De mallemolen in!

Zo niet verwacht dat mijn tweede zwangerschap zo anders zou zijn dan de eerste. Ik ben er eigenlijk fluitend door heen gegaan. Ik had geen last van misselijkheid en geen last van mijn heupen. Het enige nare was obstipatie (maar hey, dat is niet zo gek met alle ingewanden die weg worden gedrukt). Voor de rest had ik echt niks te klagen.

Mijn energie werd gaandeweg minder en dit merkte ik met tijdens werk en ook tijdens mijn huishoudelijke bezigheden. Ik had daar vrede mee, want mijn energie wordt ergens anders aan besteed. Ik had een werkgever die er begrip voor had waardoor ik langzaamaan kon doen. En thuis? Tja mijn man was de sjaak en die moest af en toe extra doen. Gelukkig kwam mijn moeder elke donderdag om op mijn kleine dame te passen en hielp ze mij met de was.

De eerste echo kreeg ik met 7 weken. Ik had pijn aan mijn eierstokken en wilde zeker zijn dat alles goed was. Ik heb een verleden met cystes, gelukkig dit keer geen cyste. Ze kon de kleine niet gelijk vinden en hierdoor kreeg ik een inwendige echo. De kleine was gelijk zichtbaar met een groot vruchtzakje en een hartslag, een verademing. Wij blij naar huis en een plannetje maken om het de rest van de fam. te vertellen.

In de tussentijd gebeurde er vrij weinig. Ik had nergens last van, pakte de slaapjes mee met mijn dochter en leefde eigenlijk gewoon het leven. We mochten toch nergens heen, want CORONA! Een heel gekke tijd om zwanger te zijn. Mijn eerste consult met de verloskundige geschiede via de telefoon, lekker persoonlijk! En ja ik begreep alle voorzorgsmaatregelen en ging er gewoon in mee. De verloskundige gaf aan dat Nila bij haar geboorte erg klein was voor de termijn waar ze op geboren is. Ze was met 41 + 4 geboren en woog 3140 gram. De verloskundige vroeg aan mij of ik medicijnen wilde slikken. Deze medicijnen zouden ervoor zorgen dat mijn bloed werd verdund en mijn bloeddruk laag bleef, zodat mijn placenta meer voeding zou krijgen. Het enige risico, als ik met 36 weken zou gaan bevallen dan was het risico dat ik veel bloed zou verliezen. De medicijnen heb ik afgeslagen. Tijdens mijn eerste zwangerschap was mijn bloeddruk echt heel laag en ik zag niet in waarom ik medicijnen moest gaan gebruiken. Ik stelde voor om extra controles in te plannen in plaats van medicijnen. Op deze manier konden we de kleine goed in de gaten houden en kijken hoe hij groeide. Mijn verloskundige ging hiermee akkoord. Ik kreeg dus extra echo's. Je begrijpt dat ik dit natuurlijk helemaal niet er vond.

In mijn eentje naar de 12 weken echo. Ik weet niet of jij dit ook ervaarde maar die echo's vond ik toch elke keer weer spannend. Gaat het goed daarbinnen, groeit de kleine goed, klopt het hartje nog. Elke keer voor een echo draaide mijn hoofd overuren. Ik kon dit ook niet delen met mijn man, want ik zat alleen in de wachtkamer. Gelukkig zag de 12 weken echo er goed uit en mijn uitgerekende datum? 29 oktober 2020.

Ik vond het echt wel een dingetje om overal alleen heen te gaan. De magie van het samen luisteren naar het hartje voor de eerste keer en de echo's bekijken. Je zorgen delen als je in de wachtkamer zit en speculeren over hoe de kleine er uit gaat zien. Wat is het geslacht? Is het een meisje of toch een jongen? En natuurlijk deden we dit thuis. Ik miste echter wel de autoritjes samen naar de verloskundige en naar de echtpraktijk. Het delen van gedachtes en het delen van de echo's naar de fam. Daarnaast wilde ik graag een geslachtsecho

Ik wilde ook graag een geslachtsecho met 15 weken, helaas kon niet! Er werden geen pretecho's meer gedaan. Totdat in mei 2020 er versoepelingen kwamen. Er mocht weer bezoek komen en we mochten weer met zijn tweeën naar echo's en controles. De echo praktijken maakten echter geen geslachtsecho en na lang zoeken op internet kwam ik op de website van Dubbelzen. Zij maakte echo’s aan huis, hoe chill! Enige nadeel, ik woon in Lelystad. Gelukkig woont mijn hele familie in Groningen en ben ik nog steeds een echte Groningen (lekker nuchter). Mijn moeder had dus geluk, want de afspraak voor de geslachtsecho vond dus plaats in mijn ouderlijk huis. Mijn moeder en Nila waren de eerste die wisten wat het zou worden. Als ik erop terugkijk is het best grappig hoe je beperkingen ook kan omdraaien in mogelijkheden. Dit doet me denken aan wat mijn moeder altijd zegt; 

Op 22 mei kwam Doete langs in mijn ouderlijk huis. Het eerste wat Nila deed, ze pakte een speelgoed schildpad en gaf dit aan haar. Doete zei; “een schildpad betekent dat je een jongetje krijgt.” Ze vroeg aan ons wat wij dachten en ik vertelde haar, dat mijn man dacht dat we nog een meisje zouden krijgen. Ik ging mee in zijn gevoel, omdat hij de vorige keer ook gelijk had. Ergens diep van binnen dacht ik toch echt dat het een jongen zou worden. Mijn gevoel houdt mij vast voor de gek, dacht ik. Enfin, ik ging op de bank liggen en de echo werd gemaakt. De kleine baby wilde, net als dochterlief, het niet zomaar prijs geven. Het duurde even en uiteindelijk......jaaaaaaa! Een JONGEN! We waren super blij en zo fijn om te weten dat de kleine een hij is. Mijn gevoel klopte dus toch.

De 20 weken echo, die wederom voelde als het maken van een tentamen, gelukkig geen afwijkende dingen te zien. Super fijn, zo’n zwangerschap waarin alle vlekkeloos verloopt...

Tot de 32 weken echode kleine man was te groot en zat, zoals de echo inschaalde, op P96. Ik moest voor een suiker test. Wauw! Wat een goor drankje en dan ook nog eens 3 uur wachten...dat is echt heeeeeeel lang. Zeker wanneer je een suikerbom hebt gedronken. Ik wilde tussendoor werken, maar ik en suiker werkt niet samen. Ik was heel onrustig en wilde eigenlijk alleen maar heen en weer lopen. Na het bloedprikken mocht ik gelukkig weer naar huis. Ik maakte me eerlijk gezegd niet heel veel zorgen, dit liep wel los dacht ik.

Twee dagen later kreeg ik telefoon, de verloskundige. De uitslag was niet goed. Mijn suiker was te hoog. Het moest 7,1 zijn en het was 9,4. Ik baalde als een stekker en begon ook vrij wel gelijk te huilen. Alles ging zo goed tot nu toe en nu moet ik de mallemolen in. De verloskundige overlaadde mij met informatie die ik, eerlijk gezegd, niet in mij opnam. Ze gaf aan dat als ik vragen had, ik moest bellen. Je begrijpt natuurlijk dat ik haar een dag later heb gebeld met een waslijst aan vragen. Mag ik nog bij jullie onder controle blijven? Moet ik nu weer in het ziekenhuis bevallen? Moet ik insuline spuiten? Moet ik nu op een speciaal dieet? Ze beantwoordde al mijn vragen, althans dat probeerde ze. Ook mijn verloskundige had geen antwoordt op de vraag of ik thuis kon bevallen en of ik op een speciaal dieet moest. Hiervoor moest ik toch echt naar de gynaecoloog die gespecialiseerd is in zwangerschapsdiabetes.

Ik kreeg een afspraak bij de gynaecoloog. Een heel bijzondere ervaring was dat. De gynaecoloog noemde zichzelf de 'suikerdokter'. Zij was de specialist op het gebied van zwangerschapsdiabetes. Ik zat daar aan tafel vol goede moed en hoop en dacht echt, ik ga thuis bevallen en er is niet zoveel aan de hand. Mijn baby is niet groot, de echo heeft het mis. Ze 'suikerdokter' begon gelijk met vragen stellen. Zo hadden we het over mijn eerste zwangerschap en dat Nila een heel kleine baby was en maar 3140 gram woog. Toen kwam de vraag die resulteerde in een lichte vorm van agressie. Ze vroeg aan mijn man;

Mijn man en ik keken elkaar aan en zeiden, hoezo? Jullie dochter was namelijk heel klein bij de geboorte. Ik gaf als antwoordt; dat klopt. Mijn leven zag er toen ook anders uit. Ik ging toen naar mijn werk toe in Utrecht. Ik zat elke dag 2 uur in de auto, ging naar beurzen, stagemarkten en evenementen. Ik had het heel druk, in tegenstelling tot nu. Ik zit vanaf december (2019) thuis en ik zou begin maart weer naar kantoor gaan en toen was er corona. De kleine man heeft het gewoon heel relaxed en heeft eten genoeg, zoveel beweeg ik niet. De 'suikerdokter ‘gaf aan dat het daar niks mee te maken had. Alles wat ze daarna vertelde heb ik niet meer gehoord. Ze heeft een echo gemaakt en gaf aan dat de baby heeeeeeel groot was. Ze ratelde door met informatie over diabetes en heeft wel 100 keer aangegeven dat het een heeeel grote baby was. Ook moest ik ingeleid worden met 38 weken, dat vond ik niet heel erg. Aangezien ik niet weer tot 41 weken wilde wachten. Ik zei dus tegen de suikerdokter dat ik het niet erg vond om met 38 weken te bevallen. Als het niet hoeft dan liever niet natuurlijk. Ik wilde namelijk heel graag thuis bevallen. Ik wilde meemaken hoe dat is. Ik vroeg haar of ik thuis mocht bevallen en dit kon niet. Ik heb ook aangegeven dat ik bij mijn verloskundige wilde blijven en dat vond ze vreemd, toch heb ik mijn eigen gevoel gevolgd. Ik zei ik hou hen liever in de loep voor als ik wel weer terugga naar mijn eigen verloskundige. Die hoop heb ik gehad tot aan het einde van mijn zwangerschap.

Ik kreeg met 34 weken nog een echo in het ziekenhuis en ook deze vrouw concludeerde dat de kleine man te groot was. Kort daarna kreeg ik een priksetje thuis gestuurd om mijn bloedwaarde te controleren. Ik moest vier keer per dag prikken, in de ochtend voor het ontbijt, 2 uur na mijn ontbijt, 2 uur na de lunch en 2 uur na het avondeten. De waardes mochten niet boven de 7,1 komen. Ik moest elke week mijn waardes opsturen naar het ziekenhuis en dit deed ik heel netjes. Mijn waardes waren altijd onder de 6. Het ging dus super goed! Natuurlijk snoepte ik niet meer, heel af en toe eens in de avond. Ik probeerde er echt op te letten. Ik wilde namelijk thuis bevallen in bad. 

Met 36 weken kreeg ik nog een echo. De kleine man zat nog op zijn eigen lijn, de P96 lijn. Ik hoefde niet meer terug te komen bij de echoscopist. Ik had in die week ook een afspraak staan bij de verloskundige in het ziekenhuis. Gelukkig had ik daarvoor nog een afspraak bij mijn eigen verloskundige. Mijn verloskundige gaf aan dat een thuisbevalling prima kon en ze wilde het graag weer overnemen van het ziekenhuis. Ze gaf aan dat de baby niet een heeeeel grote baby is en dat het een normale baby is, zo ver ze kon voelen. Ik had weer een beetje hoop. Ik ging weer vol goede moed naar het ziekenhuis. Ik vertelde de verloskundige in het ziekenhuis hetzelfde als wat mijn eigen verloskundige mij vertelde, dat zij er geen bezwaar tegen had dat ik weer naar mijn eigen verloskundige zou gaan en dat ik prima thuis kon bevallen. Zij zag immers geen reden waarom niet. Het eerste wat de verloskundige in het ziekenhuis zei; Dit bepaalt je verloskundige niet, dit bepalen wij. Ik zat daar met mijn bek vol tanden. Ik wist niks te zeggen. Uiteindelijk kon ik mijzelf herpakken en vertelde ik haar dat ik nu een maand aan het prikken ben en mijn resultaten meer dan oké zijn. Het antwoordt dat ik kreeg; ik ga het bespreken in het volgende MTO. Ze heeft mij besproken in het MTO en ik kreeg 1,5 week later een belletje van (weer een andere) verloskundige. Ze belde mij om een afspraak in te plannen om in te leiden. Ik mocht niet thuis bevallen. Ik was over de zeik. Ik ben uit mijn slof geschoten en de verloskundige schrok. Ik heb aangegeven dat ik mij een nummer voelde. Ik moest bij elke verloskundige opnieuw mijn verhaal doen, niks was overgedragen. Ik gaf aan;

De verloskundige bood haar excuses aan. Ze gaf aan dat er niks is overgedragen alleen dat ik niet thuis mocht bevallen, want mijn baby was te groot. Er is dus totaal geen overdracht geweest en alles wat ik heb aangegeven is niet meegenomen. Ze wilde toch graag een datum in plannen voor het inleiden. Ik gaf aan dat ik dat prima vond. Het liefst met precies 39 weken en dat kon. De datum stond vast, dus als die kleine man niet uit zichzelf zou komen dan kwam in elk geval op de uitgerekende datum: 29 oktober 2020. De verloskundige honoreerde mijn verzoek en had er begrip voor. Ze bood nogmaals haar excuses aan. Ze adviseerde me echter wel om in het ziekenhuis te bevallen. Ze hadden echter geen enkele onderbouwing en ik besloot mijn eigen gevoel te volgen. Tot aan mijn bevalling heb ik netjes elke dag geprikt om alles in de gaten te houden.

Wat deze zwangerschap mij heeft geleerd is om voor mijzelf op te komen, naar mijn gevoel te luisteren en dicht bij mijzelf blijven. Je gevoel is soms een betere raadgever dan een echo en een normaal lijn, want ook die kunnen er flink naast zitten. Lees mijn bevallingsverhaal om erachter te komen of mijn zoon daadwerkelijk een heeeeel grote baby was.