Angst van een andere dimensie.

Ik hou ontzettend veel van mijn kind. Zij is de wereld. Alles wat je hebt geef je voor je kind. Een oerkracht die loskomt vanaf het begin. Die start bij de zwangerschap, als maar sterker wordt en bij de bevalling op een bijzondere manier nóg sterker wordt. Moeders veranderen in leeuwinnen. Die altijd zullen vechten voor hun kroost. Helaas hoort hier ook angst bij. Angst die ik niet kende.

Die angsten kan ik onderscheiden in échte angst of angst die voortkomt uit hormonen. Tijdens mijn zwangerschap had ik bijvoorbeeld elke keer dezelfde droom. Ik vergat June te voeden. Nu weet je dat je dat écht niet vergeet. En die droom echt helemaal nergens op slaat. Het moment dat June geboren was heb ik dit nooit meer gedroomd trouwens. Angst dat ik bijvoorbeeld niet goed zou kunnen hechten met June. Iedereen om mij heen zei “Jamie, maak je daar alsjeblieft niet zo druk om!” Later zeiden ze “Jij dacht dat je niet voldoende zou kunnen hechten met June? Je laat ze bijna niet meer los!” Ook die angst was totaal niet gegrond. Gelukkig!

Dan waren er natuurlijk ook angsten die écht wel zouden kunnen. Neem nou het feit dat June ccam heeft. Niemand wist hoe het zou lopen na de geboorte. Wat nou als ze geopereerd zou moeten worden. Een longoperatie waarmee ze een halve long wegenemen bij een pasgeboren kind, dat is best zorgelijk. Die momenten van angst waren zo verschrikkelijk. Je voelt je zo machteloos. Want je wil niets liever dan zekerheid. Antwoorden! Maar ik besloot om er niet in te blijven hangen. Dat had geen enkele zin natuurlijk. Dat leverde ook stress op. En dat is nou net wat je niet wil tijdens de zwangerschap. Maar wegstoppen wil je ook niet. Want dan blijft het knagen. Een middenweg vinden was belangrijk. Anders kun je niet voort.

Zo was er ook ‘ineens’ het besef van; Wat als er wat met mij gebeurd... Wat moet er dan gebeuren. Ik heb daar écht wel een traan om gelaten. Ik moet wel zeggen dat dit in de kraamperiode was. Dus dan spuiten de hormonen nog net niet je oren uit. Maar het besef dat jij de wereld bent van je kleine, afhankelijke, pasgeboren kindje. Dat vond ik erg heftig.

Dan zijn er natuurlijk nog allerhande angsten. Gaat mijn kind niet gepest worden? Komt ze goed mee op school? Maakt ze wel vriendjes en vriendinnetjes? Speelt ze leuk samen? Ontwikkeld ze zich goed? De angst als ze heel hard vallen. De angst dat je niet zou kunnen voldoen aan de verwachtingen die een kind heeft van een moeder. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Als ouders ken je een nieuwe dimensie van angst. Dingen waar je eerder totaal niet over na dacht omdat je natuurlijk ook geen verantwoordelijkheid had voor een kind. Zorgen die je hebt, die je een leven lang zou hebben. Want hoe oud een kind ook wordt. Zorgen zou je altijd blijven houden. Als ze later alleen naar school fietsen, uitgaan of voor het eerst een vriendje hebben. Als ze gaan samenwonen, trouwen en kinderen krijgen.

Want elke ouder wil het beste voor zijn kroost. Geeft alles zodat de kinderen het aan niets ontbreekt en zich optimaal kunnen ontplooien en ontwikkelen. De keuzevrijheid geeft aan zijn kind om te doen wat zij leuk vindt.

Hebben jullie ook wel eens angst ervaren?!

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee