtelijk op, gooi mijn ondergoed en hemdje in de wasmand en loop de trap af. Sommige dagen kan ik de stilte niet verdragen, maar vandaag is anders. Ik vind het heerlijk even alleen te zijn. Ik zet de radio in de keuken aan en zing mee met “My heart will go on” van Celine Dion, kneitervals waarschijnlijk, maar dat kan mij niet deren. Ik smeer al dansend twee crackers met jam en zet het koffiezetapparaat aan. Sinds kort hebben we een super-de-luxe bonen machine. Zo één die je vult met verse bonen, die de machine vervolgens maalt en daar de meest heerlijke krachtige koffie uit fabriceert. Als je die koffie eenmaal hebt gedronken, wil je nooit meer anders. Mijn vader houdt graag van de goede dingen van het leven en in dit geval geniet ik daar graag van mee.

Na het ontbijt zet ik mijn bordje en kopje in de gootsteen en vertrek op de fiets richting het centrum. Al fietsend geniet ik van de natuur en de tjilpende vogeltjes. Het vertederende gezicht van jonge eendjes die zwemles lijken te krijgen van mama eend in het watertje dat ik passeer doet mij glimlachen. Je zou bijna vergeten wat een drukte het op de weg naast mij is. Gelukkig kan ik mij goed afsluiten voor geluiden om mij heen. Net voor ik wil oversteken valt mijn oog op een stel dat verderop langs het grasveld loopt. Wanneer ik mijn blik iets langer vasthoud zie ik dat het Ronald is. Verbaasd kijk ik naar het meisje van wie hij de hand vasthoudt. Ik ken haar niet. Ik probeer luchtig te doen en voel me verplicht gedag te gaan zeggen. Ik stap van mijn fiets en loop richting Ro en het meisje. Terwijl ik mijn stuur omdraai vraag ik me af of ik niet gewoon nonchalant had kunnen zwaaien terwijl ik mijn weg vervolgde. Nu is het te laat. Ro kijkt mij zenuwachtig aan. Ik voel me ongemakkelijk, maar weet niet zo goed waarom. Misschien omdat ik dacht dat Ro altijd verknocht aan mij zou blijven. Terwijl deze gedachte bij mij opkomt besef ik direct wat een onzin dat is. Alsof hij heel zijn leven alleen zou blijven in de hoop dat wij ooit weer een stel zouden zijn. Ik schiet van binnen in de lach. “Hé!”, zegt Ro, terwijl ik naast hen stop om een praatje te maken knikt hij naar het meisje aan zijn hand. “Dit is Babette”. “Hoi, leuk je te ontmoeten”. Terwijl ik haar hand schud, voel ik me overkomen als een volwassen. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Pff was ik maar gewoon doorgefietst…. Ik begin over het weer en zeg vervolgens dat ik mijn jurk voor de bruiloft moet ophalen, waarna ik me snel weer uit de voeten wil maken. “Wat leuk", zegt Ro. “De grote dag is al bijna hé? Ik ben zo blij voor je moeder, elke keer als ik haar tegenkom straalt ze” Zodra Ro deze woorden heeft gezegd vertrekt zijn gezicht. “Uuh nou ik bedoel als we het over de bruiloft hebben, ik snap dat ze het ook zwaar heeft”. Ro krabbelt achter zijn oor en Babette kijkt hem vragend aan. Ik draai me om en zeg “Ja ze heeft er heel veel zin in. Ik spreek jullie weer” en fiets weg. Ik wil geen donkere gedachten. Ik wil mijn hoofd in de wolken. Maar hoe ik het ook probeer, het raakt me. Ik gun mezelf een momentje in het donker. Een traan biggelt over mijn wang. Ik adem diep in en schud het duister weg, waardoor er weer plaats is voor het licht.