Zwemles, en waarom dat niet leuk is

Het begint mij steeds vaker op te vallen dat wij een leven in een maatschappij waarbij prestatie drang aan de orde is. Waarin het opscheppen over je kind voorop staat. En het jeukt hoor, geeft mij als moeder ook soms het gevoel dat ik kei hard faal. Want mijn kind vind nu eenmaal niet alles leuk en wil niet alles graag doen. 

Neem nou het fenomeen zwemles. Begrijp mij niet verkeerd, ik vind het kei belangrijk dat hij straks een zwemdiploma heeft. Dat hij op vakanties ongestoord kan zwemmen en zichzelf kan redden. En hoop ik ontzettend dat hij nooit in situaties terecht zal komen dat hij zichzelf moet zien te redden. Maar goed om te hebben dus, zo'n zwemdiploma.Maar dat het niet altijd even leuk is, ga ik jullie gewoon eerlijk vertellen. 

Laat ik beginnen bij het begin. Toen onze Daan net naar school ging hoorde ik alle schoolplein moeders over zwemles en wanneer hun kind op zwemles zit. Wanneer ze naar welk badje gaan enzovoort. Ik dacht 'oh shit, ik moet meedoen. Mijn kind moet nu ook op zwemles' dus ging ik mij verdiepen. Bleek dat de meeste zwembaden aan raden vanaf 5 jaar. Heb ik geluk dat mijn kind net 4 was ;-)

Verder met verdiepen, wat is de beste plek voor je kind. Waar ik eerst altijd dacht dat onze stad maar 1 zwembad had voor zwemlessen blijken we die dus ineens heel veel meer te hebben! 

Ik vind een aantal dingen belangrijk. Laat ik hier ook gewoon eerlijk in zijn, de kosten. Fuck a duck, wat is zwemles duur. De een vraagt €65,= per maand. De ander vraagt €115,= per 10 weken. Daar heb ik me even op verkeken. Zwemles wordt aangeraden vanaf 5 jaar. Iets met motorische ontwikkeling van je kind en op hun 4e moeten ze al zoveel. Dus inschrijven op een wachtlijst. Nu zijn hier overal wachtlijsten dus ik dacht 'ik schrijf hem in, en zie het wel'. Oktober inschreven, Juni mocht hij gaan zwemlessen. We maken er gewoon een werkwoord van. Had ik dus even mijn mompoints binnen want hij is in september jarig en wordt dan 5, zou ik vast goed zitten.....

De eerste zwemles, was ie van tevoren enthousiast. Dat verdween als sneeuw voor de zon toen hij goed en wel zijn zwembroek aan had en iemand de groep kwam halen om naar het bad te gaan. Super goed idee van mij ook om de jongste mee te nemen. FUCKING HEET in het zwembad. Het zweet gutste van mijn hoofd, ik zweette op plekken waarvan ik niet wist dat ik kon zweten. Je had het moeten zien. 1 kind op mn arm want anders ligt in het zwembad, de andere hangend aan mijn been overstuur 'ik wil niet'. Waar ben ik aan begonnen? 

Ik nam mezelf maar voor dat het komt omdat het de eerste les is, op zijn eerst schooldag ging het ook niet van een leien dakje dus zal hier wel mee te maken hebben. 

Deh was nieeeeee.

De weken die volgde ging het steeds hetzelfde. Dat ik mezelf echt begon af te vragen moet ik dit nu wel doen? Moet ik dit nu wel willen? Maar het ding is ook, als hij eenmaal in het water is, heeft hij pret voor 10 en zie je hem genieten. Hij vind het dus wel gewoon leuk. Komt blij terug de kleedkamer en roept dat ie volgende week weer wil zwemmen. Complete mindfuck dus. Wanneer doe je het als ouder nu goed?

Ineens zei hij thuis, dat hij liever niet wilde luisteren naar de badmeester. Want hij vond juffrouws leuker. Knap he, als je nog nooit een badjuffrouw hebt gehad. En hij wilde dat papa mee ging naar zwemles. HALELUJAH! Dit betekend dus dat ik niet meer mee hoef, dat ik met Stijn thuis kan blijven en papa lekker kan zweten in het zwembad. Hij heeft hier wel zijn werktijden voor veranderd, want anders had ik de jongste al eerder bij hem kunnen laten dus moest wel het een en ander aangepast worden. 

Hij heeft nog steeds moeite met naar het zwembad toe gaan, lees 'als hij is omgekleed en iedereen klaar staat om te gaan zwemlessen'. Hij vind het van tevoren niet leuk en naderhand super leuk. Dus vertel mij het maar wat het probleem precies is dan. 

Het lijkt echt alsof we altijd maar moeten vertellen dat je kind het allemaal zo fantastisch doet. Dat je kind zich aan de maatstaven van de maatschappij houd. En als je kind ook maar een klein beetje afwijkt je faalt als ouder. Echt, dit meen ik serieus. 

Want wat er gebeurt bij ons zwembad; na 10 lessen wordt er gekeken of je kind mag doorstromen naar het volgende badje, een stapje verder en dichterbij het zwemdiploma. Wij kregen bij les 9 te horen dat ze enorm twijfelde. Dat hij een aantal dingen echt goed doet maar dingen die hij niet leuk vind gewoon niet doet. En dit wel moet kunnen voor badje 2. Maar hij heeft nu eenmaal wel een goede band met de zwemles mensen. Wat te doen, wat te doen? Waren we in ieder geval voorbereid op een verdrietig kind die de week erop mogelijk geen sticker zou krijgen om naar het volgende badje te gaan. 

We zijn hierin ook heel nuchter. Wat niet kan, kan niet, wat er niet in zit, zit er niet in. Komt vanzelf wel goed. Dan is het misschien nu niet het goede moment. Betalen we gewoon €115 extra.

Blijkt ie dus toch ook last te hebben van prestatie drang. Zwemt hij de week erop iedereen het snot voor de ogen en mag hij dus gewoon over naar badje 2. Hoera! Wij voldoen weer aan de maatstaven van de maatschappij! 

Maar zie ik in mijn ooghoeken wel een boze moeder die niet snapt waarom haar kind geen sticker heeft gekregen en de schuld wil geven aan de badmeester. En zit ik mezelf af te vragen, moet ik haar geruststellen dat heus niet iedereen meeleeft met de maatstaven van de maatschappij en voorkom ik zo gezeik op een badmeester of badjuf. Of moet ik mij er vooral niet mee bemoeien en voorkom ik bij mezelf een blauw oog?  Had zij niet ook voorbereid moeten worden dat het misschien niet zou gaan lukken? Want ik weet bijna zeker dat zij het gevoel van falen heeft gehad. En dat hoeft niet. Want het is nu eenmaal niet erg als het even niet lukt. En ik weet ook zeker dat het bij ons ook niet altijd gaat lukken. Geeft niks he. We zijn gewoon mensen!

Ik heb er een hekel aan als mensen naar mij sneren dat ik niet goed opvoed. Dat ik dingen niet op de juiste manier aanpak maar laat mij asjeblieft een keer plat op mn muil gaan. Ik leer vanzelf hoe het wel of niet moet. En wij kennen ons kind nu eenmaal het allerbeste. Dat wil ik jouw ook mee geven, je hebt het gepresteerd om deze blog uit te lezen! Dus weet dat wat je ook doet, je doet het goed. Als jij maar kijkt naar jouw kind en schijt hebt aan de moeders en vaders om je heen. Volg je hart, je gevoel. Het komt goed. Niet linksom, dan rechtsom.