5x waarom boodschappen met kinderen niet praktisch is.

- Keihard haar peuter repertoire zingen.

Superleuk hoor die zingende peuters. De héle dag zingt June. Ik moet zo lachen om de liedjes die ze zingt. Haar eigen teksten en liedjes door elkaar. De nieuwe liedjes die zij leert op schooltje en de liedjes die ze vaak hoort. Maar keihard door de winkel hoeft nou ook weer niet. “LAAAA-LAAAA-LAAAA” “BUITEN LOOPT EEN SCHAAAP MET VOETEN” “HAPPY BIRTHDAY YOUUUUU YOUUU”. Gelukkig moeten de mensen hier hard door lachen. Maar ze horen mij 6 gangpaden verder nog aankomen. En hoe vaker ik zeg “June, doe een beetje zachtjes, hier zijn ook nog andere mensen.” Hoe harder zij begint te zingen….

- “Jij lijkt op papa!”

June is tegenwoordig van het vergelijken. Iedere vrouw met blonde haren lijkt op mama en ieder kindje lijkt op haarzelf. Inclusief baby’s. Maar ook iedere man lijkt op papa. En dat kan soms voor gênante momenten zorgen. Zo stond ik laatst met June in de rij bij de kassa, ze zei al zachtjes tegen mij “Hij lijkt op papa, mama.” Ik vertelde haar dat dit toch helemaal niet zo was en hoopte dat ze er niet verder op in zou gaan. Dat was ijdele hoop. Eenmaal aan de beurt zei ze keihard “Jij lijkt op papa!”. Ik geloof dat ik door de grond kon zakken. Die man, eerder een jongen, leek op de verste verte niet op mijn man en was zo’n 10 jaar jonger. Ik hoop dat dit geen voorbode is op wat nog gaat komen….

- Die zelfscan…

uber handig vind ik die zelfscans. Scannen, direct in de boodschappentas, afrekenen en klaar. Ideaal om zo niet 5000 keer dezelfde boodschappen in de hand te hebben. Ideaal als je alleen bent. Minder ideaal als er een peuter in het karretje zit. Altijd, maar dan ook altijd als ik June bij mij heb krijg ik een her-scan. June drukt altijd, soms per ongeluk, vaak ook niet, op het scherm. Dan verdwijnen er weer boodschappen of heb ik ineens op wonderbaarlijke wijze, uhum, 300 kilo aardappelen op mijn lijstje staan. Door dat gewissel en aanpassingen op dat scherm heb ik altijd een her-scan. En dan sta ik toch met zweet okseltjes aan die kassa. Mijn intenties zijn goed, begrijp mij niet verkeerd, maar er zou maar eens wat niet gescand zijn. Dan voel je-je knap lullig….

- Ik begin niet aan kleine karretjes.

Misschien ben ik een ‘stomme’ moeder, maar ik begin op deze leeftijd niet aan die kleine karretjes voor kinderen. Of die karretjes met zo’n auto voorop. Die kleine karretjes op deze leeftijd zorgt voor een soort snelheidsrace door de winkelpaden. Ik ken June. Dan moet ik achter haar aan rennen, valt er een toren van wc-papier om of erger nog breekbare dingen. Ook al is het -20 buiten, dan ga ik met zweet op mijn rug door de winkel. Sorry, mij niet gezien. En die ondingen met die auto voorop, dat mag mijn man lekker doen. Ik ben zo onhandig met die dingen. Dan rij ík een toren van wc-papier om, of wijn. Nee mij niet gezien. Sorry.

- Ik ben dus die moeder die té vaak ja zegt.

“Mama, dat is lekker!” Ik heb er een zwak voor hoor mensen. Sorry. Ik vraag me wel eens af waarom ik goedkoper uit ben wanneer ik alleen boodschappen ga doen? Gelukkig is June niet zo van de snoep en zijn het relatief gezonde dingen die zij dan wil, maar alsnog, niet op mijn lijstje….

- De gezellige ‘gesprekjes’ aan de kassa…

Als je met kleine kinderen naar de winkel ga, ontkom je niet aan een gesprekje hier of daar. Gek genoeg wil er altijd wel iemand de aandacht van je kind. En dat is helemaal prima. Maar als ze in een fase zijn waar ze álles vertellen, houd ik mijn hart wel eens vast. En met álles bedoel ik ook álles. Dat papa héél lang moest ‘kakken’ bijvoorbeeld. Dus….

Wat maken jullie mee jullie peuters in de winkel?

Bedankt voor het lezen,

Liefs,

Jamie-Lee