Zwanger maar op een donderwolk

Het was begin maart toen ik ontdekte dat ik zwanger was. In januari zijn we na 3 maanden zwangerschap ons eerste kindje helaas verloren. We waren er dus niet echt heel erg mee bezig, en hadden meer de instelling we kijken wel hoe het loopt. Meteen die zelfde dag nam ik contact op met een verloskundige om ons in te schrijven. We plande alvast de eerste echo en ik kreeg uitleg wanneer ik kon bellen als er iets was. 

Een week later zat ik lamlendig op de bank. Ik had al mijn eten en drinken eruit gegooid en voelde me vreselijk beroerd. De verloskundige gaf wat tips en zei dat het er allemaal bij hoorde. Na 3 dagen niks binnen houden voelde ik me zo ellendig dat ik contact opnam met de huisarts. Ik werd doorverbonden voor het telefonisch spreekuur. ‘Mevrouw u heeft een buikgriep, veel blijven drinken.’ En daarmee kon ik het doen. Na weer 3 dagen niks binnen houden nam ik weer opnieuw contact op. Weer werd er het zelfde gezegd. Na de 3de poging om gezien te worden door de huisarts gaf ik het maar op. Inmiddels hield ik dik al 2 weken lang nauwelijks iets binnen. Mijn partner en ik lagen op de bank een film te kijken. Ik trillend onder een dekentje met mijn geliefde emmer naast me. Ik kon me steeds slechter op de film concentreren en bleef maar spugen. Zo veel dat er gewoon niks meer uit kwam. Ik kreeg het vreselijk koud en voelde me steeds zwakker worden. Ik begon alles waziger te zien, ik begon alles slechter te horen en ik kreeg een heel naar gevoel van binnen. Mijn ogen hield ik haast niet meer open. Ik probeerde wat te zeggen. Maar er kwam een heel zwak zacht stem geluid uit mijn mond. Ik zei tegen mijn partner dat hij hulp moest halen. ‘Hoezo ?’ Vroeg hij. ‘Het gaat niet goed’ waren mijn laatste woorden. Ik zakte in een hele nare slaap. Ondertussen was mijn partner driftig aan het bellen met de huisartsen post. Hij heeft me bij weten te krijgen en in de auto gezet. 

Steunend in de armen van mijn partner strompelde ik de huisartsenpost binnen. Of ik wat urine in een potje kon opvangen. Met heel veel moeite en hulp van mijn partner lukte het om een paar druppels op te vangen. Het was net voldoende om te onderzoeken. Ik werd meteen in een behandel kamer gezet waar we moesten wachten op de uitslag terwijl de arts me alvast onderzocht. Na 3 min kwam de assistente binnen met de uitslag. De arts pakte de telefoon en begon te bellen. ‘Mevrouw, uw urine bevat 4 plusjes ketonen. Dat houd in dat u ernstig uitgedroogd bent. U word nu meteen opgenomen.’ Mijn partner kreeg de opdracht om mij meteen naar het ziekenhuis toe te brengen. 

Aangekomen in het ziekenhuis werden nogmaals alle testen opnieuw gedaan. Ik werd in een klein kamertje op de verlos afdeling gelegd. Mijn partner werd volledig uitgehoord. ‘Waarom hebben jullie niet eerder aan de bel getrokken ?!’ De gynaecoloog was woedend. Mijn partner legde uit dat de huisarts tot 3 keer toe had geweigerd mij te zien in de praktijk en het op een buikgriep gooide telefonisch. Ze gingen een vocht infuus starten. De verpleegster lukte het maar niet om mij te prikken zo erg was ik uitgedroogd. Iemand van de OK lukte het uiteindelijk wel. Nadat er een zak vocht met een noodgang me lichaam in gepompt werd kreeg ik een spoed echo. 

Ik was net 5 weken zwanger en op de echo zagen we een klein stipje wat knipperde. ‘Kijk! Dat is jullie kindje en het hartje klopt gelukkig.’ Ik kreeg een foto mee en werd terug gebracht naar mijn kamer. De gynaecoloog kwam bij me zitten en legde uit dat ik heel erg ziek was door de hormonen die tijdens een zwangerschap vrij komen. Rond 12 weken moest het beter gaan. Ik kreeg medicijnen tegen het spugen en toen dat eenmaal zijn werking deed een kop thee met flink wat suiker. Ik werd opgehaald door 2 verpleegsters en ik werd opgenomen op de verpleeg afdeling. 3 dagen heb ik aan flink wat zakken vocht en vitamine gehangen. Ik knapte steeds meer op en kon zelf al weer eten en drinken. Elke dag werd mijn urine opnieuw beoordeeld. En op dag 3 mocht ik weer naar huis. Veel rusten en goed de medicijnen blijven gebruiken. 

Helaas kreeg de gynaecoloog geen gelijk en ben ik tot 3 keer toe wegens uitdroging opgenomen. Ik kreeg officieel de diagnose hyperemesis gravidarum. Meermaals in het ziekenhuis geweest omdat ik onze zoon niet meer voelde bewegen. Met 25 weken stuurde de verloskundige mij door. Mijn bloeddruk werd steeds hoger. 

Ik werd met 29 weken opgenomen met zwangerschapsvergifteging. Mijn bloeddruk kregen ze maar niet onder controle. Ik kreeg dagelijks ctg’s. 3 keer begon ik sterretjes te zien en viel dan weg. Bloeddruk daalde dan als een gek net als mijn hartslag en ook die van ons zoontje zakte weg. Ik mocht niet meer uit bed. Waar ik eerst nog op de afdeling een rondje mocht lopen moest ik nu verplicht in bed blijven en mocht ik alleen onder begeleiding naar de wc. 

De gynaecoloog geeft ons een datum waarop ze gaan inleiden. Zodra ik de 36 weken heb gehaald zal er ingeleid worden, tenzij er eerder iets mis gaat. 

Ik ben 35 weken en 2 dagen zwanger, weer ben ik weg gevallen. De artsen nemen het voor ons gevoel niet serieus. Mijn gevoel zegt steeds meer dat het verkeerd gaat aflopen. Inmiddels komen de muren van het kleine vierkante kamertje waar ik al een behoorlijke tijd lig behoorlijk op me af. Soms mocht mijn partner een nachtje blijven slapen in de hoop dat ik dan wel wat sliep. Door alle herrie op de afdeling sliep ik  ‘s nachts amper. Overdag wat inhalen lukte ook niet omdat er elk uur wel iemand mijn kamer binnen kwam. Ik werd langzaam gek van alle herrie en de weinige slaap. Ik zat onder de medicijnen die als bijwerking flinke depressieve klachten gaven. Ik kreeg huilbuien omdat ik bang was dat ik niet van ons zoontje zou houden omdat ik zo ziek was en niet kon genieten van de zwangerschap. Ik wilde naar huis! 

Ik begon steeds meer dwars te liggen bij de artsen en gaf aan als er niks gedaan werd ik naar huis wilde. Ze lieten me die dag ook gaan. Met de afspraak mezelf elke dag te melden voor alle controles en ik mocht 24/7 niet alleen zijn. De volgende dag werd tijdens de controles de hoofd gynaecoloog erbij gehaald. Ik was een tikkende tijdbom. Ik mocht thuis de spulletjes voor de bevalling gaan pakken. Snel wat prematuur kleding halen even wat eten thuis en zou dan opgenomen worden. 

Eenmaal thuis had ik vreselijke last van een soort spierpijn in me onder rug en benen. Ik verweet het aan het zo lang moeten liggen. Ik pakte alles in. At wat thuis en in het ziekenhuis winkeltje kochten we snel wat prematuur kleding. Ik meldde met netjes en werd weer opgenomen. De volgende ochtend om 08:00 kwam de gynaecoloog mij halen om een ballon te plaatsen. Helaas ging dit niet want ik had al 3 cm ontsluiting ! Ik kreeg pilletjes en die zelfde avond net rond etenstijd begonnen de weeën. Een uur later werd ik gecontroleerd. 4 cm ontsluiting. De gynaecoloog wilde dat ik de volgende dag zou bevallen dus zou ik een prik voor de pijn krijgen en zouden ze de weeën opwekkende medicijnen stoppen. Jammer voor die gynaecoloog was ons zoontje het daar net zoals wij niet mee eens. Een uur later werd ik de verloskamer in gereden. Een half uur later lag daar onze zoon in mijn armen. Zijn hartslag viel weg en ze hebben hem per vacuüm pomp gehaald. Hij werd mee genomen naar de neonatologie. 

Mijn partner was met onze zoon mee en ik moest even wachten op de verpleging. Ze zouden mij helpen met wassen en aankleden. In totaal heb ik 5 uur lang daar gelegen. Mijn partner werd ongerust en is samen met een verpleegkundige van de neonatologie mij komen zoeken. Die verpleegkundige heeft mij uiteindelijk geholpen. Ze heeft me terug in bed gelegd en me met bed en al naar ons zoontje gebracht. Eindelijk mocht ik hem dan langer vast houden! Ik mocht eindelijk een flesje geven. Terwijl ik ondertussen de foto’s moest zien hoe mijn partner zijn aller eerste flesje gaf. Ik voelde me verdrietig. Ik was er niet bij en had dat zo graag zelf willen doen! 

Na dat zijn flesje leeg was werd ik opgehaald door een zuster van de verpleeg afdeling. Die nacht kon ik niet slapen. Ik voelde me leeg van binnen. Miste het gevoel in mijn buik en voelde me zowat geamputeerd.  Rond 4en kwam de verpleegster mij uit bed halen. Ik moest als een klein kind onder haar toeziend oog plassen. Het lukte niet. Door al het ziek zijn en blijven spugen had ik weer flink wat vocht te kort. Ik kreeg eindelijk wat te drinken en 10 min later stond de gynaecoloog met 2 zusters aan mijn bed. ‘We gaan een katheter plaatsen want je moet plassen!’ Ik heb liggen gillen van de pijn. Alles was daar gehecht en zij moest daar precies zitten te wroeten. Het lukte haar niet goed en ze werd ongeduldig. Ik gilde haar te stoppen. Ik vroeg een flinke kan water en beloofde dat ik over een uur kon plassen. Ik kreeg een kan water en een zak extra vocht via het infuus. Een uur later kon ik gelukkig plassen. 

Om 07:00 werd ik weer mijn bed uit getrokken. Ik werd in een rolstoel gezet en naar onze zoon gebracht. Die middag kwam alle visite langs. Om de beurt lieten we onze zoon zien. Rond 15:00 was ik dan ook helemaal op. Ik begon vocht vast te houden en flink op te zwellen. De verpleging deed er niks mee. De maatschappelijk werkster kwam net op het moment dat ik eindelijk in slaap viel. Ik werd mijn bed uit gehaald en moest verplicht naar onze zoon. Slapen deed ik later maar. Huilend van de vermoeidheid en pijn bracht mijn partner me naar onze zoon. Ik zat er tot de laatste fles. Het drinken ging steeds slechter en de kinderarts begon over mogelijk een sonde. 

De volgende ochtend had onze zoon Inderdaad een sonde. Hij moest wat op krachten komen om zelfstandig zijn flesje leeg te kunnen drinken. ‘S middags zou de verpleging me even helpen douchen. Ik wankelde nog steeds op mijn benen en viel zowat elk moment bijna flauw als ik stond. De verpleging had geen tijd dus hielp mijn partner me. Huilend van de vermoeidheid stond ik onder de douche. Ik was kapot! Ik lag met 2 aanstaande moeders op een kamer die heel de nacht door hun bedden aan het verstellen waren en oorverdovend snurkte als ze eindelijk sliepen ! Het absurd vroeg wakker gemaakt worden als ik eindelijk in slaap was gevallen en het gezeur van de maatschappelijk werkster werd mij teveel. 

We vroegen een gesprek met de gynaecoloog aan. Ik mocht die avond naar huis als alle bloedwaarden goed waren. En dat waren ze gelukkig! Eenmaal thuis stond ik in onze slaapkamer. Leeg bedje, alle kleertjes gewassen en nog ongedragen. Ik voelde me leeg. Mijn partner stopte me in bed en bestelde mijn favoriete pizza. We keken samen een film en ik viel in een hele diepe slaap. De volgende ochtend werd ik eindelijk met een uitgerust gevoel wakker. We ontbeten op ons gemak uitgebreid en gingen naar het ziekenhuis. 

Een verpleegster kwam bij me zitten toen ik ons zoontje een flesje gaf. We babbelde wat. Ze vertelde dat de maatschappelijk werkster was komen controleren of ik wel voldoende bij ons zoontje was. Ze heeft haar toen eens flink de waarheid gezegd vertelde ze. Wij moesten er dankbaar om lachen. We maakte afspraken dat wij 2 keer per dag een moment zouden uitkiezen om bij ons zoontje te zijn. De rest van de uren moest ik thuis uitrusten en herstellen. De verpleegster legde uit dat geen enkele ouder 24 uur per dag bij hun kind zit. En dat ik zelf aan moest sterken. Zodat als ons zoontje naar huis kwam ik het aan kon. 

Ik voelde me leeg maar deed netjes wat we hadden afgesproken. Na 2 weken mocht ons zoontje mee naar huis. 

Mijn angst dat ik niet van hem zou houden was onzin. Vanaf de eerste seconden hou ik al van hem. Na dit alles ben ik voor een opvolg controle naar het Erasmus gegaan. Ik kwam op de follow up poli terecht. Daar gaven de artsen aan na alle dossier te hebben gelezen en mij helemaal onderzocht te hebben. Dat ik door zo te rellen mijn leven en die van ons zoontje heb gered. Als alles 1 dag langer had geduurd dan had ik waarschijnlijk een insult gehad. Waar het ene ziekenhuis laaiend was over mijn rel bui was dit ziekenhuis er juist blij mee. 

Ik word om de 2 jaar gecontroleerd op hart en vaatziektes. Ik heb helaas zoals vele andere vrouwen nog rest klachten en de vraag is of dit nog over gaat. Inmiddels is ons zoontje bijna 3 jaar oud. Heeft de nodige opstart problemen gehad maar is nu verder kerngezond. Op wat spraak/gehoor  problemen na. Maar daarover meer een andere keer.