Het taboe rondom psychische gezondheid van de moeder.

Ik sta voor openheid. Géén taboes. Ik schrijf over van alles en nog wat en probeer geen onderwerp te schuwen. Mits ik de privacy van andere niet in geding breng natuurlijk. Waarom ik dit doe? Om te laten zien dat je niet alleen bent. Dat andere hier ook mee te maken hebben. Om informatie te verstrekken. Zoals bij de aangeboren afwijking van onze dochter. Hoewel het niet vaak voor komt, zijn er net zulke ouders als ons. Met vragen. Die niet beantwoord kunnen worden. Er worden elk jaar een gering aantal baby’s geboren net als June. Deze ouders hebben ook dezelfde vragen als ons. Misschien hebben zij iets aan de verhalen van ons.

Niet alleen wat betreft de aangeboren afwijking van onze dochter schrijf ik. Maar ook over bijvoorbeeld de psychische gezondheid van een moeder. Dit is nog altijd een taboe. Eentje die ik onbewust misschien ook in stand hield. Want het is een kwetsbaar onderwerp. Een onderwerp waar mensen een mening over hebben. En die meningen kunnen onbedoeld kwetsend zijn. Een mens wil zijn zwakheid niet tonen. Als moeder al helemaal niet. Omdat deze moeders misschien bang zijn dat ze niet geacht worden om goed in staat te zijn om een kind op te voeden? Ik weet het niet. Maar ik wil hier wel open over zijn!

Ver voordat ik zwanger was van June, had ik het moeilijk. Door dingen die ik heb meegemaakt. Door het feit dat ons verteld was dat kinderen krijgen moeilijk zo niet onmogelijk was. Het kwam allemaal samen en dat zorgde voor een moeilijke donkere periode.

Een periode die ik nooit meer wil meemaken. Een periode die ik niet wil vergeten maar wél weg van wil blijven. Want mij zó voelen hoe ik mij toen voelde, gun ik niemand. Maar je kunt pas omhoogklimmen als je keihard in een dal bent gevallen. Als ik aan die periode denk voel ik eenzaamheid en ontzettend veel verdriet. Maar ik voel ook heel veel liefde. Ik had een ontzettend fijn en liefdevolle achterban die mij steunde en er altijd voor mij was. Die voor mij opkwamen als ik het zelf niet kon en die mij met alles wat in hun macht lag heeft geholpen om de juiste psychische zorg te zoeken. Het waren 2 ontzettende zware jaren.

Wat ik geleerd heb in deze periode is dat je het zelf moet doen. Die knop met zelf om. Jij bent diegene die jezelf bij elkaar moet rapen en moet beginnen aan verwerking. De schouders er onder zetten en vooruitkijken in plaats van achteruit. Hoewel ik zoveel lieve mensen langs de zijlijn had staan, ik moest het zelf doen. Dit ging natuurlijk met vallen en opstaan.

De toekomst moest anders worden ingevuld. Want kinderen krijgen leek medisch onmogelijk. Hoewel dit een grote hartenwens was van ons allebei. Mijn leven en die van mijn man veranderde. Omdat ik wist dat ik nooit meer de oude werd. Misschien is dat ook wel goed. Want ik heb zo veel geleerd. Ik heb geleerd om nee te zeggen als het te veel is. Ik heb geleerd om voor mijzelf te kiezen en mij grenzen te bewaken zodat ik nooit meer in dat dal zal vallen. Die aanpassing voelde als een bevrijding, maar het gaf ook veel verdriet. Ik kan niet meer 300 dingen tegelijkertijd en na een hele drukke periode moet ik rust inbouwen.

Toen mijn ‘nieuwe’ leven begon te wennen en alles weer liep, werd ik zwanger. Letterlijk een wonder. Misschien was er nu juist ruimte voor een baby. Juist ruimte voor een wonder. Ik weet het niet. Ontzettend blij waren wij. Maar ik had ook angst. Kon ik dit wel. Dadelijk kon ik niet hechten. Dadelijk krijg ik een postnatale depressie. Er is natuurlijk een gevoeligheid. Maar al snel kon ik gerustgesteld worden door mijn behandeld arts. Het zou allemaal wel mee vallen en ik moest mij hier niet zo druk om maken. Ook in mijn omgeving stelde zij mij gerust. Het zou allemaal wel goed komen. Dit zou ik kunnen. En dat vertrouwen groeide zelf ook steeds meer.

Misschien heel dubbel, maar dat vertrouwen groeide nóg meer toen wij hoorde met de 20 weken echo dat June een zeldzaam aangeboren afwijking zou hebben. Alles werd ineens onzeker en daarbovenop dreigde ook nog een vroeggeboorte. Ik stond versteld van hoe sterk ik was en hoeveel vertrouwen ik had in mijzelf. Mijn lichaam en mijn baby. Vanaf dat moment verdwenen mijn angsten of ik het wel aan zou kunnen en of ik mij wel zou kunnen hechten. Ook heb geen enkel moment meer gedacht aan een postnatale depressie.

En zo geschiede. June werd geboren en ik was direct moeder. Alles ging mij heel natuurlijk af. Ik heb geen moment getwijfeld. Dit had zo moeten zijn. Er is een quote die ik zo mooi vind en precies past bij onze situatie.

“Yes, I gave you life, but really, you gave me mine!”

In veel situaties is een baby juist niet de oplossing. Neem nou een slecht huwelijk. Het is geen oplossing om een kind te nemen. Want een kind geeft ook een druk op een relatie of huwelijk. Maar in deze situatie was June een heel groot cadeau. Eentje die alles zoveel beter heeft gemaakt. Elke keer als ik deze quote lees krijg ik nog een brok in mijn keel. Want dit dekt zo goed de lading.

Betekend het nou dat alles koek en ei is en dat ik nergens geen last meer van heb? Nee natuurlijk niet. Maar ik let nu nóg beter op waar mijn grenzen liggen. Wat ik wel en niet doe. Welke druk ik wel aankan. Nu moet ik. Voor mijzelf, maar vooral voor mijn kind. Want zij is alles. Ik ben mij veel meer bewust van de rust die ik moet nemen na een drukke periode. Bijvoorbeeld haar verjaardag en trackteren op schooltje. Dan bouw ik even een periode van rust in.

Ik ben niet meer alleen voor mijzelf verantwoordelijk. Maar ook voor een lief klein meisje. Dus ik moet. En dat is een goede stok achter de deur. Dat ik oplet om niet te ver ga in het vragen van mijzelf. Om niet die grens over te gaan. Die grens bewaak ik ontzettend goed. En soms zitten er dagen tussen dat ik heel moe ben. Dan doen we lekker rustig aan. Of gaat June een middagje spelen bij haar oma of tantes. Zodat ik even kan bijtanken.

In het begin vond ik dat heel moeilijk. Want hallo, stel je niet zo aan. Maar ik heb geleerd dat je soms ook gewoon om hulp mag vragen en dat dit helemaal niet erg is. Want om juist soms even die rust te pakken, word ik een betere moeder.

Doodeng vind ik het om deze blog online te zetten en ik heb lang getwijfeld. Maar ik wil juíst openheid van zaken geven rondom deze onderwerpen. Want al die vooroordelen zijn niet nodig. En het taboe óók niet!

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee