Het begint mij steeds vaker op te vallen dat wij een leven in een maatschappij waarbij prestatie drang aan de orde is. Waarin het opscheppen over je kind voorop staat. En het jeukt hoor, geeft mij als moeder ook soms het gevoel dat ik kei hard faal. Want mijn kind vind nu eenmaal niet alles leuk en wil niet alles graag doen. 

Sinds ik moeder ben, ben ik bekend met het fenomeen "moedermaffia" en alle bijbehorende wijzende vingers wat je allemaal wel en niet moet doen met je kinderen.

Toen ik moeder werd kwam er een soort waakhond in mij naar boven. Alles vond ik spannend en controleerde steeds alles, dat ik zeker wist dat Daan zichzelf geen pijn kon doen of dat er gevaarlijke situaties zouden ontstaan. Daan was ook een stuk rustiger als dat Stijn is. Daan bleef zitten in zijn stoel. Geen tuigje nodig. Daan kon ik gerust meenemen met boodschappen. Hij ging toch nergens heen. Gaat bij ons, bij de tweede echt een beetje anders.

2021, het zit er bijna op. En wat een jaar is het geweest..

Ik was zwanger van onze eerste zoon, de zwangerschap verliep zo voorspoedig. Niks toonde aan dat wij mogelijk te maken zouden gaan krijgen met een vroeggeboorte.

Vanaf het moment dat wij besloten voor een tweede kindje te gaan tot het moment van de positieve zwangerschapstest stond ik er niet bij stil. Pas na de eerste echo kwam bij mij de vraag "Wat als ik nu meer van dit kindje ga houden dan van Daan?" 

Wat al heel lang op mijn lijstje stond was samen een nieuwe huis kopen. Tom had het oude huis zelf gekocht en ik ben er op den duur voor het gemak gewoon bij ingetrokken. Het was echt een prima huis en vanbuiten zo leuk. Binnen niet zo praktisch. 

Deze week is de week tegen pesten, wat heel veel mensen niet weten is dat ik een hele lange tijd echt gepest bent. 

Lieve Daan,