Een nacht van hel zijn wij in gegaan. Ik heb hooguit een uur geslapen. Na dat ik gillend was wakker geworden. Ben ik maar met de redactie van mijn werk gaan appen tot het moment daar was dat wij naar de woning konden gaan. Vanuit mijn werk stonden ze al klaar met de camera. Een hoop ruzie met de woningbouw moeten trappen maar uiteindelijk mocht ik samen met mijn schoonmoeder stitch gaan halen en nog wat spulletjes voor de kids en ons zelf. Mijn man werd aangevallen door de schreeuw mevrouw van die nacht. Ik kan niks anders zeggen dan dat het een vreselijke vrouw is. Dat zij die dag ervoor brandende troep onder de auto van de buurman stond te harken en betrapt werd daarop, probeert ze krampachtig buiten alle aandacht te houden. Dat haar man eigenlijk elke dag stom dronken is en voor overlast zorgt verteld ook niemand. Ja het is allemaal echt vreselijk wat haar is aangedaan hoor… Ze heeft haar voertuigen nog en mocht na 3 dagen weer lekker terug naar huis omdat hun stuk veilig verklaard is.

28 december 2022 Mijn man en ik staan in onze woonkamer. Een half uurtje daarvoor is hij naar de supermarkt geweest. Bij terugkomst stond de buurman van nummer 13 aan de deur. Twee dagen daarvoor is hun busje in brand gestoken. Mijn man heeft die nacht de brand ontdekt en hierdoor heftiger weten te voorkomen. De woningbouw stichting reageerde er maar laks op. ‘Dan moet je maar beter op je spullen letten’. De buurman was daar natuurlijk niet heel erg tevreden mee. En kwam mijn man dit vertellen en hem even bedanken. Hun busje kon gelukkig hersteld worden.

Het is even een tijdje flink stil geweest rondom alles. Er is de afgelopen maanden zo enorm veel gebeurd. Dat ik er gewoon weg niet meer aan toe ben gekomen. En heel eerlijk gezegd …. Had ik de puf ook even niet. Er voor mijn kind vooral zijn en het vechten tegen alles en iedereen was even te veel.

In mijn vorige blog schreef ik dat Bram doorgestuurd is voor vroege diagnostiek. Afgelopen dinsdag was het zover! Bij aankomst kwam de fysio ons al tegemoet gelopen. Ze vertelde dat ze het dossier van Bram had doorgenomen en met de arts had afgesproken de test een stukje anders dan normaal te doen. We liepen mee weer terug naar de begane grond. Onderweg vroeg ze Bram of hij een stukje kon rennen en liet ze hem in het trappenhuis de trap op en af lopen. Ze ging een stuk achter ons lopen vervolgens liep ze een stuk voor ons om goed te kunnen bekijken hoe Bram zich bewoog. Voordat we in de behandelkamer waren was de helft van de test al afgerond. We besproken de dingen die wij zelf aan Bram merkte en wat anderen opviel die veel met Bram werken. Bram kreeg verschillende spelletjes die hij moest doen, en nog een paar oefeningen. Er ontstond een behoorlijk boekwerk aan ingevulde lijstjes. Toen alles afgerond was keek ze ons aan: 'wilt u de uitslag waarop ik uitkom weten?' 'ja, graag' antwoordden wij. Bram zijn grove motoriek zit op de leeftijd van een kind van 28 maanden en zijn fijne motoriek op de leeftijd van een kind van 21 maanden. Ze vroeg wat wij hier zelf van vonden. Tja het verraste ons eerlijk gezegd niet. Het stukje snel afgeleid zijn blijkt toch iets anders in elkaar te zitten. Bram gaat iets anders doen op het moment dat hij ergens tegen aanloopt wat hij nog niet of niet goed kan. Dit lijkt voor buitenstaanders alsof hij is afgeleid maar eigenlijk is het zijn manier om niet gefrustreerd te moeten raken. We besproken dat er toch een cognitief onderzoek word afgenomen bij Bram en dat onze vertrouwde logopedist het logopedisch onderzoek zou afnemen. De uitkomst van Libra werd niet betrouwbaar geacht door de artsen.

Omdat er hier weinig in de omgeving voor kleine kinderen te doen is vond ik dit dus een zeer leuk idee. Het begon er helaas al mee dat Bram niet echt door de juf betrokken werd. Hij moest achter alle anderen kindjes gaan zitten. Nadat ze alle namen had opgenoemd begon ze met haar les. Ze begon met de kindjes die duidelijk al een langere tijd lessen volgde te dansen. En daar stond Bram daar, niet wetende wat nu de bedoeling was. Hij trok mij mee en ik probeerde hem mee te laten doen. De juf liet het allemaal maar gebeuren en bedacht niet dat het misschien handig was om Bram even bij zijn hand te pakken en meer erbij te betrekken. Na 5 min kwam Bram toch redelijk wat los. En stapte wij steeds wat verder de kleedkamer in. Na 4 min begon hij toch te huilen omdat mama en papa ineens weg waren. We liepen terug en troostte hem. Toen ik met hem terug wilde lopen werden we tegen gehouden door mevrouw de eigenaresse. Of we wilden vertrekken. Ze hadden eindelijk een keer een klas waarin de kindjes niet huilde en hadden al vele afmeldingen gehad. Of we anders over 5/6 weken terug wilde komen voor peuterdans samen met ouders. We hebben mevrouw maar vriendelijk bedankt en een huilende Bram mee genomen. Hij wilde dansen en heeft dat meermaals gezegd.

Toen Bram 1 jaar en 1 maand oud was, kreeg hij tijdens een heftige verkoudheid een dubbele oorontsteking. Het was 25 december 2017 en hij werd steeds zieker. Hij had hoge koorts, reageerde haast niet meer en dronk niks meer. Een ritje huisartsenpost werd het. Hij werd onderzocht en zijn linker oortje was iets rood. Paracetamol en indien hij niet opknapte de volgende dag terug komen. 

Voordat ik en mijn partner een relatie kregen was ik op de hoogte van het feit dat hij een dochter heeft. Hij heeft mij eerlijk verteld dat zijn dochter onder toezicht van jeugdzorg staat en dat zij in een pleeggezin verblijft.

Het was begin maart toen ik ontdekte dat ik zwanger was. In januari zijn we na 3 maanden zwangerschap ons eerste kindje helaas verloren. We waren er dus niet echt heel erg mee bezig, en hadden meer de instelling we kijken wel hoe het loopt. Meteen die zelfde dag nam ik contact op met een verloskundige om ons in te schrijven. We plande alvast de eerste echo en ik kreeg uitleg wanneer ik kon bellen als er iets was.