Je houd ze niet altijd mooi he?

Toen ik moeder werd kwam er een soort waakhond in mij naar boven. Alles vond ik spannend en controleerde steeds alles, dat ik zeker wist dat Daan zichzelf geen pijn kon doen of dat er gevaarlijke situaties zouden ontstaan. Daan was ook een stuk rustiger als dat Stijn is. Daan bleef zitten in zijn stoel. Geen tuigje nodig. Daan kon ik gerust meenemen met boodschappen. Hij ging toch nergens heen. Gaat bij ons, bij de tweede echt een beetje anders.

Stijn is echt een stuntpiloot. Nadat hij zichzelf van een bankje gooide afgelopen zomer en een flinke schaafwond opliep bedacht ik me al.. deze heeft een abbonement op de huisarts. 

Na ons eerste ritje aan de huisarts in de zomer. Volgden er nog meerdere. Hij liep een zondagsarmpje op. Goed niet geheel zijn schuld natuurlijk maar toch, hop weer richting de huisarts. Nu ben ik echt wel veel voorzichtiger met jas uittrekken omdat ik doodsbang ben dat het weer gebeurt. 

Stijn is ook een kind wat niet stil kan zitten. We moeten hem vast zetten in de kinderstoel, hij klimt er gewoon uit. Zelfde geldt voor boodschappen doen. Hoe leuk ik het ook vind, met Stijn is het een uitdaging. Hij klimt uit het zitje en gaat gewoon staan. Als ik geen spanband meeneem heb ik al spijt. 

Hij klimt op stoelen en tafels. En ziet er geen gevaar in. Meestal ik ook niet. Tot het een keer fout gaat. Zo ook vanochtend. 

Hij stond zoals altijd op de onderste plank van de stoel. Maar hij gleed uit. Met als gevolg, zijn hoofd op de tafelrand en vervolgens 3 tanden door zijn lip.

Die tanden door zijn lip, dat is overigens niet de eerste keer. Als we gaan wandelen wil hij zelf lopen. Maar als hij struikelde vangt hij zichzelf niet op. Altijd schaafwonden op zijn hoofd. Op zijn neus of iets. 

Ik kan hem gewoon niet mooi houden. Hij is zo avontuurlijk en ziet geen gevaren. Als ik denk "nou doen we dat eens even lekker niet" dan doet Stijn het wel gewoon. En als het dan misgaat zeg ik ook gewoon tegen hem " ik had het toch gezegt vriend" maar huil ik gewoon ook mee met zijn pijn. 

Gelukkig haalt hij troost uit zijn aap en tut. Die houden we voorlopig ook strak bij de hand. Want al kan ikzelf nog zo voorzichtig zijn. Het heeft weinig zin bij Stijn...

Mijn loedermoeder punten zijn binnen voor de komende weken. Misschien wel jaren. Ik zet me schrap voor de jaren die komen gaan. Maar agh, hebben we iemand in huis die flink gebruik maakt van de zorgverzekering. Betalen we die niet voor niks 😉