Toen wij er achter waren gekomen (dankzij de lactatiekundige) dat Jip een stille ondervoeder is en de kracht niet had om goed uit mijn borsten te drinken, heb ik besloten om alle voedingen af te kolven en deze per fles aan hem te geven. 

Mijn schoonmoeder was de redder van de dag, want op moment dat zij arriveerde in het ziekenhuis, kwamen de artsen om Jip zijn abces leeg te zuigen met een spuit. 

Na de geboorte had de kleine man een huidinfectie opgelopen. Wie de huidbacterie aan hem heeft gegeven weten we niet en dat doet er ook niet. Het moest vanzelf over gaan vertelde de verloskundige. 

Afgelopen vrijdag (30 juli) gingen we naar de tandarts. De tandarts is bij ons nooit een ding en we maken er altijd iets leuks van. We willen niet dat onze kinderen de tandarts zien als een verschrikkelijk monster die je alleen maar pijn doet. 

Op woensdag 21 oktober 2020 had ik een afspraak bij mijn eigen verloskundige. Dit keer ging Robbert wel mee, heel fijn. Hij heeft mijn verhaal met betrekking tot het ziekenhuis aangevuld.  Ik vond het zo fijn dat de verloskundige aangaf dat we alles op alles gingen zetten zodat ik thuis in bad zou kunnen bevallen. Na het gesprek heeft de verloskundige nog aan m’n buik gevoeld en hebben we nog naar het hartje geluisterd. Na het luisteren van het hartje hebben we afgesproken dat de verloskundige op donderdag 22 oktober langs ging komen om te strippen. Ik ging met een voldaan gevoel naar huis, wetende dat we er alles aan gingen doen om de bevalling op te wekken voor 29 oktober 2020.

Zo niet verwacht dat mijn tweede zwangerschap zo anders zou zijn dan de eerste. Ik ben er eigenlijk fluitend door heen gegaan. Ik had geen last van misselijkheid en geen last van mijn heupen. Het enige nare was obstipatie (maar hey, dat is niet zo gek met alle ingewanden die weg worden gedrukt). Voor de rest had ik echt niks te klagen.

Vandaag een jaar geleden besloot ik toch om weer een test te doen. 

Het vruchtwater stroomde eruit, nooit gedacht dat het zoveel zou zijn! We kwamen er achter dat ze ook gepoept had in het vruchtwater. We gingen toch al naar het ziekenhuis dus er veranderde weinig aan de situatie. 

Na het avontuur in het ziekenhuis op 21 januari 2019 begon het aardig te rommelen. De nacht van maandag op dinsdag ging vrij aardig. Uiteraard heb ik weer afgewisseld tussen bank en bed, bed en bank. Mijn heupen waren nog steeds dramatisch. Gelukkig had ik een datum waar ik naar uit kon kijken. De datum waarop ik zeker wist dat mijn dochtertje zou komen, wat een fijn idee en wat een stress die van je schouders glijdt.