Wij moeten het even hebben over vaders…!

Tegenwoordig zijn er ‘papa-dagen’ en zelfs vaders die huisvaders zijn. Vaders zijn véél meer in het leven van kinderen dan vroeger. De uitspraak “Wie is die man die zondags het vlees snijdt” komt natuurlijk ergens vandaan. Die situatie van het ‘vlees’ was trouwens meer regel dan uitzondering. Vrouwen waren thuis met de kinderen, mannen werkte. En die werkte veel. Letterlijk de hele dag. Op zaterdag moest er natuurlijk ook even ontspannen worden. En zondag moest er op visite gegaan worden bij ouders. Veel tijd voor het gezin was er dus niet. Tot zover de geschiedenis. Nu gaan we weer 50 jaar vooruit…

Als moeder ben je de hele dag in de weer met die kleine monstertjes. Van het moment dat je je ogen opent tot je ze weer sluit ben je bezig. En zélfs in je slaap hóór je elk zuchtje. Op een dag waar het niet lekker loopt, je de kids achter het behang kunt plakken en een breakdown nabij bent, doet het je verbazen als je man binnen komt lopen. Kinderen veranderen dan in lieve kinderen die hun vader in armen springen. Papa hoeft maar de helft aan overtuigingskracht te gebruiken om de kinderen rustig te laten spelen en te laten luisteren. Op dat moment is je man de redding én je vervloekt hem. Want hallo! Meneer loopt binnen en alles is weer koek en ei. Hoe dan?!

Over het algemeen zijn moeders meer met de kinderen van vaders. Mannen werken gemiddeld genomen meer. Zien de kinderen minder. Mama is er meer, zien ze meer en daar ‘schoppen’ ze vaker én makkelijker tegen aan. Niet letterlijk natuurlijk! Gelukkig. Misschien is dit andersom in situaties waar de vader meer thuis is en de moeder meer werkt. Dat vaders dit ervaren. Dat kan ook heel goed.

Ik had altijd gedacht dat mijn man de strenge van ons twee zou zijn. Dat ik meer softer was. In sommige situaties is dat misschien wel zo, maar over het algemeen is mijn man wat soepeler in de regeltjes. De “vraag maar aan mama” situatie is ook hier al ingetreden. Vast herkenbaar! Vroeger werd er vaak gezegd “wacht maar tot papa thuis is!” Dat weiger ik pertinent. Dat is iets wat ik niet wil. Zo maak je de vader de ‘boeman’. Dat is niet eerlijk. Buiten dat het niet eerlijk is, kan je je kind ook angst aanjagen. De band vertroebelen. Dat is iets wat je absoluut niet wil.

Maar goed, vaders met kinderen. Dat laat je ook weer smelten. De band die mijn man en June hebben is onbetaalbaar. Die kleine grapjes en routines die zij hebben samen laat mijn hart smelten. Híj is de grote sterke papa die alles kan voor je kind. Iets wat je elk kind in de wereld gunt! Een veilige, sterke haven! Diegene die de spoken ’s avonds weg jaagt op de slaapkamer, diegene die jou een kieteldood geeft voor het slapen gaan, diegene die samen een hut bouwt, diegene waarvan je stiekem langer mag opblijven als mama niet thuis is, diegene die achter je aan rent wanneer je voor het eerst zonder zijwieltjes gaat fietsen.

Soms vervloeken wij die vaders, omdat ze wél de kinderen binnen een ogenblik kunnen laten meebewegen, wel kunnen laten luisteren wanneer het ons moeders niet lukt. Maar we zouden ze ook voor géén goud willen missen!

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee