Het duurt te lang (deel 2)

Na het avontuur in het ziekenhuis op 21 januari 2019 begon het aardig te rommelen. De nacht van maandag op dinsdag ging vrij aardig. Uiteraard heb ik weer afgewisseld tussen bank en bed, bed en bank. Mijn heupen waren nog steeds dramatisch. Gelukkig had ik een datum waar ik naar uit kon kijken. De datum waarop ik zeker wist dat mijn dochtertje zou komen, wat een fijn idee en wat een stress die van je schouders glijdt. 

Dinsdag ochtend (22 januari 2019) begonnen de weeën steeds sterker te worden ze waren echter nog niet regelmatig, dus het had ook niet veel zin om te bellen. Mijn man is voor de zekerheid maar thuis gebleven, we wisten niet zeker of ik wel of niet ging bevallen vandaag en we wilde het risico niet lopen. Naarmate de dag vorderde begonnen de weeën ook steeds vaker en sneller op elkaar te komen, zou dit het zijn? zou ze vandaag geboren worden? Helaas! Ze had er nog geen zin in. Aan het einde van de dag de verloskundige gebeld en zij kwam om te toucheren. Inmiddels had ik 1,5 cm ontsluiting, er zat nog steeds geen vordering in. Wat een onwijze tegenvaller is dat zeg! Je hoopt telkens dat je bijna mag bevallen, gezien de weeën er echt wel waren, alleen die rot baarmoedermond blijft hangen op 1,5 cm. Jammer voor mij maar ik moest toch echt afwachten en ben maar vroeg op bed gegaan in de hoop dat ik wat zou kunnen slapen. Ook dat was problematisch! De weeën bleven komen en ze kwam echt wel regelmatig. Ik denk dat ik 2 a 3 uurtjes heb kunnen slapen, ik was gesloopt! 

De volgende dag gingen we rustig verder waar we gebleven waren, de weeën kwamen om de 3/4 minuten. Uiteindelijk nogmaals de verloskundige gebeld en zij kwam rond het middaguur. Na weer getoucheerd te zijn, nog steeds 1,5 cm ontsluiting, wat een drama! Ik kon mijzelf aardig op vrolijken en ben maar een film gaan kijken. Rond een uurtje of 5 hebben we spagetthi gemaakt, dit was echt de beste spagetthi ooit gemaakt. Lekker veel knoflook zat er in. Het koken ging aardig goed, hier en daar wel een flinke wee moeten weg puffen. Rond een uurtje of 6 kwam de verloskundige weer om te checken of het al wat verder was. Ook zij rook de geur van knoflook en vond het gelukkig niet storend. Ik was echt blij met de maaltijd en de hoeveelheid eten wat ik nog heb gegeten, want ik had geen idee wat me te wachten stond. 

Na weer een toucheer sessie te hebben gehad kwam weer de teleurstelling, de ontsluiting zat nog steeds op 1,5 cm. Een troost, morgen mocht ik naar het ziekenhuis en wist ik zeker dat ze zou komen. Ik was me wel sterk aan het afvragen hoe ik de nacht ging overleven. Ik besloot wederom vroeg op bed te gaan na een warme douche. De douche werkte enigsinds verzachtend. In bed kon ik m'n draai niet vinden. Uiteindelijk na lang woelen lag ik op mn linkerzij en zo wilde ik eigenlijk wel blijven liggen om mijn weeën weg te puffen want ze kwamen nu om de 2/3 minuten, erg vermoeiend wanneer je weinig slaap hebt gehad. Ik voelde ook dat mijn energie op begon te raken en ik had werkelijk geen idee of ik wel de puf en de energie had om de volgende dag die kleine uit mijn lichaam te persen. Ik raakte ook slightly in paniek en vroeg aan mijn man, bel de verloskundige maar! Ik ga niet weer op deze manier de nacht in. Ik wil slapen dat is eigenlijk het enige wat ik wilde, slapen! Slapen in een houding die comfortabel was. Niet wetende dat slaap een luxe bijkomstigheid zou worden die niet voor elke ouders is weggelegd. Ook maar goed dat dit niet verteld wordt en dat je daar ook geen rekening mee houdt want anders zou de wereld er vast anders uitzien haha. 

Rond half 11 kwam de verloskundige en mocht ik weer getoucheerd worden. Ik zat op bijna 2 cm ontsluiting, dit schoot echt niet op. Ik moest enorm huilen! Ik was er zo klaar mee, waarom ging het zo langzaam? Ik gaf aan bij de verloskundige dat ik niet zo de nacht in wilde, dit zou dan de tweede nacht worden met heel weinig slaap en dat wilde ik absoluut niet. Ik zou donderdag 24 januari ingeleid worden om 7 uur in de ochtend. Ik wilde dus ergens nog wel een beetje slapen, zodat ik fit genoeg zou zijn. De verloskundige belde het ziekenhuis om te overleggen wat we gingen doen en of ik wellicht eerder naar hen toe kon komen. Ik had groen licht en mocht naar het ziekenhuis. We zouden de bevalling gaan starten en niet wachten tot 7 uur. Mijn man pakte de koffer en liep alvast naar beneden. Ik probeerde naar het uieinde van mijn bed te komen (met weeën) om mijn broek aan te trekken en op het moment dat ik van bed wilde, pats! Wat een plas! 

To be continued...