Wereld prematuren dag 💜 ons verhaal

Ik was zwanger van onze eerste zoon, de zwangerschap verliep zo voorspoedig. Niks toonde aan dat wij mogelijk te maken zouden gaan krijgen met een vroeggeboorte.

En toch, gebeurde het ineens. Op woensdag ochtend, 27 september 2017 braken mijn vliezen op de werkvloer. Ik snelde me naar de toiletruimte om Tom te bellen en de verloskundige te bellen. Wat gaat er gebeuren en wat gaan we doen?

Tom zat op ruim anderhalf uur van huis dus er moest gewacht worden op hem. Ik mocht namelijk niet mee in de auto van de verloskundige richting het ziekenhuis.

Het ziekenhuis is maar een kwartier rijden van ons af, maar op zo'n moment duurt een uur. 

Tom eenmaal thuis, ik ondertussen nog geen weeën gehad dus nog naar de vluchttas staan inpakken en hop door naar het ziekenhuis. Waar de bevalling zou worden tegen gehouden. Dachten we. Gevalletje verkeerd ingelicht door de verloskundige. Want het ziekenhuis vertelde ons dat ze vanaf 32 weken niks meer tegenhouden.

Wij werden dus die dag papa en mama. 

De hele bevalling (die alles bij elkaar 3 uur duurde) ging wel heel vlekkeloos. De weeën kwamen goed, de ontsluiting ging goed en na 28 minuten persen was hij er al. Onze inmini superheld Daan. 

Van tevoren werd ons verteld, mocht hij het niet goed doen dan gaat papa en Daan richting couveuse afdeling met de kinderarts en blijf ik achter. Tot ik opgelapt ben en ook richting couveuse afdeling kan. 

Alleen onze Daan deed het zo super goed na de bevalling dat wij mochten bundelen! Wat een kadootje! Eerst ik, en wat was ik blij en trots dat hij er was en het zo goed deed. Daarna Tom.. heerlijk die twee samen te zien. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. 

Hij bleek het zelfs zo goed te doen dat we de eerste nacht met zijn 3e op de kraamkamer mochten slapen. Dit was een nog groter kado en even hadden we hoop dat we met zijn 3e ook snel naar huis zouden gaan.

De volgende ochtend bleek dat hij toch niet sterk genoeg was en alsnog naar de couveuse afdeling verhuisde. Bam! Dat was de eerste klap. Maar ik onderging het allemaal omdat ik alleen maar dacht aan mijn kleine inimini baby die sterk moest worden.

Zijn bloedwaardes werden geprikt en er werd gekeken naar zijn billirubine. Die was niet goed waardoor hij direct onder de blauwe lamp ging. Achteraf denk ik wauw! Wat een technieken allemaal. Op dat moment dacht ik dat totaal niet. Was ik in shock en kreeg klap na klap. Hij heeft in totaal 2x 2 dagen onder de lamp gelegen. Met zo'n knap brilletje op en zijn sonde voeding. 

Hij deed het super goed en je merkt aan hem, hoe hij lag onder de lamp en in de couveuse. Hij wilde ruimte, lag helemaal relaxed en uitgestrekt in zijn bedjes.

En toen kregen we nog een klap. Hij mocht 10% afvallen, zat op 9% en was echt heel smal aan het worden. Hij moest toch snel aan gaan komen. Mijn borstvoeding verliep gelukkig wel heel goed. Dus kolfde ik flink voor hem.  De diepvries thuis raakte voller en voller. Wat was ik trots. Ik kon hem het beste van mij geven.

Tegelijkertijd werd de roze wolk, donkerder en donkerder. Ik was bang, bang dat het niet goed zou gaan met Daan. Teleurgesteld in mijn lichaam, had hem zo graag 5 weken langer willen dragen. Boos en verdriet en blijdschap, een rollercoaster aan emoties. 

Na ruim anderhalve week merkte we dat Daan steeds beter zelfstandig kon drinken uit de fles. En minder sonde nodig had. Ook kwam hij eindelijk weer een beetje aan. Dit alles betekende een stap dichterbij huis. Al durfde ik nergens meer op te hopen tot het moment daar was dat ze ons vertelde "neem morgen de maxi cosi mee, jullie gaan inroomen en als dat goed gaat mag hij mee naar huis"

Je snapt pas wat deze woorden met je kunnen doen als je de situatie hebt meegemaakt. Zelf of van wat verder weg. Er zijn geen mooiere woorden dan die woorden "hij mag mee naar huis" 

Ik was inmiddels al een week thuis zonder Daan. Niks moeilijker dan je kind achter moeten laten. Je weet dat hij op de beste plek is waar hij kan zijn op dat moment. Maar je wilt ook zo graag net als al die andere mama's en papa's met een gevulde maxi cosi naar buiten. Naar je eigen huis. Ik was thuis aan het kolven maar had geen baby in de buurt. Ik kon "lekker de nachten doorslapen" maar ik wilde juist die nachtvoedingen want dat betekend dat mijn kind thuis is, waar die hoort.

Na 13 dagen ziekenhuis, gingen we eindelijk als gezin van 3 naar huis. Die dag die vanaf de geboorte zo eindeloos verweg leek. Was ineens daar. Mooiste dag ooit, ever. 

De verpleegkundigen van de couveuse afdeling en kraam afdeling zijn in mijn ogen goud waard. Zij hebben ons en mij zo goed geholpen. Zij hielden mij in de gaten en trokken meteen bij de huisarts aan de bel dat ik hulp nodig had. Zij zorgden met intens veel liefde voor onze zoon. Ze begrepen de angst en de tranen. We kijken heel goed terug op de ziekenhuis periode. 

Bedankt voor het lezen!😘