De ‘hoe het hoort’ opvoeding.

Als we alles kunnen toepassen in de praktijk wat in de boekjes staan, staan we voor geen enkele uitdaging als ouder. Helaas is niets minder waar. Want we staan als ouder elke dag voor nieuwe uitdagingen. Gelukkig laten onze kleintjes zien dat ze niet volgens de boekjes zijn.

Het ‘hoort’ dat kinderen in hun eigen bed slapen. Ze moeten op tijd op het potje kunnen plassen en beginnen al vroeg met schema’s op de opvang. Er wordt gewerkt met een gemiddeld schema op bijvoorbeeld het consultatiebureau of de schoolarts. Neem nou de taalontwikkeling. Met zoveel jaar moeten ze zoveel woorden kennen. En na een jaar moeten ze eigenlijk wel aanstalten maken om te gaan lopen.

Het hoort dat wij kinderen aanspreken om ongepast gedrag. Vooral in het openbaar. Maar wat is dan ongepast gedrag? Er wordt eigenlijk van ons verlangt om een kind rustig te houden in een openbaren gelegenheden. Maar wat als dat juist averechts werkt? Onze kinderen moeten netjes dankjewel zeggen, maar wat als een kind daar té verlegen voor is? Op school moeten ze overal aan mee doen, maar wat als de gezondheid van het kind het niet toelaat?

Van de buitenkant kunnen wij niet oordelen over hoe het er bij een ander aan toe gaat. Waarom ouders bepaalde keuzes maken. Waarom ouders bijvoorbeeld hun kinderen heel kort houden of juist heel vrij…

Natuurlijk snap ik dat er bepaalde gemiddelde zijn, dat er richtlijnen zijn waar bijvoorbeeld het consultatiebureau en artsen zich aan kunnen vast houden. Maar er mag best wel eens vanaf geweken worden. Er mag best wel wat meer gekeken worden naar het kind. Niet naar de cijfertjes. Want een kind is geen gemiddelde lijn op een computer of uit een boekje. Een kind is een individu. Een eigen unieke persoon.

Buiten bijvoorbeeld de professionals zijn er natuurlijk ook mede ouders of géén ouders, misschien juist wel de géén ouders die standaard oordelen hebben. Misschien moeten wij hiervan af. Want zoals ik al eerder zei, een kind dat geen dankjewel zegt is niet brutaal of onaardig, maar misschien wel heel verlegen. Of een druk kind waar je van denk dat ouders het kind maar laten en niet aanspreken, is het misschien beter om het kind even uit te laten razen, omdat het anders averechts werkt.

Ik denk dat het belangrijk is om te kijken naar je kind. Wat je kind nodig heeft om zich te ontplooien. Wat werkt bij jullie gezin. Wat werkt bij je kind. Hoe snel je kind zich ontwikkelt. Zonder te pushen. En als dat langzamer is dan ‘gemiddeld’ is dat ook prima. Want jouw kind heeft dat dan nodig.

Hoe gaan jullie hiermee om?

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee