Een nieuw hoofdstuk, Een eerlijke kans, Passend onderwijs

Het is even een tijdje flink stil geweest rondom alles. Er is de afgelopen maanden zo enorm veel gebeurd. Dat ik er gewoon weg niet meer aan toe ben gekomen. En heel eerlijk gezegd …. Had ik de puf ook even niet. Er voor mijn kind vooral zijn en het vechten tegen alles en iedereen was even te veel.

Inmiddels hebben we 3 maanden geleden bloed afgestaan voor het genetisch onderzoek. Op de uitslag hiervan zitten we nog steeds te wachten hopelijk komt dit snel!

De maanden verstreken en we kwamen steeds dichterbij het moment dat Bram afscheid van de peuterspeelzaal zou gaan nemen en zou gaan starten op de basisschool. Met het complete team van fysio, bekkenbodem therapie en logopedie. schoven we aan tafel met zijn juf van de peuterspeelzaal, de juf die Bram zou gaan begeleiden, De Ib’er het samenwerkingsverband en het wijkteam. Voor een groot overleg. Dit was eigenlijk allemaal enorm positief. Er werd een huisbezoek ingepland, de eerste oefen dagen werden besproken, papieren ingevuld en ondertekend en de eerste echte schooldag werd afgesproken.

Bram ging voor de eerste keer wennen. De juf was positief bij het ophalen. Een flinke opluchting voor ons. De dag erop gesprek met de juf en het wijkteam voor de nodige extra zorg…. En daar ging het mis …. De Ib’er schoof aan en eigenlijk alles was beloofd en afgesproken was, Leek nu in eens onmogelijk, Advies van het wijkteam: Medisch kinderdagverblijf of speciaal onderwijs. Die woorden vielen rauw op mijn dak….. Het plaatje wat ik in mijn hoofd had brokkelde compleet af. Medisch kinderdagverblijf ging het zeker niet worden. Dan maar speciaal onderwijs…… Meer keuze was er niet werd geschetst. Alles werd stil gelegd en we zouden contact houden over de aanvraag voor het speciaal onderwijs.

Kwaad en verdrietig ging ik op huis aan….. Snikkend heb ik mijn moeder gebeld. Het was zo enorm oneerlijk. Waar hebben we anders al die jaren en zeker de afgelopen maanden zo enorm hard voor lopen knokken?! Waarom was de peuterspeelzaal nooit met deze feiten gekomen ?

Ik heb daarna meteen contact gezocht met zijn leidster van de peuterspeelzaal. Het verhaal uitgelegd en of hun konden helpen hierin. Bram zou voorlopig daar blijven tot er ergens een plekje voor hem zou zijn.

De dagen verstreken, En ik heb non stop het internet zitten afstruinen. Al snel kwam ik er achter dat Bram geen eens in aanmerking kwam voor speciaal onderwijs. Zijn problematiek is niet zwaar genoeg. Kortom scholen bellen en mailen in de omgeving. Gesprekken en smeken waren dagelijkse kost.

Ik heb me kwaad moeten maken. De instanties persoonlijk gebeld en ze eens de waarheid gezegd. Fout op fout kwamen aan het licht………

Een kind observeren zonder de achtergrond informatie, Niet luisteren naar de vaste leerkrachten die hij op dat moment had, En informatie die nooit doorgegeven was die wij wel aangeleverd hadden. Alle verslagen zelf opnieuw moeten sturen. En instanties proberen in te laten zien hoe ze met zulke stommiteiten de toekomst van een jong kind zo enorm kunnen verpesten…..

Vanwege de zorgplicht die de basisschool had na het aanmelden van Bram moesten hun mee helpen in het zoeken naar iets passends, Maar gelukkig wilde een basisschool graag met ons persoonlijk in gesprek. Hup Bram mee naar het gesprek en vooral gevraagd of ze hem gewoon een kans konden geven. Al snel volgde er een groot gesprek met de nieuwe basisschool erbij. Bram mocht bij hun wel starten. De dag na zijn verjaardag kreeg hij eindelijk groen licht. De dag erop een telefoontje met in welke klas hij zou komen en even later belde de juf zelf.

Er werden afspraken gemaakt en Bram mocht extra dagen komen wennen. Bram vierde zijn verjaardag op de peuterspeelzaal, deelde zijn afscheidstraktatie uit en nam afscheid van iedereen.

Vandaag was het dan zo ver. En ik kan alleen maar zeggen dat ik een vrolijk mannetje na afloop weer thuis had zitten. Die weer straalt en weer echte draken streken uithaalt. Het ging goed en de juf was echt positief. De school pakt de zorg enorm goed op tot nu toe. En ik heb echt het gevoel dat hij echt een eerlijke kans krijgt zoals elk kind. En dat is het enige wat wij vroegen…..

Op de peuterspeelzaal is het ook altijd goed gegaan met wat simpele extra aandacht. Aandacht die op een basisschool ook prima mogelijk is. Ik heb uitspraken gehoord van mensen die duidelijk niet wisten waar ze over spraken. Tja Bram heeft een spier achterstand. Daardoor is ontlasting ophouden echt nog een dingetje….. De juf van de eerste school zei dood leuk : Gewoon geen luier meer aangeven dan leert hij het snel genoeg…. Ja tuurlijk….. Want die spieren denken vast: Goh lekker zo’n luier ik laat lekker alles lopen, Het geeft toch geen rotzooi…. Helaas zullen er nog vaak zat momenten van onbegrip komen ben ik bang…

En wat ik de afgelopen maanden heb geleerd is: Dat we helaas de finish nog niet hebben gehaald. Dat het blijft knokken. En dat ik niet weet wanneer dat over zal zijn. Dat vooral je mond open trekken en zelf achter dingen aan gaan heel erg belangrijk is. Maar vooral…. Leeuwinnen kracht ! Blijven vechten en niet zomaar ergens mee akkoord gaan. Want ten slotte word er al 4 jaar lang geknokt en weet ik als zijn moeder toch echt een stuk beter wat hij kan.