Mijn kleine jongen!

Op woensdag 21 oktober 2020 had ik een afspraak bij mijn eigen verloskundige. Dit keer ging Robbert wel mee, heel fijn. Hij heeft mijn verhaal met betrekking tot het ziekenhuis aangevuld.  Ik vond het zo fijn dat de verloskundige aangaf dat we alles op alles gingen zetten zodat ik thuis in bad zou kunnen bevallen. Na het gesprek heeft de verloskundige nog aan m’n buik gevoeld en hebben we nog naar het hartje geluisterd. Na het luisteren van het hartje hebben we afgesproken dat de verloskundige op donderdag 22 oktober langs ging komen om te strippen. Ik ging met een voldaan gevoel naar huis, wetende dat we er alles aan gingen doen om de bevalling op te wekken voor 29 oktober 2020.

Donderdag 22 oktober 2020.

Mijn moeder stond rond 8 uur op de stoep. Want net als altijd kwam ze oppassen op onze kleine dame. Daarnaast vonden we het een relaxed idee dat mijn moeder er was. Mocht ik wel gaan bevallen en naar het ziekenhuis moeten dan konden we de boel achter laten, wetende dat de kleine dame in goede handen zou zijn. 

In de ochtend was er vrij weinig aan de hand. Alles was rustig. De verloskundige kwam rond 14 uur langs. Ik, Robbert en de verloskundige gingen naar boven. Ik kleedde me uit en ging op bed liggen. Nadat ze naar de kleine jongen had geluisterd ging ze voelen of ik al ontsluiting had. Ze voelde dat m’n baarmoedermond al wat week was. Ik had nog geen ontsluiting. Ze vertelde me bij elke stap wat ze ging doen en ze gaf aan dat ze mij ging strippen. Ze zei;

 En inderdaad het voelde kut (letterlijk en figuurlijk). Nadat ze weg was begon het wat te rommelen. In de avond werd het steeds een beetje meer gerommel, alleen niet regelmatig. Ik heb die avond nog heerlijk kunnen slapen zonder al te veel gerommel in mijn buik. 

Vrijdag 23 oktober 2020 

Het gerommel werd steeds frequenter. Ook verloor ik in de ochtend een enorme slijmprop. Ik had geen idee dat het er zo uit zag, dit had ik bij m’n eerste niet. Ik heb m’n moeder gevraagd of het normaal was, zoveel slijm met bloed er doorheen. Mijn moeder vertelde me dus dat het de slijmprop was. 

 Ik merkte dat er steeds meer regelmaat in de weeën ging zitten. Ik kon me nog goed herinneren van mijn aller eerste keer strippen (bij mijn eerste zwangerschap), dat de verloskundige aangaf dat wandelen de boel op gang kon brengen. 

Nadat wij het ontbijt op hadden, hebben we de kinderwagen in de auto gegooid en zijn met zijn allen naar het bos gereden. Daar hebben we heerlijk een uur gewandeld. Ik voelde tussen het wandelen door dat de weeën begonnen toe te nemen. Het begon pijnlijker te worden en ik moest zo nu en dan even stil staan. Ook merkte ik op dat er enige regelmaat in zat. Eenmaal weer thuis belde ik de verloskundige op. Ze kwam in het middag uur langs.

Rond een uur of 14 uur kwam ze langs. Ze voelde dat ik inmiddels ontsluiting had en wanneer de weeën om de 3 a 4 minuten zouden komen en langer dan een minuut zouden aanhouden moest ik weer contacten. Ze zei; "Wees gerust dit weekend heb je de kleine jongen in je armen."

Nadat de verloskundige was geweest namen de weeën weer af. Daar baalde ik echt enorm van. Ik hoopte natuurlijk dat het door ging zetten, niks was minder waar.

Enfin, lang bleef ik er niet in hangen want ik had nog een kleine dame rond lopen die ook graag aandacht wilde. We hebben heerlijk gedanst in de woonkamer en met zijn allen hebben we eten klaar gemaakt. Na het eten begonnen de weeën weer terug te komen, de regelmaat zat er echter niet in. Ik besloot om nog een keer te dansen samen met mijn dochtertje, dansen vindt ze namelijk geweldig en het was voor mij afleiding om mijn hoofd leeg te krijgen.

Rond een uur of 7 heb ik mijn dochtertje op bed gebracht en op het moment dat ik beneden kwam hebben we de tv aangezet en zijn we een film gaan kijken. Rond 10 uur vond ik het genoeg geweest en merkte ik dat het tijd werd om op bed te gaan. Ik begon moe te worden en ik had niet het gevoel dat er iets spannends ging gebeuren. De weeën kwamen en gingen maar de intensiteit bleef gelijk. Op het moment dat ik op bed lag realiseerde ik me dat ik de kleine man al een tijdje niet had gevoeld. Mijn hoofd begon te tollen met gedachten;

Slapen deed ik niet meer en ik heb tot 12 uur wakker gelegen. Ik maakte Robbert wakker en vertelde dat ik mij zorgen maakte. We zijn samen naar beneden gegaan en hebben de verloskundige gebeld. Rond half 1 stond mijn naamgenoot op de stoep. Ze stelde allemaal vragen en het eerste wat ze deed was de dopler pakken om naar het hartje te luisteren. Er was niks aan de hand. De kleine jongen deed het goed en had het nog prima.  Ook ging ze voelen hoeveel cm ontsluiting ik had en deze zat inmiddels op 1,5 cm. Niet heel veel, het was een begin. Ze heeft me toch nog een beetje gestript om het iets meer op gang te krijgen. En daarna is ze weer terug gegaan naar haar kantoor voor de nachtdienst. Robbert en ik gingen op bed en probeerde wat te slapen. 

Zaterdag 24 oktober 2020. 

Rond een uurtje of 7 werd ik wakker en ik merkte dat het toch echt wel was begonnen. de weeën kwamen om de 3 a 4 minuten en waren vol aanwezig.  Ik heb nog een kopje koffie gedronken en ontbeten en rond een uurtje of 11 belde ik de verloskundige om aan te geven dat de weeën nu toch wel regelmatiger kwamen om de 3 a 4 minuten en dat ze nu ook langer bleven hangen. De verloskundige gaf aan dat ze rond 14 uur bij mij zou komen. Mocht het erger worden in de tussentijd dan moest ik gelijk bellen. Het werd niet erger en het werd ook niet minder. Ik heb vrij weinig mee gekregen wat er om mij heen gebeurde. Ik was meer bezig met het opvangen van weeën en ben rond een uurtje of 12 naar boven gegaan om op bed te gaan liggen. De minuten tikte weg maar voelde echt als uren. Ik dacht; "misschien kan ik wel wat slapen in de hoop dat de weeën dan wat minder heftig werden en de tijd wat sneller voorbij zou gaan."

Niks was minder waar natuurlijk. De intensiteit van de weeën bleef. 

Rond 14 uur ging de deurbel en ik was inmiddels alweer beneden, want het bed was toch niet een heel fijne plek om in te relaxen. De verloskundige (mijn naamgenoot), ik en robbert gingen naar boven. Ze voelde hoeveel centimeter ontsluiting ik had en ik zat op 2,5 cm. Ik dacht nog maar 2,5 cm…  In mijn hoofd voelde het alsof ik veel verder was. Ik kreeg flashbacks naar mijn eerste bevalling waar mijn ontsluiting heel sloom ging. De verloskundige heeft me nogmaals gestript. We spraken af dat ze rond 16 uur terug zou komen om te kijken hoeveel cm ontsluiting ik dan zou hebben en als de ontsluiting op 4 cm zat dan ging ze mijn vliezen breken. De verloskundige ging weer weg en ik bleef met weeën achter.  

In de twee uur die ik moest wachten heb ik onder de douche gestaan, in bed gelegen en op de bank gezeten. Wachten duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid en ik had geen idee wat er nog te wachten stond. Ik vond het toch best wel weer spannend, want die kleine man moest er ergens dit weekend uitgeperst worden. Ik zag niet per definitie op tegen de bevalling. Ik kan soms de gekste dingen denken en mijn gedachtes deel ik niet, dus Robbert en mijn moeder wisten van niks. Owja, mijn moeder was er nog steeds. Die is niet weggegaan. Dat was wel enorm relaxed en bracht een soort rust met zich mee waardoor ik meer ontspannen was. 

Om 16:00 uur belde de verloskundige aan (ik had haar net zo goed mijn huissleutel kunnen geven, was een stuk makkelijker geweest). We gingen gelijk naar boven en ja hoor ik had 4 cm ontsluiting. Ze ging mijn vliezen breken. Ik had geen idee wat er ging gebeuren. Ze legde alles stap voor stap uit en bracht een soort breinaald met een haakje eraan in mijn vagina naar door de baarmoedermond en "PATS", vliezen gebroken. De pats hoorde je niet maar het begon wel te stromen. De verloskundige gaf aan; 

Ik stond lekker onder de douche en het duurde niet heel lang voordat de weeën heftig werden. Ik leunde met mijn hoofd tussen mijn armen tegen de muur aan met de douche op mijn rug. Ik vond de weeën best pittig. En ik maar denken dat het morfine pompje tijdens de bevalling van mijn dochtertje niet werkte. Dat deed die zeker wel, want de scherpe randjes waar men het telkens over had... Ik weet nu wat ze bedoelen. 

De scherpe randjes waren vol aanwezig. Ik was volledig ingetuned op het opvangen van mijn weeën en zat helemaal in mijn eigen bubbel. De verloskundige hield me in de gaten en stelde zo nu en dan vragen. Ik gaf aan dat de weeën sneller op elkaar kwamen, gelukkig nog wel met pauzes er tussen zodat ik ze goed kon opvangen. De verloskundige belde de kraamverzorgster. De kraamverzorgster moest echter een eind rijden en op dat moment kreeg ik pers drang. 

De verloskundige vroeg aan mij of ik in mijn eigen bad wilde bevallen. Ik was perplex en had niet verwacht dat het een optie zou zijn. Ik zei volmondig ja, dat wil ik heel graag. Robbert of de verloskundige liet het bad vollopen. Ik heb echt geen idee wie dat heeft gedaan, want ik was de weeën aan het opvangen. Inmiddels was het bad vol en kon ik er in gaan liggen. En ja hoor daar kwam het gevoel weer. Het gevoel van inheemse druk waarbij je lichaam met alle macht wil persen. Ik gaf het aan bij de verloskundige. Ze gaf aan dat ik de pers weeën nog even moest weg puffen. Ik zat namelijk in mijn eigen bad en de kraamverzorgster was er niet. Ze wilde heel graag iemand erbij hebben, just in case. Ze belde daarom haar collega verloskundige en binnen 10 minuten stond ze bij ons op de stoep. Mijn moeder en dochterlief waren beneden. Ze waren zich prima aan het vermaken. De verloskundige vroeg aan mijn moeder of ze water op wilde zetten en mijn moeder vroeg natuurlijk of het was begonnen? Mijn moeder zal het vast spannend hebben gevonden. Wetende dat haar dochter boven aan het bevallen was. 

Ik zat nog steeds in bad en de verloskundige vroeg mij om te draaien en andersom te gaan zitten aan de andere kant van het bad, dan kon ze er beter bij. Ik vond het vrij heftig om met die weeën te bewegen maar goed uiteindelijk is het gelukt en zat ik aan de andere kant van het bad. Ik kreeg de verlossende woorden; 

Waarop ik zei: "maar je hebt nog niet gevoeld of ik ontsluiting heb." Ze gaf aan dat dit niet hoeft bij een tweede kindje. De doorgang is al gemaakt en gezien de intensiteit van de weeën kon ze zien dat het begonnen was. De eerste perswee kwam en met volle kracht perste ik mee. Het ging op zich wel oke. Het was pijnlijk maar ik kreeg voldoende rust tussendoor om even bij te komen. Halverwege moest ik toch even stoppen want de Kleine man moest even bij komen. Ik heb twee moeten wegpuffen en toen gingen we weer verder. En ja hoor uiteindelijk was die er weer de bekende “Ring of Fire”. Wat een branderige bedoeling is dat.  Ik heb nog twee keer hard geperst en daar was die dan eindelijk! 

Hij zag een beetje blauw en dit was ook gelijk wat mij opviel. Het was niet erg vertelde de verloskundige, dit trok wel weg. Ik bleef nog even rustig na genieten in bad van mijn kleine jongen. Het was zo onwerkelijk. In twee uur tijd is Jip geboren. Zo bizar en zo snel. 

Na een halfuurtje werd ik uit bad gehaald omdat ze niet konden zien hoeveel bloed ik verloor en het bad zag er ernstig uit. Ook werd Jip gewogen en gecontroleerd. Ik ging lekker in bed liggen en aangezien ik nog niet had gegeten kreeg ik broodjes van mijn moeder. Rond half 7 kwam de kraamverzorgster. 

Jip woog 3910 gram en was dus toch niet een heeeeeeeel grote baby! Hoe vertekend kan een echo zijn en hoe erg kunnen ze er naast zitten. Ik ben blij hoe het is gelopen en mijn verloskundige heeft de "suikerdokter" nog gebeld. Helaas nam ze niet op en op de mail heeft ze nooit gereageerd. Dankbaar ben ik met de verloskundige die naar mij luisterde en in mij vertrouwde. Dankbaar ben ik dat ik mijn gevoel heb gevolgd, want ik kijk terug naar een bevalling waar ik van droomde. 

Kun je ook lezen: "In eens was ik klaar met de zwangerschap".