Mijn oneindige kinderwens

Het is alweer even geleden dat ik geschreven heb. Mijn hoofd stond er niet naar, de woorden kwamen niet. De titel van deze blog is misschien een beetje misleidend. Ja, ik heb een oneindige kinderwens. Maar niet omdat ik geen kinderen kan krijgen. Ik heb immers drie kinderen gekregen. Het heeft wel veel tijd en moeite gekost, maar vruchtbaar ben ik wel. Mijn oneindige kinderwens zit hem in iets anders. Sinds het overlijden van Gijs heb ik een gat in mijn hart. Een leegte die niet met woorden te beschrijven is. Ik voel me incompleet.

Al binnen een paar maanden nadat Gijs overleden was sprak ik uit dat ik opnieuw zwanger wilde worden. Felix was nog zo klein, en ik kon mezelf nauwelijks staande houden door rouw, verdriet en slaaptekort. Maar ik voelde zo sterk dat er nog een kindje moest komen. De dag voordat Gijs en Felix 1 jaar werden zaten we voor het eerst weer in de fertiliteitskliniek.

Maanden gingen voorbij. Teleurstelling op teleurstelling. Het werd een ware obsessie. Iedere zwangere vrouw die ik zag, iedere pas geboren baby, ik kon het nauwelijks verdragen. Waarom zij wel, en ik niet? Terwijl ik natuurlijk gewoon ook al 2 prachtige kinderen had. Ik heb me daar ook meermaals schuldig om gevoeld naar Gijs en Felix, maar ook naar vrouwen die nog nooit zwanger waren geweest en net zo'n sterke kinderwens hadden.

Uiteindelijk werd ik exact een jaar later zwanger. De dag voor de 2e verjaardag van Gijs en Felix. Waarschijnlijk heeft de bevruchting op hun verjaardag plaatsgevonden. De uitgerekende datum werd valentijnsdag 2019. Noem het toeval, maar Gijs zijn 2e naam is Valentijn. Het voelde alsof het zo moest zijn. Dat ellendige jaar vol teleurstellingen was verleden tijd.

De zwangerschap was op zijn zachtst gezegd spannend. Lichamelijk gezien was het een perfecte zwangerschap. Op de welbekende kwalen na, ging het goed. Psychisch gezien was het zwaar. De angst dat er iets mis zou gaan was gigantisch. Daardoor kreeg ik veel moeite met mijn veranderende lijf. Het dikker worden herinnerde me aan de buik vol zorgen van de vorige zwangerschap. Daarnaast was ik ook bang dat ik niet net zo veel van dit kindje kon houden als dat ik al van Gijs en Felix hield. Hoe is het mogelijk dat je hart groot genoeg is voor nog een keer zo veel liefde.

Aan het einde van de zwangerschap werden mijn angsten zo heftig dat we er voor gekozen hebben om de bevalling eerder in te leiden. Op 4 februari werd aan het einde van de middag een ballon geplaatst, met het idee dat de bevalling op 5 februari zou starten. Mijn lichaam reageerde daar goed op en de bevalling startte inderdaad op 5 februari in de ochtend. Binnen anderhalf uur was onze Mozes Gijs er. En ja, je hart is groot genoeg voor nog een keer zo veel liefde. Ik was opslag verliefd op Moos. Hij was zo perfect.

De kraamweek was heftig. Ik werd overladen door emoties. Moos leek sprekend op Gijs en daardoor was het nog confronterender dat we die tijd met Gijs nooit zo hebben kunnen beleven. Daarnaast was ik zo ontzettend dankbaar voor het feit dat Moos er was, en dat ik een kraamtijd mee mocht maken zoals het hoort. Maar tegelijkertijd voelde ik ook dat die leegte niet gevuld werd. Logisch natuurlijk, want Gijs is niet te vervangen. Naast de lege plek van Gijs ontstond er een nieuwe plek voor Moos, gevuld met net zo veel liefde.

Ergens had ik zo gehoopt dat ik me completer zou voelen met de komst van Moos. Begrijp me niet verkeerd, ik houd de wereld veel van hem en hij is ter wereld gekomen uit liefde. Niet om Gijs te vervangen, niet om mijn rouw en verdriet te helen. Maar duidelijk werd wel dat die lege plek zorgt voor een oneindige kinderwens. Nog steeds ben ik jaloers op iedere zwangere vrouw, nog steeds verlang ik naar getrappel in mijn buik en de liefde voor een pasgeboren baby. Nog steeds voelt het alsof het gemis alleen met dat kan worden opgevuld. Terwijl ik rationeel gezien heel goed zie dat die leegte nooit opgevuld gaat worden, dat ik me nooit meer compleet zal voelen. Gijs is er niet meer, en Gijs is niet vervangbaar. Alleen om dat te accepteren voelt als een onmogelijke taak. Ik zal nooit kunnen uitspreken dat ik geen kinderen meer wil.