De veerkracht van een mens.

Elk huisje heeft zijn kruisje. Elk mens heeft zijn eigen sores om mee te dragen. Van de buitenkant kunnen wij daar niet over oordelen. Want niemand loopt daar graag mee te koop. Dat is helemaal mens eigen. Waar ik soms meer openheid zou willen zien. Niet omdat ik dat zou willen maar omdat het goed is om over bepaalde zaken open te zijn. Om hier misschien van te leren of een gevoel te creëren dat je echt niet de enige bent.

Vaak sta ik versteld van verhalen die lees, hoe veerkrachtig een mens is. Waar je zou denken dat een mens niet meer kan hebben, en toch weer opstaan. Ook zelf weet ik hoe dat gaat.

Ik schrijf niet alleen over het moederschap. Niet alleen over de herkenbare momenten of de leuke dingen die je tegenkomt als moeder. De gelukzalige momenten en de minder mooie kanten van het moederschap. Ik schrijf ook over de aangeboren afwijking van mijn dochter. Over de onzekerheid en moeilijkheden. Over het constant heen en weer geslinger tussen hoop en wanhoop. Over het onbekende wat haar afwijking met zich meebrengt. Ook wil ik meer openheid creëren over psychische gezondheid. Juist wanneer je moeder bent. Want hier heerst soms nog wel eens een taboe over. Want immers zijn alle moeders superhelden. Daarover later meer…

Even terug naar de veerkracht. Een simpel voorbeeld is bijvoorbeeld direct na mijn bevalling. Of je nou een makkelijke of moeilijke bevalling hebt gehad, je lichaam zit de eerste weken nog behoorlijk in de kreukels. Nu had ik een makkelijke bevalling. Maar je lichaam wil daarna gewoon rust. Maar daar was geen tijd voor. June had zorg nodig. Op de high-care. Ze lag dus niet bij mij op de kamer. Iets waar ik later verdriet over heb gehad, maar op dat moment had ik daar geen tijd voor. Ik had ook geen tijd om de pijn in mijn lichaam te voelen. Want mijn kind was het allerbelangrijkste.

Een uur na de bevalling zat ik op een tuinstoel naast mijn kinds bed. Andere moeders werden met een bed op de high-care gereden maar ik wilde daar niets van weten. Hoe vaak ze ook hebben aangeboden om mij te rijden in de rolstoel naar de high-care, ik wilde zelf. Ik wilde niet afhankelijk zijn van de superdrukke zusters om tijd voor mij te maken om mij te brengen en te halen naar de afdeling. Ik wilde zelf bepalen hoe lang en wanneer ik naar mijn kind ging.

Op dat moment voel je niets. Tenminste, je voelt van alles. Pijn, vermoeidheid, blijdschap maar ook angst. Maar op dat moment kon en mocht ik dat niet toelaten. Immers was daar even geen ‘tijd’ voor. Ik heb daar tot dat ze naar mijn kamer mocht 12 uur per dag gezeten. Pas toen ze naar mijn kamer mocht en ik mijn moeder opnieuw zag, brak ik. Heel kort. Want we moesten ook weer door.

Pas toen ik thuiskwam kreeg ik even de knal. Maar zeker de eerste 6 weken waren er zoveel zorgen, dat ik niet toe kwam aan het stukje verwerken. En eigenlijk is dat pas gekomen toen June 1 werd. En dat was prima. Zo gaat het eenmaal. Maar ik stond zo van mijzelf te kijken hoe veerkrachtig en sterk je bent op de momenten dat het moet. Op de momenten dat er niet echt een andere keus is. Ik had dat van tevoren niet durven denken.

Dat is niet alleen op het moment van de geboorte van onze dochter. Op meerdere momenten in ons leven. Zo kun je zien dat je in veel momenten véél sterker bent als je zelf denkt.

Heb jij dit wel eens ervaren?

Bedankt voor het lezen,

Liefs,

Jamie-Lee