Felix heeft op zijn zachtst gezegd de beroerdste start van zijn leven gehad. Na 37,5 week samen met zijn broer in mijn buik gewoond te hebben, moesten ze vanaf de 1e minuut zonder elkaar verder. Ze hebben elkaar nog 3x mogen zien, toen overleed Gijs. Felix was krap aan 3 maanden oud.

Momguilt is hét begrip van deze generatie moeders. Op de een of andere manier is er een lat gecreëerd die torenhoog lijkt te liggen. We dienen goede, betrokken moeders te zijn. We staan dag en nacht klaar voor de behoeftes van onze kinderen. Daarnaast runnen we een huishouden, we zien er verzorgd uit, de kinderen lopen er fantastisch bij, we hebben vrijwel allemaal een baan waar we goed willen presteren, een sociaal netwerk dat onderhouden wordt en een partner waar we liefde en aandacht voor hebben. En alsof dat nog niet genoeg is zijn er nog sportclubjes waar we een eigen taxiservice voor oprichten, we staan klaar voor de clubkantine, we zijn luizenmoeders en schoolreismoeders. Een onmogelijke taak, waar we alleen op social media plaatjes aan kunnen voldoen lijkt me.

Hokjes denken, of zoals in het woordenboek staat omschreven; 'een ongenuanceerde kijk op de wereld hebben'. Iets waar iedereen aan deelneemt. Bewust, en onbewust. Ons brein categoriseert alles wat we zien. Heel handig, want zo herken je alles met een zitting, een leuning en 4 poten als een stoel. Het maakt het dagelijks leven iets overzichtelijker.

Ik dacht bij PTSS altijd aan veteranen of slachtoffers van seksueel misbruik. Nooit zou het in mij opkomen dat ik zelf zou lijden aan dit syndroom. Ik heb, zacht gezegd, een roerige jeugd gehad. Dat heeft de nodige sporen achter gelaten, maar het is pas sinds kort dat ik zie dat het mij gevormd heeft tot de persoon wie ik nu ben. Dat alle struggles van de afgelopen, laat zeggen, 20 jaar daartoe te herleiden zijn. Daar bovenop is natuurlijk nog het verlies van Gijs gekomen, een traumatische gebeurtenis op zichzelf.

Op het moment dat je ouder wordt krijg je je titel toegewezen. Je wordt papa of mama, of voor de Friezen onder ons heit of mem. In een homoseksuele relatie kan er nog even onenigheid ontstaan over wie welke titel mag dragen, maar uiteindelijk krijgt iedereen als ouder een titel toegewezen. Mijn titel is mammie.

Het is alweer even geleden dat ik geschreven heb. Mijn hoofd stond er niet naar, de woorden kwamen niet. De titel van deze blog is misschien een beetje misleidend. Ja, ik heb een oneindige kinderwens. Maar niet omdat ik geen kinderen kan krijgen. Ik heb immers drie kinderen gekregen. Het heeft wel veel tijd en moeite gekost, maar vruchtbaar ben ik wel. Mijn oneindige kinderwens zit hem in iets anders. Sinds het overlijden van Gijs heb ik een gat in mijn hart. Een leegte die niet met woorden te beschrijven is. Ik voel me incompleet.

Op 25 mei 2016 beviel ik op natuurlijke wijze, na zo'n 14 uur puffen, van onze tweeling Gijs en Felix. Een zeer bijzondere bevalling. Voor wie mijn eerste blogs niet heeft gelezen; één van de twee kindjes had een open buikje en wel in de grootst mogelijke vorm. Gijs werd als eerste geboren en direct meegenomen door de Neonatologen om zijn open buik te bekijken en direct te verpakken in verband met infectie gevaar. Ik heb Gijs geboren zien worden met de navelstreng om zijn nek. Het leek, voor mij, alsof hij dood was en omdat hij direct mee moest is dat dus ook het enige wat ik op mijn netvlies had. Mijn vrouw mocht gelukkig nog snel even bij hem kijken voordat hij in de couveuse mee naar de afdeling Neonatologie werd genomen. Gelukkig deed Gijs het super goed, hij ademde zelf en hij was prachtig. Ondertussen moest ik verder met bevallen. Ruim een kwartier na Gijs werd Felix geboren. Hij mocht gelukkig wel bij ons blijven.

Wanneer precies is een jaar korter geworden? Vroeger duurde een jaar lang, heel lang. Bijvoorbeeld als Sinterklaas wegging, dan moest je weer een héél jaar wachten. Of wanneer de zomervakantie voorbij was. Of wanneer je jarig was geweest. Nu gaat een jaar veel sneller. Nu vier je ineens alwéér de verjaardag van je kind. Of zoals bij ons, nu is de jongste ineens al 1!

Dus...