Maar houd je dan niet meer van de één dan van de ander?

Vanaf het moment dat wij besloten voor een tweede kindje te gaan tot het moment van de positieve zwangerschapstest stond ik er niet bij stil. Pas na de eerste echo kwam bij mij de vraag "Wat als ik nu meer van dit kindje ga houden dan van Daan?" 

Iedereen om mij heen met meerdere kinderen garandeerde mij dat dat niet zou gaan gebeuren. Anders maar niet meer. Dat werd gezegt. En ik geloof daar ook in. Inmiddels mag ik al meer dan 1 jaar mama zijn van twee fantastische jongens. 

Het voelt inderdaad anders, maar misschien ook omdat ik deze keer geen postnatale depressie heb maar een knetterroze wolk. Ik heb een veel te leuk leven momenteel met mijn 2 mannen. Zij zijn goud. Zij zijn mijn alles en nog heel veel meer. 

Maar nee, ik voel niet dat ik van Daan meer houd dan van Stijn of andersom. Ze hebben allebei net zo'n grote plek in mijn hart.

Daan zei laatst tegen mij, toen ik hem vertelde dat hij mijn beste vriend was, maar mama jij vind Stijn lief.

Ja dat klopt, maar jou net zoveel hoor! 

Daar moest hij even over nadenken. En ik kan het begrijpen. Daan zit in een leeftijd waarin we hem strak moeten houden, consequent moeten zijn en duidelijk. Dat gaat soms samen met straf, straf wat zijn broertje (nog) niet krijgt. Die hoeft niet even in de hoek te staan als hij stout is geweest. Want hij is daar simpelweg te klein voor.

Wil absoluut niet zeggen dat ik meer Stijn houd, maar zo had Daan het wel in zijn hoofd. Hij opende mijn ogen en ik zeg hem regelmatig dat hij de liefste van de wereld is. Met Stijn, samen. Geen verschil, gewoon net zoveel. Zonder twijfel