In het ziekenhuis voor een huidinfectie

Na de geboorte had de kleine man een huidinfectie opgelopen. Wie de huidbacterie aan hem heeft gegeven weten we niet en dat doet er ook niet. Het moest vanzelf over gaan vertelde de verloskundige. 

Jip was nog maar een aantal dagen oud en toen kwam er allemaal puistjes over z’n gehele lichaam. Op de puistjes zaten pusvormige kopjes, het leken net echt puistjes. De puistjes verdwenen gelukkig ook weer vanzelf. Voor de zekerheid heb ik er toch foto's van gemaakt en verstuurd naar de verloskundige. Zij gaf aan dat het geen kwaad kon en dat de puistjes uit zichzelf weg gingen. Hierdoor maakte ik mij geen zorgen en ging ik verder in mijn bubbel samen met Jip. 

Jip was een voorbeeldige baby. Maakte geen lawaai was geen huilbaby. Ik moest hem wekken voor voedingen. Hij had echter wel opstart problemen. Jip kwam namelijk niet aan en verloor meer dan 10% van z’n lichaam gewicht. Hierdoor moest ik Jip gaan bijvoegen en dit deed ik met een lepeltje. 

Hij kreeg borstvoeding en dronk niet lang, hij viel snel in slaap. Toch gingen er geen belletjes rinkelen. 

Op 8 november was ik Jip z’n billen aan het schoonmaken en tot mijn verbazing zag ik een enorme bult, het leek een enorm abces. Het eerste wat ik dacht; “hoe komt dit tussen zijn billen en hoezo zie ik dit nu pas?”. Ik heb gelijk een foto gemaakt en naar de dokter gestuurd. Een halfuur later belde de dokter mij persoonlijk op en gaf aan dat hij deze abcessen niet bij baby's van twee weken leeg ging zuigen met een spuit, ik moest naar het ziekenhuis en direct.

Met enige paniek belde ik mijn schoonmoeder op of zij onze dochter wilde ophalen. Ik kon haar namelijk niet meenemen naar het ziekenhuis en Robbert (hubby) was aan het werk. Binnen een kwartier stond ze op de stoep en nam ze Nila mee naar hun huis. 

Ik heb alles gepakt wat ik dacht nodig te hebben en dat was niet heel veel. Ik ging ervan uit dat ik zo weer thuis zou zijn. Ik ben in de auto gestapt op weg naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen werd Jip grondig gecontroleerd. We hebben zeker wel 4 uur in het ziekenhuis gezeten. Na de controle, duurde het een halfuur voordat ze weer terugkwamen. 

De artsen kwamen na een halfuur terug en vertelde mij dat Jip was uitgedroogd en dat Jip in het ziekenhuis moest blijven. Dit was de schrik van mijn leven! Hoezo is Jip uitgedroogd? Ik geef hem voldoende te eten. Ik voelde me een heel ontaarde moeder. Hoe kan je kind nou uitgedroogd zijn, dit had ik dan toch moeten weten. 

De artsen brachten mij naar een eigen kamer toe waar ik een fles ORS in mijn handen gedrukt kreeg. De fles moest Jip helemaal opdrinken. Binnen een halfuur was die hele fles leeg terwijl de tranen over mijn wangen heen biggelde.

Ik mocht geen borstvoeding meer geven via mijn borsten. Ik moest alles afkolven en dit werd per keer in een fles gedaan. Jip kreeg op deze manier voldoende vocht en ze konden kijken of ik wel voldoende melk produceerde. 

Ik heb lopen huilen en was van de leg. Ik heb niks gegeten. Naast het feit dat ik geen trek had, kon ik ook geen avondeten meer krijgen in het ziekenhuis. Ik was te laat. Robbert heb ik naar huis gestuurd, dochterlief moest ook op bed. Ik vond het belangrijk dat ze lekker in haar eigen bed kon slapen en dat voor haar alles zo gewoon mogelijk zou blijven. Ze vond het gek dat mama er niet was met Jip. Ondanks dat hebben Robbert en Nila er een hele leuke avond van gemaakt. 

Ik was niet voorbereid op dit spektakel, dus ik heb mijn schoonmoeder maar opgebeld om te vragen of zij kleren, een tandenborstel en een oplader wilde langs brengen. Ik had immers niks mee en zat met lege handen in het ziekenhuis. Het enige wat ik had was mijn zoon, melkborsten en een lege telefoon. 

Mijn schoonmoeder was de redder van de dag, want op moment dat zij arriveerde in het ziekenhuis, kwamen de artsen om Jip zijn abces leeg te zuigen met een spuit. Wil je weten hoe dat ging?