VERRASSING

Ik heb 5 tieners in huis. Dat wil zeggen dat ik niet meer bij elke verkoudheid naar de dokter loop. Ik weet intussen ook wel wanneer dat echt nodig is. Ik maak me ook geen zorgen meer als ze wat langer opblijven, de dag nadien slapen ze wat langer en zijn ze weer fris en fruitig (meestal toch) 

Eind oktober begon de maand van ellende. Ik kan het niet beter omschrijven. De oudste zoon kon ineens geen weg meer van de pijn aan zijn knie (nu moet je weten dat hij op 1,5 jaar meer dan 20 cm gegroeid is en dat we al serieus wat afgezien hebben daardoor) dus de paniek bij moeder sloeg alweer toe. Na foto's en een echo van zijn knie bleek dat zijn kraakbeen afbrokkelde en dat ze daar eigenlijk best niets aan doen. Rusten was dus de boodschap. Wat inhoudt dat hij 3 maanden minstens met krukken moet lopen en zijn knie zo veel mogelijk moet ontzien. 

Na baby vier leek mijn kinderwens voldaan. Wat wil je, zo vier koters onder de 5. En ook papa was overtuigd dat we ermee ophielden. Dus toen ik na Senne een curetage moest ondergaan, zou ik tegelijk gesteriliseerd worden. Ik was nog jong maar de gynaecoloog snapte ook wel dat mijn voorgeschiedenis met voorbehoedsmiddelen doorslaggevend was.

Het zit er op! De tijd dat de goed heilig man hier binnenkwam met pakjes, mandarijnen en snoepgoed. Alle vijf de kinderen zijn de magie ontgroeid en het doet pijn, pijn aan mijn moederhart. Want geef toe, het is toch een magische periode! Kindjes die ineens een pak flinker zijn want stel je voor dat Zwarte Piet ziet dat ze zich niet gedragen. Uren en uren bladeren in speelgoedboekjes om toch maar dat ene perfect stuk speelgoed (of misschien wel meerdere) te vinden waar hun hartje naar verlangt. Tekeningen maken en al stiekem eens die schoen zetten in de hoop dat Sinterklaas toch al eens passeert om dat zorgvuldig voorbereide lijstje op te halen. Wie weet laat hij zelfs al wat lekkers achter!

Dat er na dochter 3 nog een baby zou komen daar waren we het allebei over eens. Eerst een jaar of twee wachten en daarna zagen we wel wat er kwam! Moeder natuur dacht er echter het hare van.

Als het goed zit, zit het goed. Dat voel je in elke vezel van je lijf. Uren en uren hebben we gepraat. Over hoe we het leven zien in de toekomst, over kinderen, over echt alles wat je maar kan bedenken. Elk puzzelstukje viel op zijn plaats. Mijn hart werd enkel maar groter.

Na de geboorte van de meisjes ben ik drie jaar lang alleen geweest. En ik heb zwarte sneeuw gezien, veel zwarte sneeuw. Want wat weet een 18 jarige nu van baby's, het huishouden en financiële toestanden. Drie jaar lang heb ik geploeterd en op automatische piloot geleefd.

Ik was 17 toen ik voor het eerst smoorverliefd werd. Echt halsoverkop en met de hele zoo in mijn buik. Dat hij iets ouder was en net uit een relatie kwam, kon mij in al mijn naïviteit helemaal niets schelen!