Ik hou ontzettend veel van mijn kind. Zij is de wereld. Alles wat je hebt geef je voor je kind. Een oerkracht die loskomt vanaf het begin. Die start bij de zwangerschap, als maar sterker wordt en bij de bevalling op een bijzondere manier nóg sterker wordt. Moeders veranderen in leeuwinnen. Die altijd zullen vechten voor hun kroost. Helaas hoort hier ook angst bij. Angst die ik niet kende.

Tegenwoordig zijn er ‘papa-dagen’ en zelfs vaders die huisvaders zijn. Vaders zijn véél meer in het leven van kinderen dan vroeger. De uitspraak “Wie is die man die zondags het vlees snijdt” komt natuurlijk ergens vandaan. Die situatie van het ‘vlees’ was trouwens meer regel dan uitzondering. Vrouwen waren thuis met de kinderen, mannen werkte. En die werkte veel. Letterlijk de hele dag. Op zaterdag moest er natuurlijk ook even ontspannen worden. En zondag moest er op visite gegaan worden bij ouders. Veel tijd voor het gezin was er dus niet. Tot zover de geschiedenis. Nu gaan we weer 50 jaar vooruit…

- Keihard haar peuter repertoire zingen.

Als we alles kunnen toepassen in de praktijk wat in de boekjes staan, staan we voor geen enkele uitdaging als ouder. Helaas is niets minder waar. Want we staan als ouder elke dag voor nieuwe uitdagingen. Gelukkig laten onze kleintjes zien dat ze niet volgens de boekjes zijn.

Ik sta voor openheid. Géén taboes. Ik schrijf over van alles en nog wat en probeer geen onderwerp te schuwen. Mits ik de privacy van andere niet in geding breng natuurlijk. Waarom ik dit doe? Om te laten zien dat je niet alleen bent. Dat andere hier ook mee te maken hebben. Om informatie te verstrekken. Zoals bij de aangeboren afwijking van onze dochter. Hoewel het niet vaak voor komt, zijn er net zulke ouders als ons. Met vragen. Die niet beantwoord kunnen worden. Er worden elk jaar een gering aantal baby’s geboren net als June. Deze ouders hebben ook dezelfde vragen als ons. Misschien hebben zij iets aan de verhalen van ons.

Ik denk dat wij het allemaal wel eens gehad hebben. Toe leven naar het moment dat het bedtijd is. Of het nou komt dat jij een slechte dag hebt of moe bent, of de kinderen niet hun dag hebben. Hoe dan ook, het moment dat de klok op bedtijd slaat, weet je niet hoe snel je aan de avondroutine moet beginnen. Wanneer je je kind goede nacht wenst en de deur sluit maak je een dansje op de overloop…

Elk huisje heeft zijn kruisje. Elk mens heeft zijn eigen sores om mee te dragen. Van de buitenkant kunnen wij daar niet over oordelen. Want niemand loopt daar graag mee te koop. Dat is helemaal mens eigen. Waar ik soms meer openheid zou willen zien. Niet omdat ik dat zou willen maar omdat het goed is om over bepaalde zaken open te zijn. Om hier misschien van te leren of een gevoel te creëren dat je echt niet de enige bent.

Neem nou het moederschap. Elke moeder doet maar wat. En vaak is afkijken bij andere moeders heel leerzaam. Het kan je een richting geven. Het kan je steunen. Onderling kan je tips of adviezen geven. Maar vergelijken heeft ook een andere kant. Misschien een minder leuke kant.

Moeder zijn heeft mij zoveel gebracht, moeder zijn is het mooiste wat mij is overkomen. Maar ook het meest emotionele en het meest heftigste. Hoe ouder je kind wordt, hoe meer er een spiegel wordt voorgehouden. De liefde wordt elke dag meer, want hoe ouder je kindje wordt, hoe meer liefde je terugontvangt. Angsten komen om de hoek kijken waarvan je niet wist dat deze bestonden. Als moeder maak je-je druk over dingen waarvan je als niet-moeder niet kon begrijpen dat je moeders zich daar druk over konden maken.