Leven met PTSS

Ik dacht bij PTSS altijd aan veteranen of slachtoffers van seksueel misbruik. Nooit zou het in mij opkomen dat ik zelf zou lijden aan dit syndroom. Ik heb, zacht gezegd, een roerige jeugd gehad. Dat heeft de nodige sporen achter gelaten, maar het is pas sinds kort dat ik zie dat het mij gevormd heeft tot de persoon wie ik nu ben. Dat alle struggles van de afgelopen, laat zeggen, 20 jaar daartoe te herleiden zijn. Daar bovenop is natuurlijk nog het verlies van Gijs gekomen, een traumatische gebeurtenis op zichzelf.

Begin 2019 werd ik gediagnosticeerd met PTSS naar aanleiding van het verlies van Gijs. We kwamen met Felix bij de klinisch psycholoog in het ziekenhuis terecht, omdat hij PTSS klachten vertoonde. Hij heeft, naast het verlies van zijn tweelingbroer, ook een aantal nare ziekenhuisopnames gehad en hij leek daardoor serieuze angstklachten te hebben ontwikkeld. Door corona konden we echter niet bij de psychologen in het ziekenhuis blijven, dus werden we doorverwezen naar een jeugd- en gezinstherapeut. Felix is hoogsensitief. Hij pikt iedere spanning, iedere prikkel op. Snel bleek dat het niet Felix is die aan PTSS lijdt, maar dat hij mijn angsten en spanningen letterlijk kopieert. Niet hij had therapie nodig, maar ik.

Ik startte met EMDR en Imaginaire Exposure therapie. Dit was volledig gebaseerd op het verlies van Gijs. Hoewel het zeker een goede therapie was, en bepaalde angsten ook werkelijk minder werden, voelde ik me niet beter en werden mijn overige klachten ook niet minder. Mijn klachten bestaande uit levendige angsten, voornamelijk angst om nog iemand te verliezen, maar ik heb ook last van serieuze dwang. Ik ben mijn hele leven al wat dwangmatig. In 'slechte' periodes gaat mijn focus volledig naar mijn gewicht. De weegschaal is dan mijn beste vriend, of eigenlijk grootste vijand. Ik krijg een haat/liefde verhouding met eten, en ineens vind ik sporten leuk. Daarbij neemt mijn faalangst en perfectionisme toe in dit soort periodes. Fijne combinatie ook wel. En ik heb smetvrees.

Praten kan ik slecht. Gek genoeg het best met mensen die ik niet ken, of nauwelijks ken. Na het overlijden van Gijs speelde al het bovenstaande in erge mate op. Ik woog nog 51kg, mijn tranen verdwenen in de poetsdoek, mijn boosheid en rouw in de stofzuiger en de dweil, mijn dagen waren mega gestructureerd en daar kon niet van afgeweken worden. Ik nam ons hele gezin mee in mijn dwang en angsten. Daarnaast was ik zo ontzettend steng voor mezelf. Ik zag bijvoorbeeld dagelijks voor me hoe Felix van de trap af zou vallen en dood onderaan de trap zou liggen, maar ik weigerde om traphekjes aan te schaffen. Ik was namelijk van mening dat als je gevaren weghaalt je kinderen niet kunt leren wat gevaar is en ik moest als moeder er voor zorgen dat ik mijn kinderen met gevaren om leerde gaan. Ik durfde niet alleen met de kinderen te gaan wandelen, want stel je voor dat er 1 de straat op schiet en doodgereden wordt. Maar tegelijkertijd vond ik dat ik met de kinderen naar speeltuinen moest, en dan op loopfietsen en skelters en dergelijken.

EMDR en IE leverde me niet op waar ik op gehoopt had. Mijn klachten namen niet af, maar mijn trauma werd wel opengehaald. Ik werd depressief en tegen de zomer zat ik aan de medicatie. Ik werd doorverwezen naar een andere psycholoog. Eind vorig jaar kreeg ik daar de diagnose chronische PTSS door gebeurtenissen uit mijn jeugd, PTSS door het verlies van Gijs, hoog sensitiviteit en een angst en depressie stoornis. Een mooie collectie wel. Op dit moment heb ik therapie waar ik eindelijk wat aan heb. Het is zwaar, alle oude wonden worden opengehaald. Soms zijn de dagen donker en lijkt het dal te diep. Ik hoop dat de donderwolken langzaamaan plaats zullen maken voor de zon en dat ik zelf dat dal uit kan klimmen en weer serieus kan genieten van het leven.