Mammiegrens

Op het moment dat je ouder wordt krijg je je titel toegewezen. Je wordt papa of mama, of voor de Friezen onder ons heit of mem. In een homoseksuele relatie kan er nog even onenigheid ontstaan over wie welke titel mag dragen, maar uiteindelijk krijgt iedereen als ouder een titel toegewezen. Mijn titel is mammie.

Het eerste jaar wordt het je levensmissie om jouw titel kenbaar te maken. Om ervoor te zorgen dat dat eerste woordje straks jouw titel betreft. Je praat alleen nog maar vanuit de derde persoon tegen je baby, en jij en je partner spreken elkaar ook alleen nog bij de titel aan. En dan, als dat moment daar is, voelt het alsof je zojuist de loterij hebt gewonnen. Je krijgt een soort bevestiging van ja! ik ben jouw mama (of papa).

Ikzelf heb iets langer op dat moment moeten wachten. Klaarblijkelijk is het een stuk gemakkelijker om mama uit te spreken dan mammie. Maar dat gevoel van trots toen ook mijn titel dagelijks uitgesproken werd valt niet te beschrijven.

Helaas mama's,  en misschien ook papa's, komt er een keerpunt. Naarmate je koters ouder worden, en hun vocabulaire groeit, worden ze nieuwsgieriger en veeleisender. Er komt een verschuiving in de rangorde. In plaats van dat je baby jou de hele dag laat zien wat hij of zij al kan (rollen, zitten, lachen, kruipen, stappen) gaat je kind van jou verlangen dat je van alles voor hem doet. Mama eten, mama drinken, mama helpen, mama bouwen, mama billen vegen, mama broek uit, mama snot...

Op de dagen dat ik samen met Felix en Moos thuis ben komt de eerste mammie vaak al om 6 uur 's ochtends. Het bouwt zich langzaam op, maar tegen de tijd dat ik 's avonds moet gaan koken zijn er denk ik al zo'n 8000 mammie's gepasseerd en dan heb ik mijn mammiegrens bereikt. En alsof ze dat ruiken verdrievoudigt het aantal mammie's per minuut in die laatste fase tot bedtijd. Ik tel de laatste mammie's tot 19u af en dan bonjour ik ze naar bed. Zelfs in bed komt er nog een waterval aan mammie's waarvan ik zuchten moet. Ik stop ze in en ik vertel ze hoeveel ik van ze houd. Als ik dan omdraai om weg te lopen en er komt een 'mammie, ik ook van jou' dan voelt het weer net als die loterij, maar dan beter. Op dat moment vergeet ik alle mammie's die ik net even niet wilde horen en stroomt mijn hart over van liefde. Want hoezeer ik mijn titel soms vervloek, ik ben ook rete trots dat ik hem mag dragen!