WEEK TEGEN PESTEN ❌ MIJN VERHAAL

Deze week is de week tegen pesten, wat heel veel mensen niet weten is dat ik een hele lange tijd echt gepest bent. 

Ik vind het nu tijd om voor 1x mijn verhaal te doen. Het taboe wellicht te doorbreken en open en eerlijk te zijn.

Tot aan groep 4 op de basisschool was het allemaal prima en gezellig. En toen ineens draaide het om. Ik weet niet waardoor het kwam, misschien omdat ik ineens een klein bultje op mijn neus kreeg waardoor ze mij een heks vonden? Misschien omdat ik mandarijnen trakteerde op mijn verjaardag en dat niet cool was? (Ben nu eenmaal dol op mandarijnen. Dat is gebleven) de echte reden weet ik niet, is mij nooit verteld en hoef ik nu niet meer te weten. 

Het pesten begon met opmerkingen, woorden doen geen pijn. Kan je vertellen, dat doet het wel.

Toen ik in groep 6 zat, ben ik ook eens opgewacht na school. Hoe of waarom geen idee. Bijna de hele klas vond het nodig. Geloof niet dat perse iets heel verkeerds had gedaan en kan me ook niet herinneren dat ik ooit zo hard heb gerend om veilig thuis te komen.

Dat ik in groep 8 mijn kans zag, om voor een middelbare school te kiezen waar niemand uit mijn klas naar toe zou gaan, luchtte op. Totdat op de eerste kennismakingsdag de grootste pestkop ook ineens op die school rond liep. Precies waar ik bang voor was, gebeurde.

Kreeg ik er ook nog een buitenboord beugel bij. Je snapt misschien wel dat dat extra aanleiding gaf om door te gaan.

Ik hield mezelf maar voor dat het maar 4 jaar duurde en dat ik altijd nog naar een  andere school zou kunnen zijn. 

Ik heb wel altijd wat vriendinnen gehad maar nooit veel en voelde me vaker alleen dan dat ik er bij hoorde. En dat is wat je nu eenmaal wil als je op school zit.

Iets wat ik nog altijd niet begrijp en wat mij wel heel blij heeft gemaakt was dat in het derde leerjaar het ineens voorbij was! Het was over en gestopt. En degene die alles aanstichtte stond ineens alleen. Ik heb haar nooit terug gepakt, dit was voor mij al de allergrootste overwinning.

Ik kreeg een echt vriendinnengroepje en voelde me weer fijn op school. Zo naar uit gekeken en gehoopt, ineens was het daar. 

Het heeft een litteken gegeven en het laat mij nooit meer los. Mensen die ik het vertel zijn verbaasd "huh? Hoezo jij?" Ik ben inmiddels bikkelhard geworden en sta mijn mannetje wel. Maar iemand hoeft maar voor de grap mij een heks te noemen en ik krimp ineen. 

Dit alles is nu zo'n 15 jaar geleden. Bizar lang, maar sommige dingen weet ik nog als de dag van gisteren.

Inmiddels heb ik ook bij mijn oude baan gemerkt dat mensen het proberen een ander weg te pesten. Collega's op te stoken en zwangerschap discriminatie. Zo blij dat ik ben weggegaan bij zo'n verrot bedrijf. Werk je dan met allemaal volwassenen he? Dat past niet in mijn straatje en ik doe er niet aan mee.  De beste keuze is geweest om daar weg te gaan en ik zit nu op een plek waar ik mij zo thuis voel, waar ik mezelf ben en er gewoon helemaal bij hoor. Precies zoals je hoopt, dat is gebeurd 

Mijn oudste gaat nu naar de basisschool en ik merk dat ik die angst heb. Dat ik bang ben dat het hem ook over gaat komen en daar waar ik voor. Ik zal er alles aan doen en zal er altijd voor hem zijn als dit zou gebeuren. Net zoals mijn ouders dat altijd voor mij waren. 

Ik hoop dat hem deze ellende bespaard blijft, net als de jongste. Een zorgeloze jeugd is wat ik ze uit het diepste van mijn hart gun. Een leven vol liefde en vriendschap. 

Daar gaan we voor, voor hun leef ik.  Mijn eigen vlees en bloed, mijn grote geluk.