Het duurt te lang (deel 3)

Het vruchtwater stroomde eruit, nooit gedacht dat het zoveel zou zijn! We kwamen er achter dat ze ook gepoept had in het vruchtwater. We gingen toch al naar het ziekenhuis dus er veranderde weinig aan de situatie. 

Om 20 over 11 zaten we in de auto op naar het ziekenhuis. Wat een drama om met weeën in de  auto te zitten. Ik wist me geen houding te geven en het enige wat ik tegen mijn man zei; harder rijden die baby moet eruit! Daar was dan eindelijk de uitvoegstrook naar de stad. Alle stoplichten zaten ons tegen, echt allemaal! Toen de eennalaatste ook op rood sprong knapte er iets (er was namelijk niemand op de weg), ik zei tegen mijn man; RIJ DOOR!!!! Mijn man zei maar het is rood? Ik zei; RIJ GEWOON DOOR ROOD DE BABY MOET ERUIT! Nu ik er aan terug denk kan ik hier echt om lachen. 

Om 12 uur kwamen we aan in het ziekenhuis en werd ik opgewacht met een rolstoel. We waren op dat moment de enige. Ik werd naar mijn kamer gereden en mocht op het bed liggen en werd aan allerlij apparatuur gehangen zodat de baby en ik goed in de gaten werden gehouden. De weeën kwamen snel achter elkaar en ik kon ze niet meer goed opvangen, zou dat dan toch komen door slaap gebrek? De verloskunidge van het ziekenhuis vroeg aan mij of ik een ruggenprik wilde en ik zei gelijk ja (nooit gedacht dat ik dat zou zeggen, want dit wilde ik in eerste instantie helemaal niet). De verloskundige belde de anesthesioloog. Hij was druk en ik moest wachten. Een halfuur later (voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid) kwam hij om alvast de eerste voorbereidingen te treffen. Het slangetje zat in mijn rug, nu wachten op het vloeistof. De verloskundige ging nogmaals toucheren, ik zat op 4 cm (woehoe!, dit werd een laaaaaaannnngggggeeeee ochtend). Er werd ook een zendertje op het hoofdje van de baby gezet om de baby beter in de gaten te houden. Bij elke wee zagen ze dat het hartje daalde van de baby. Mijn man heeft later aangeven dat hij dit als zeer stress vol heeft ervaren en ik heb dit niet meegekregen. Blijkbaar hebben de verloskundige ook gesproken over een keizersnede, where was I? Ik heb echt geen idee dat dit is besproken. Enfin, ik kon geen ruggenprik krijgen dat zou te gevaarlijk zijn, wel kon ik een morfine pompje krijgen om iets meer rust te krijgen. Ik heb volmondig ja gezegd ik wilde iets meer rust. 

Toen het Morfine pompje was aangesloten op mijn infuus en ik het knopje in mijn handen kreeg bleef ik drukken als een malle. Ik had echt het idee dat het voor geen meter werkte. Ik voelde alles nog. . De weeën bleven komen en komen. Inmiddels was het (denk ik 4 uur) ik had 5 cm ontsluiting en ik kreeg persdrang, wat een hell! Ik heb echt veel persweeën moeten wegpuffen (niet te doen!). De verloskundige bleef maar roepen puf ze weg. Ik had geen idee hoe, mijn lichaam ging zelf drukken, hoe in vredesnaam kun je dat tegenhouden? Na een uur wilde ze voelen en ik had daar zo geen zin in! Ik zei; NEEE IK BEN HELEMAAL KLAAR MET DAT GEVOEL! Een kwartier later moest ze toch echt voelen hoe ver ik was. Ik had eindelijk 10 cm ontsluiting en ik mocht mee persen. Ik heb echt geperst alsof mijn leven er vanaf hing en ik hoorde de verloskundige zeggen ze perst niet op een wee. Ik denk maar goed dat ze me met rust hebben gelaten. Ik zat helemaal in mijn element en 43 minuten later was ze er, onze Nila! Geboren op 24 januari 2019 om 05:53 met een gewicht van 3140 gram. Wat is ze fantastisch! 

Wie heeft nu eigenlijk slaap nodig? Zo overrated.